17 ağustos depremi tanıkları

gölcük/değirmendere'de idim. hay amk kötü oldum lan

adam başlığı dün açtı bugün deprem oldu amk. Asfskdılsudljdjrjtjt

okudum hepsini ouf :/

amk o zaman 8 yaşındaydım istanbulda yaşadım o anı deprem nedir bilmezdim. yatağın feci şekilde sallandığını hatırlıyorum. sonra apar topar merdivenelrden inip dışarı çıktık. o gece derme çatma çadır kurup dışarda sabahladık.

bu depremin bende bıraktığı en büyük hasar, çatlağı olan binalara girme fobisiydi. son 5 yıldır falan yok ama liseden sonra atlattım onu. lisede de vardı o korkum. okuldaki çatlaklara bakıp bakıp tırsardım. sanki o çatlak bir anda büyüyüp koca binayı yerle yeksan edecekti. pgiboloji işte. bozulmaya müsait.

ben de 13 yaşındaydım amk. istanbuldaydım. amk o gece televole selin toktay'ın memelerini göstermişti, ona 31 çekip öyle yatmıştım. hala düşünürüm alakası var mı diye.

ben burda değildim lan rizedeydik o ara yazın hep rizede oluruz.6-7 yaşında bişeyim. deprem oldu diye o sene 1. Sınıfı rizede okumuştum sonra geldim istanbula

...

lan gibtiğimin liselileri açmayın şöyle başlıklar o depremde sevdiklerini kaybedenler vardır aramızda bunları düşünemiomusunuz

yalova çınarcıktaydım. yazmaya kalksam okuyan kör olur.

bursa daydım panpa hala aynı evde oturuyoruz zaten o gece herkes dışarda yatak döşek boş arsaya koşmuştu 1 hafta orda yattı millet

iki depremde de düzcedeydim .. güzeldi ..

hayatın anlamsızlığını anlattı bana .. daha o yaşımda öğrendim ..

gün bugündür gençler .. doya doya yaşayın

16 ağustos 1999 pazartesi günü tüm aile ve komşularla oturduğumuz uzağında bir sahile denize gitmiştik. bütün gün dilediğimizce eğlendik yüzdük piknik yaptık. komuşumuzun şehrin dışına doğru konumda bir yazlığı vardı. annemlerle ertesi gün yine o muhite misafirliğe gelecek ve havuza gidecektik. ben ertesi gün tekrar gelineceğinden dolayı komşumuzun yazlığında kalmayı istedim annem de onayladı. beni bırakıp onlar yola devam ettiler nasılsa ertesi gün yine buluşacaktık. o gece koşumuzun evi kalabalıktı yemekler yendi ve biz çocuklar uyuduk ta ki o ana kadar. sabaha karşı yarı uykulu yarı uyanık şekilde hatırlıyorum deprem olduğunu. yerde yattığımdan ve evin 3. katında olduğumuzdan deprem daha da şiddetli hissediliyordu. bir an rüya gördüğümü ve rüyamda içinde bulunduğum evin uçtuğunu düşünüyordum ta ki tam olarak uyanana kadar. deprem bitmişti ama asıl tramvatik saatler şimdi başlıyordu...

elektrikler kesilmiş ve iletişim araçları çalışmıyordu. yazlıkta kullanılan kasetçalara el lambasından çıkarılan piller takıldı ve haberler açıldı. radyoda ilk duyduğum şey "sakarya'da (ya da izmitte yanlış hatırlıyor da olabilirim) 200 kadar bina yıkıldı" haberiydi. sadece bu haber bile olayın ne kadar ciddi olduğunu gözler önüne serer vaziyetteydi. her ne kadar tanıdığım güvendiğim insanlar olsalar da insan o an ailesini arıyor. gece saat 4-5 olmasına rağmen sanki hava yeni kararmış da insanlar sahile gezmeye çıkmışlar gibi sesler geliyodu. tahminimce herkes sokaklardaydı ki biz niye evde kaldıysak. pencereden gökyüzüne doğru baktım. yıldızları hiç o kadar parlak görmemiştim. çok etkilenmiştim, tabi bunun sebebi ışık kirliliğinin olmaması ama o zaman bunu düşünebilecek durumda değildim. o gece sabah olmak bilmedi gün ışıdıktan sonra hep beraber merkeze döndük ama sanki ailemden günlerce ayrı kalmışım gibi hissediyordum hala düşününce acaba 2-3 gün müydü diye sorguluyorum

@35 yok hocam ne görücem fosur fosur yatıyodum o sırada. ama birkaç ağızdan efsaneler duydum tabi. birincisi o gürültü konusu. korkunç bir uğultu varmış. bir de annem 2.30a kadar uyanıkmış uyuyamamış o gece. şu köpeklerin havlama geyiği var ondan bahsetmişti. hiç durmadan bütün gece havlamış köpekler.

denizden yükselen kırmızı bir alev topu gördüğünü söyleyenler de vardı da, pek inandırıcı gelmiyor bana.

kumburgazdaydım deprem sırasında 6 yaşındaydım yazlık 2 katlıydı bizim çok hissetmedim o yüzden orada kafama kartonpiyer düşmüştü babam istanbuldaydı sabah almıştı bizi kumburgazdan sonraki 2 gece arabada yatmıştık

yer sakarya/kocaali/şerbetpınarı köyü
5 yaşındaydım tam olarak. dedemlere kalmaya gitmiştik yaz tatiline evde en az 20 kişiydik. gece sarsılmaya başlayınca annem kolunun altına alıp abimle beni çıkarmıştı o gece romörkta uyumuştuk.

hahahaha en son ben yazdım millet donup kalmış

ben mudanyadaydım. denize sıfır yazlığımızdaydık. şiddetten dolayı yataktan düşüp uyanmıştım henüz 11 yaşındaydım. babam hepimizi bi kirişin altında topladı ben ortalarındaydım. uyku mahmuru anlamamıstım bişey, korkuyorudum sadece. gürültü hat safhadaydı. gözlerimi açmaya korkuyordum ama merakta ediyordum ne olup bittiğini. bi ara gözlerimi açmama sebep olan bir ışık göründü. ışık, denizi gören cam tarafından geliyordu. gece karanlığının koyu mavisini deniz yansıtmıyordu adeta kırmızı bir kan kusuyordu. çok parlaktı ve git gelli bir ışıktı. bir uğultuyla birlikte yanıp sönüyordu. dışardan kalın sesli bir adam bağırıyordu " ey allahın ümmetleri kalkın, uyanın " feryat figan gür sesli bir adam. neyseki o korkunç bir ömürlük 45 saniye son bulmuştu. herkes sahile doğru akın etmişti binalardan uzakta olmak için. denize ayaklarımı soktuğumda adeta aslan ağzından akan sıcak su gibiydi. havuz gibi dalgasızdı. peki o bağıran adam nerdeydi ve nerden bağardı da 8 sokak ilerdeki arkadaşımın aileside aynı şeyleri duymuştu?

istanbullu günlerim aklıma geliyor panpa:)

ben bizatihi şahit olmadım ama televizyonu açıp depremi olduğunu binaların yıkıldığını gördüğümde çok fen oldum lan