18 yaşında bir gençtim ciğeri alkol kokan

rezerved ikinci bir arjantinli geliyor olabilir

anlat bakalım

kolonya mı çekiyon panpa

Rezerved

o günün akşamı okan abi, ne yapacağımdan ve ortamdan bahsediyordu burada arkan sağlam olmalı dedi yoksa rahat bırakmazlar neyseki ben varım kimse sana bişey yapamaz diyordu.
daha da çok güvendim ona
tutunduğum tek dalın çatlak olacağını nerden bilebilirdim ki dostlarım?
ikinci gün öğlen uyanıp çalışacağım mekana gittik x- bardı mekanın adı ışıklı bir girişi vardı pis bir yerdi belli, ama benim gözümde bir holdingten farksızdı
patronla görüştüm, patron hoşgeldin genç buranın şartları zorlamasın seni ailen falan yok mu anlat biraz?
tarzında bir takım sorular sordu, bende iyiden iyiye çaresizleştim daha da ezdim kendimi.
- yok, ailemi okulu bıraktım buraya geldim çalışmak için.
( çantada keklik bir çocuk gibi göstermiştim kendimi )
bu adamlar iyi niyetli değildi o saf cahil içi temiz dışında ise liseli bir serseri olan ben, her gördüğüm sakallıyı hacı sanarak yoluma
bodoslama devam ediyordum.

Rezervd

anlat panpa

anlatlan

ya zengin olmak için yaşayacaktık, yada bu turist şehir beni içinde boğacaktı.
ilk iş günümde, herşey sakin gidiyordu gece 2 3 e doğru kimin eli kimin zütünde belli değil
birbirlerinin evlerine gidiyolardı, yaşları maksimum 19 du 17 yaşında bile olan vardı üstelik.
hemde yasak olmasına rağmen...
gibine takan bile yoktu, berbattı buralar o gün anlamıştım bunu fakat geri dönüş yoktu, bende zevkime bakmaya çalıştım.
pislikler içinde zevk... komik gülünç
her gün içtim, sek binboa atmadan, sek yeşil efe atmadan çıkmıyordum bardan dışarı.

reservuar

annemi düşünmemek için içiyordum pişman olmamak için içiyordum
unutmak için içiyordum, içimdeki pisliği toz pembe rüyalarla takas ettiğim ilk günler gibi
toz pembe hayaller görmek için içiyordum
uyanmak istemediğim hayata gözümü yummak için içiyordum...
okanın ne tak yediği belli değildi, bazen eve gelmez bazense gözleri kayık saçmalardı iterdi beni, sen zavallısın derdi.
hap attığını biliyordum, bozulmuyordum.
marmaristeki 13. günümde, evin önündeki polis arabalarını gördüm lisedeki çocuklara hap satarken yakalanmış okan,
içeri almışlar onu benide aldılar sorguladılar. bi an elim gitti telefona çaldıramadım evi, annemin sesi çınladı kulağımda
ilk kez o gece ağladım ben, güvendiğiniz tek dalın kırık çıkması ne kadar acıdır, ne büyük bir çaresizliktir.
işten çıkmıştım sabah göz kırpıyordu kaldırımlara, evin önüne geldim bir iki adım atmadan kahverengi deri montlu iki adam çevirdi beni.
- okan nerde lan? dediler.
+ o yok dedim. hapiste
- yeni yaltakcısı senmisin huur çocuğu dediler ittiler bıçak çıkardı biri, diğeri engel oldu
- bela bulmayalım gece gece dedi
20 30 dakika dövdüler yüzümü koruyordum dahası yok, uyandığımda evin camlarını inmiş vaziyette buluyordum kimlerdi ne istiyorlardı
bilmiyordum, ama belli ki bu adamlar rahat bırakmayacaktı.
sabah patrona durumu anlattım, gelemeyeceğimi söyledim.
+ daha geleli kaç gün oldu ne taklara batıyorsun dedi.
fazla üstelemedim, fakat bu evde duramayacağımın farkındaydım, küçük çantama alel acele aldığım evden kaçmak için
sabırsızlandığım annemin yeni yıkadığı ve hala çamaşır kokan o elbiseleri doldurdum.
terkettim evi, sokaklar daha bir ürkütücüydü artık.

anlatma anlatırsan ananı avradını giberim

balıkçılarla içme nöbetleri, sahil kenarında deniz serinliğinde uyumalar, bankları kiralama dönemleri başlıyordu benim için.
tinerciler daha bir yakın, köpekler daha bir kankamdı.
rahatlık battı dıbına koyduğum diyordum rahatlık battı.
nerde o ahkam kesen genç? nerde o güçsüz çocukları ezen genç? nerde o arkasına güvenen adam?
sokakta... hiç bilmediği şehrin bomtak sokaklarında.
işe girdiğimden bu yana bahşişler hariç gram para almamıştım, içkiyle karnım doyuyordu nefesim alkol kokuyordu her gün.
daha bir yaşlanmıştım.
sokaktaki ilk günüm balık tutan servet abiyle koyu bir muhabbete girdim
yazık evlat dedi. benimde bir zamanlar ufak bi lokantam vardı geçinir giderdik, doymadım evlat dedi. borç yaptım zora girdim fabrika açtım yinede doymadım diyordu servet abi. fabrikanın yanına birde ufak düğün salonu açtım diyordu herşey iyi gidiyordu, evlat çocuklarım ailem çok mutluydu ruhsat alamadım düğün salonunu kapattım henüz oraya yaptığım masrafı kapatamazken, 500 milyar borç yaptım
sesi titrek, pişmanlık kokuyordu.
sen, sen ol sakın fazlasını isteme dedi. benim gibi 30 yıllık evliliğini çocuklarını kaybedersin yapma evlat dedi yapma ...

sırf üslubunu beğendiğim için reserved

seri eksi huur cocugu detected

ne diyordu ahmet kaya
duvarlar konuşmuyor anne, açık kalmıyor hiç bir kapı, hani benim gençliğim nerde?
sokaklarda anne, hayatının stajını yapıyordu oğlun, sokakları öğreniyordu.
sahil serindi, annemin ördüğü eldiven ve bereyle daha bir üşütüyordu beni.
yokluğu içimde hissediyordum, iliklerime kadar.
hani bıraksalar ayrılmayacaktım o pislik mabedi bardan. dönmek istemiyordum benzi soğuk kaldırımlara.
üşümekten değilde, öldürülmekten korkuyordum.
ellerim tutmuyordu ve her gün onar tane bardak kırar hale gelmiştim, patrondan yediğim azarlar bi yana dursun.
çekilmez bir hal alıyordu marmaris.
sokaklarda, neler görüyorsam gözümü yumuyordum, sağa dönsem sevişen gençler.
sola dönsem dayak yiyen masum bir yaşlı yada genç
önüme baksam tiner çeken 15 inde çocuk
arkamı dönsem adaletini gibtiğimin dünyası

uyu diyordum kendime uyu, uyursan geçer.

anlatma amk

okumadım,
ciğerini gibeyim

liseliler gidene kadar biraz ara beyler gece devam edeceğim

adam çok iyi yazıyor dokunmayın.