18 ağustos 2011 istanbul da zombi istilası

dışarı çıktım.
ortalık iyice sessizleşince dışarı çıkıp etrafa bakmak istedim. bulabilirsem biraz da yiyecek ve faydalı olabilecek malzeme bulmak için dışarı çıktım. eşim çok karşı çıktı, çok korktu. ama burda ne kadar kalabiliriz, ne kadar yaşayabiliriz belli değil. onu ağlarken bırakarak dışarı çıktım.
aklıma ilk gelen yakınlardaki bir alışveriş merkezine gitmekti. orada yiyecek, içecek, belki de faydalı olabilecek bir kaç şey bulabileceğimi düşünüyordum. sessizce ve saklanarak ilerlemeye çalıştım elimden geldiğince. yolda düzinelerce ceset gördüm. bütün sokaklarda kargaşa hakimdi. orda burda bırakılmış arabalar, camları kan ve ne olduğunu bilmediğim organların parçalarına bulanmış halde duruyordu. sessizce ilerlemeye çalıştım. yerde ölü bir polis gördüm. daha doğrusu polisin yarısını gördüm. belinden yukarısı yerinde değildi, nerede olduğunu da bilmiyorum. silahının olduğu kemeri öylece aldım, önce kendi belime taktım. o kadar eğreti ve gürültülü oldu ki çıkardım ve silah haricinde kalanları yanıma aldığım doksanbeşlik dağcı çantama attım. sessizce devam ettim.
migrosa ulaştığımda camların çoğunun kırıldığını gördüm. hemen önünde bir kamyonet vardı. oldukça sağlam görünen modellerden biriydi. sanırım markası nissan. hemen içine baktım ve anahtarlarını aradım. üstünde değildi. deli gibi etrafa baktım, sol kapının bir kaç metre ilerisinde bir kol vardı. öğürmeye başladım. kolun elinde anahtarlar vardı. anahtarları kusarak aldım ve kamyonetin benzinine baktım. tamamen doluydu. soğuk silahı elime aldım ve ürpererek içeri girdim. istemsiz bir şekilde alışveriş arabasını alınca kendi kendime gülmeye başladım.
koridorlarda dolanırken yerlerdeki kan izleri dışında pek bir şeye rastlamadım. raflar dağılmış yerlere saçılmıştı. bulabildiğim kadar konserve aldım. neredeyse bütün arabayı yiyecekle doldurdum ve hızlıca dışarı çıktım. malzemeleri kamyonetin arkasına doldurmaya başladım hemen. doldurmayı bitirince riske girip mağazaya tekrar dönmeye karar verdim. bu sefer yiyecek dışında başka şeyler de almaya niyetim vardı. özellikle alabildiğim kadar sigara almayı düşünüyordum. ne de olsa artık silahım ve aracım var diye düşündüm. hızlıca marketteki ikinci turuma başladım. arabanın çoğunu doldurmuştum ki çığlık sesiyle irkildim. arkamı döndüğümde bana doğru koşan bir enfeksiyonlu gördüm. insanlık dışı bir görüntüydü ve neredeyse dona kalıyordum. zorla silahı kaldırdım ve düşünmeden ateş ettim. hayatımda ilk defa tabancayla ateş etmiştim ve ıskalamıştım. korkudan ölmek üzereyken ard arda ateş etmeye başladım. mermiler bitti ama bir kaç tanesi isabet etti ve enfeksiyonlu vahşi bir hayvan gibi çığlıklar atarak öldü. hemen arabayı ittirerek koşmaya başladım. çok korkmuştum. kamyonetin yanına geldiğimde bütün malzemeleri hemen arkaya boşalttım, dağcı çantamı da arkaya attım ve öne koştum. kapıları kilitledim ve kemerimi taktım. kamyoneti çalıştırmamla birlikte karşıdan bana doğru koşturan bir grup enfeksiyonlu gördüm. onüç ya da onbeş kadarlardı. hızlıca gaza bastım. gidebileceğim tek yön onların olduğu yöndü.
onlara çarptığım sırada gözlerimi kapamış olmalıyım. çünkü aklımda kalan sadece sesler. sanırım o sesleri hiç unutmayacağım.
birçoğunun üstünden geçtim. ön cam kan içinde kalmıştı. silecekleri çalıştırdım ve temizlemeye çalıştım. aynaya baktığımda ise bir kısmının çok geride kaldığını gördüm. bir daha aynaya bakmadım ve eve doğru sürmeye devam ettim.
evin önüne vardığımda ter içinde kalmıştım. kamyonetten indim ve eşyaları gelişigüzel dağcı çantama doldurdum, kamyoneti kilitledim ve yukarı çıktım. kan ter içinde eşime seslendim. kapının arkasındaki destekleri kaldırması biraz zaman aldıysa da başka bir sorun yaşamadan kendimi içeri attım.

