17 ağustos ağıt yakıyoruz

@17 vay be. duygulandım amk. Allahtan onlar vefat ettiğinde sen daha 17 18 yaşlarında falan değildin herşeyin bilincindeyken o olay yaşandımı insan daha kötü oluyor. Allah arkadaşlarının ailelerine sabır versin kardeşim.

şu an Gölcük Kavaklı Sahilindeyim. 03:02de saygı duruşu yapılacak. beyler duygu patlaması geçeriyorum galiba

alın amk..17 ağustos için yazılmış müthiş iki parça..
http://www.youtube.com/watch?v=gI-Yx0UfCvo
http://www.youtube.com/wa...H4GyU&feature=related

@19 kız kardeşi öldü zandettim, gözlerim doldu. neyseki ölmemiş.zor çok zor.

@23 bi dua da benım adıma oku

12 Kasım doğumluyum doğum günümdü neyse ki acı yaşamadım

@23 bir dua da benim için yapıver kardeşim.

neyseki ölmemiş.zor çok zor.

ccc marmara depremi ccc

her sene üzülürüm lan bu depreme bir amca var ya yıkılmış evlerin önünde gözünün yaşını silen beni hep ağlatır o.

başımız sağolsun unutmadık panpalar

marmara'da yaşıyorum.

resmi kayıtlara göre,17.480 kişi hayatını kaybetti, 23.781 kişi yaralandı. 285.211 konut, 42.902 işyeri hasar gördü, 600.000 bin kişi evsiz kaldı.

tüm bunlara karşılık iki (2) kişi hapis yattı. bu iki kişiden biri hapisteyken hayatını kaybetti, diğeri ise geçtiğimiz günlerde 7 yıl hapis yattıktan sonra tahliye edildi. (isim vermiyorum)

şöyle basit bir hesap yaparsak 17.480 kişi hayatını kaybetti, fiili olarak toplam 7 yıl hapiste kalındı. yani bir türkiye cumhuriyeti vatandaşının hayatı için ortalama 3,5 saat hapis yatıldı.

alın size "demokratik, laik, sosyal bir hukuk devleti."

ben böyle adaletin dıbına koyayım arkadaş.

not: 1999 depremi sonrasında, yapım hatalarından çöken binaların müteahhitleri aleyhine yaklaşık 2100 dava açıldı. Bu davalardan 1800 kadarı, kamuoyunda Rahşan Affı olarak bilinen Şartlı Salıverme ile cezasız sonuçlandı. Geriye kalan 300 davanın 110 kadarında ise ceza verilse de çoğu ertelendi. Bunun dışında kalan davalar ise 16 Şubat 2007 Cuma günü 7,5 yıllık zamanaşımı sürelerini doldurarak düştü.

bu konuda taşşak gecemicem. allah bir daha yaşatmasın kimseye bunları. ben yasamadım ama bugün en az yasayanlar kadar duyguluyum ...

izmitteyim bende
beyler :(

daha önce bı baslıga daha yazdım tekrar yazmak reklam gıbı gelebılır o entrymı gorenlere.ama beyler anmak ıstıyorum arkadaslarımı.bu amk sözlügü dısında baska sosyal hayatım iletisim kurdugum konstugum ınsan yok amk yok

o sabah her sabah cıkıp top oynadıgım arkadaslarımın enkaz altından cıkarılıslarını ızledım elimde oynadıgımız topla birlikte. hatırlamayanlar ıcın soyluyorum beyler öyle bır gündü ki etraf ölü insan kokuyordu yerdkılere bakamıyordunuz belkı bı tanıdıgımdır dıye. korkuyordu ınsan amk.o zamanlar bende cok buyuk degıldm 8 9 yaslarındaydm ama arkadaslarımı o halde gördügüm an bi ömür cıkmaz aklımdan

ömer merve soner

ruhlarınız şaad olsun kardeslerım

tam deprem saatınde tekrar paylasacam bu entryi

depremde kaybedilen bütün canların ruhu şad olsun allah rahmet eylesin

@34 o zamanki yönetimimiz salaktı, bari simdikiler tekrar acsa davaları. :/

allah rahmet eylesin ölenlere.

adapazarı - taraklı. bilen bilir.

o zamanlar 12 yaşındaydım, ağustos ayında erdekten gelmiştik. dönerken tatilin bitmesine az bi süre kaldığı için biraz babannemlerle yazlıkta vakit geçirelim dedik. 17 ağustos sabah 7 gibi vardık. kahvaltımızı falan yaptık. o gün içimde kötü bir his vardı. ellerim, ayaklarım titriyordu.(şu anda ellerim kasıldı) bütün gün boyunca annem neyin var oğlum, hastalandınmı gibisinden konuşmalar yaptı. bişeyim yok dedim geçiştirdim. akşam oldu. yemeğimizi yedik. hacı dedemle birlikte televizyon izliyorduk. korkudan ellerim titriyordu hala. dedem bi okudu üfledi ama ne çare. kim dindirebilir. resmen köpek gibi hissediyordum depremi. birden dedimki bu gece kötü şeyler olacak. dikkatli olun. tabi haliyle kimse giblemedi beni. en son yatma vakti geldi. yatmam, uyumam, olmaz dememe rağmen gibe gibe uyudum. çok korkuyordum. ellerim titremeye devam ediyordu. ve birden ellerimin titremesi kesildi. ve 15 saniye sonra annemin sesini duydum.

herkes bir yere çömelsin, deprem oluyor !

o korkuyla hemen gardolabı yatağın ayak ucu kısmına yatırdım, hayat üçgeni oluşturudum. ilkyardım ve deprem eğitimi konusunda çok uzmanımdır beyler. hemen üçgene çağırdım herkesi. 5 kişi o küçük gardolabın altına nasıl sığdık hala anlamam. en son deprem geçti. dışarı çıktık. çıkar çıkmaz dışarıdaki cesetleri görmemle bayılmam bir oldu. bi 2-3 saat baygın kalmışım. uyandığımda her yer kan, ceset kokuyordu. az bişey köy yaşdıbını bilenler bilir. her köyde bi ark vardır. su akar genelde. o gün ordan şarıl şarıl kanlar akıyordu. birden dedeme baktım, kalbini tutuyordu. kesin kalp krizi geçirdiğini anladım (heyecana hiç dayanamaz) hemen yatırdım. kalp masajı yapmaya başladım. hayata geri döndürdüm dedemi. şu anda üniversite 3. sınıftayım, bütün masraflarımı dedem karşılar. o ceset kokusunu hayatta unutamam. bu gece uyuyacağımı da zannetmiyorum.

antalyadayım. hiç deprem yaşamadım. ama nerde bi inşaat görsem küfrederim bu huur çocuğu müteahhitlere. 18bin insan ne demek ulan? 18bin hayat bu kadar mı kolay riske atılır aq. hiç ders alınmıyo ya ona yanarım