beni gördüğünde yüzündeki mutluluğu asla tarif edemem. benim geri dönmemem demek; hem onun en sevdiği kişinin ölmesi, hem de kendisinin de tek başına kalacağını ve belki de öleceğini anlaması demekti.
olanları ona kısaca anlattım ve bir sigara yakıp bu satırları yazdım.

artık yardım gelme ümidim hiç yok. ama en azından bir aracımız var artık. ne yapacağımıza sonra karar vereceğiz. biraz dinlenmeliyiz.

yarın sabahtan tekrar yola çıkacağız ama öncesinde bize bir araç lazım. tekrar araç için dışarı çıktım. bu sefer ters tarafa doğru ilerledim ve sadece işime yarayabilecek araçlara baktım. sesler geçen seferden biraz daha uzaktan geliyordu bu defa. ayrıca mutlaka araç bulmalıydım. ters taraflarda giderken dokuz, on kadar enfeksiyonluyu uzaktan gördüm. hemen saklandım. enfeksiyonlular bir erkek ve bir kadını parçalamak üzerelerdi. erkek ve kadının elleri birbirine doğru uzanmış ve kasılmış kalmıştı. sessiz gözyaşları dökerek bekledim, bekledim, bekledim. parçalanan kemiklerin seslerini duymamak için kulaklarımı tıkadım. ve bekledim.
sırılsıklam terlememe yetecek kadar bir süre sonra, enfeksiyonlular işlerini bitirdiler ve çığlıklar atarak gittiler. yerde sadece iki tane kan ve et öbeği kalmıştı. birbirine uzanan elleri ise artık yerinde yoktu. olduğum yerde yine kustum.
çaresizce ve dikkatsizce devam ettim aramaya. etrafta o kadar çok araba vardı ki hepsine bakamadım bile. ama çoğunda anahtar bulamadım. en sonunda eski kamyonetimin aynısından bir tane gördüm. hızlıca koştum içine bakmak için. açık kapının önüne gelmemle birlikte bir köpeğin üzerime atlaması bir oldu. beni o an için kurtaran tek şey o noktaya koşarak gelmem ve duramamamdı. köpek yanımdan kılpayı geçti. kendimi arabanın içine attım ve kapıyı ucu ucuna kapattım. köpek enfeksiyonluydu ve kendini arabanın kapısına ve cdıbına deli gibi atmaya başladı.
kapıları kilitledim, deli gibi anahtarı aramaya başladım. köpek hala deli gibi kendini kapıya vurup bana ulaşmaya çalışıyordu. anahtar üstünde değildi ama sağa sola dönerken ayağıma çarpan bir şeyle bulduğumu anladım. anahtarı almak için eğildiğimde camdan kanımı donduran bir ses geldi. anahtarı hemen aldım, arabayı çalıştırdım ve sol yanıma, cama bakmadan gaza bastım. aynamda köpeğin uzaklaştığını görürken camın çatladığını gördüm.
mutluluktan hem ağlıyor, hem gülüyor, hem de bağırıyordum. hızlıca tekrar eve geldim ve içeri girdim. eşim artık beni görünce bile ağlayamadı. sadece bana sıkıca sarıldı. neler yaşadığım yüzümden anlaşılıyordu. bana evde bulduğu şaraptan biraz verdi ve bir sigara uzattı. ellerimin titremesinden sigarayı yakamadım.
ellerimi ellerine aldı ve yavaş yavaş okşamaya başladı. uzunca bir süre öylece kaldık. en sonunda sakinleştiğimde bir elini elimden ayırmadan sigaramı yaktı ve şaraptan bir yudum içirdi.
o olmasaydı dayanamazdım. sanırım benden daha güçlü ve bu gücünü bana da veriyor.
yarın ankaraya gideceğiz. ne olursa olsun onu bu cehennemden çıkaracağım.