17 ağustos 1999 tarihinde nerede ne yapıyordunuz

ben uyuyordum panpa.

o depremde portakalda vitamin olanlar seneye liseye gidecek amk

sözlüğün yarısı babasının taşaklarındaydı

23 yaşındaydım o zaman ( evet doğru okudun liseli 23 yaşındaydım )

gündüz tütünçiftlikten denize girdik. karadeniz çocuğuyuz iyi yüzeriz diye hava attık. atladım iskeleden denize. ulan bir kötü oldum. baş dönmesi mide bulantısı. kustum kusacam. dalga geçtiler benle. meğersem denizin dibi karıncalanıyormuş o gün.

bira falan içtik arkadaşlarla. hatta sahilde yakamoz vardı o gece. daha önce hiç yakamoz görmediydim. ne ilginç bişey la o. denize bi taş atıyon halka halka floresan gibi parlıyo.

manitayla yeni ayrılmışız. orhan gencebay , ferdi tayfur falan... biri bi kolumda diğeri diğer kolumda... bunalımlardayım... böyleemrah gibi kaşlarım falan var o günlerde...

eve geldiğimde gece saat 12 falan... pederle küs gibiyiz... laf çarptırıyo böyle liseli kızlar gibi... ergenler gibi odama kapanıyorum...

neyse çavuşu tokatladım, biraz eski lemanyaklara falan baktım... vurdum kafayı yattım...

gece saat 3 de film başladı dıbınakoyim.
anlamadım önce... bi gümbürtü... annemin çığlıkları babamın ilkeeğğğğrrrr diye bağırışları falan...

ateistim ben bildim bileli... hala da öyleyim aslında... aa inanın bana bir anda korkunca bismillaaaağğhhhh diye fırladım yataktan... züt korkusu detected yani...

küçük bir odaydı benimkisi... duvarda bauhaustan alınma raflar falan var... elini dokununca dağılıyo zati... yatağın iki duvar arasında gidip geldiğini gördüm abiler ablalar... kitaplar uçuşuyor... karanlıııkkk... gürültüüü... ananı gibiiim... yok böyle bişey...

kapıya atladım hemen... kapı açılmıyo... çavuşu tokatlarken kitlediydim... açıl dıbınakodumun kapısı açıl... o kapının anahtarını iki tur çevirene kadar bağırsağı kalbime dolandı dıbınakoyim...

açtım kapıyı... pederi gördüm karanlıkta ... bıyığından tanıdım... tuttu kolumdan çekti beni yanına... yanında annem... yanında birader... kucağında da bizim köpek... kanişimiz vardı o zamanlar... çok tatlı bir köpekti... babamın olduğu odada yatardı... başka kimseyle kalmazdı geceleri... nasıl havlıyor garibim... korktu belli ki... sarıldık birbirimize... bekliyoruz bitmesini...

devamı için

(bkz: 17 ağustos 1999 depremi anılarım capssiz)

15 yaşındaydım o zaman. köydeydim karamanın bir köyünde. hatırlarsınız depremden bir kaç gün önce güneş tutulması olmuştu. uzaktan akrabamız olan yaşlı bir kadın vardı güneş tutulması olunca töbe yarabbi hayra alamet bişey değil bu demişti. biz o zaman gülmüştük. nine bu doğal bir şey falan diye. deprem olduğu zaman dağda koyun güdüyordumo gün sıra bendeydi. dağdaydım yani gökyüzü çok aydınlık ve birsürü yıldız vardı. demiştim kendi kendime güneş tutulması yıldızlara ışık vermeiş olmalıki bu denli parlak ve hepsi görünüyor diye düşünmüştüm. yanımda saat yoktu yanı zamandan tam emin değilim ama sabaha karşı 3 sularında yani yatan koyunların birden melemesini duymam köpeğin havlaması ile uyanmam üzerimde bir ürperti oluşturmuştu. saat 8 gibi sürüyü dağdan indirip eve geldiğimde bize 16 17 km uzaklıktaki bir köyde yaşayan eniştemin evi araması telefonu benim açmam ve eniştemin istanbulda deprem olmuş altı üstüne gelmiş sözleri halen kulaklarımda tazeliğini korumakta. 2 tane abim 3 amcam ve 7-8 tane kuzenim aileleriyle birlikte istanbulda yaşamaktaydılar. sırayla hepsine ulaşmaya çalışsakta öğleye doğru sadece abimin birisine ulaşabildik ve kuzenimin birisi hariç hepsinin iyi olduğunu haberini aldık. haber alamadığımız kuzenımin evleri yıkılmış. istanbul güneşlide oturuyorlardı. kuzenim, eşi ve iki çocuğu bir odada birbirlerine sarılmış şekilde cesetleri çıkartılmış göçük altından. halen aklıma geldikçe gözlerim dolar. ve depremin bir resmi varya hani binler yaşlı bir adam var arkasında enkaz kucağında ekmek ve gözyaşlarını siliyor. işte o resim her gördüğümde dünyamı gibiyor lan. Allah o acıyı birdaha milletimize yaşatmasın. o depremi yaşamış ve acısını yaşamış olan insanların hepsine allah sabır versin

5 yaşındaydım hiç bişey hissetmedim. sadece bi kaç ay çadırda kaldığımızı hatırlıyorum.

31 e devam

panpalar bende yazıyım bari.
o zaman 8 yaşındaydım. anneannemler,amcamlar dudullu imariskan denilen yerde kalıyorlardı.ben, ablam anneannemde, annemse amcamlarda kalıyordu. amcamlarada fransadan akrabalar gelmişti. binalar karşılıllıydı.o gece ablamın beni ağlayarak uyandırmasını hatırlıyorum. hala etkisi altındadır.o gece deprem olmadan önce uyanmış balkondan dışarıya bakıyormuş. yıldızlar ne kadarda çok diyordu. sonra birden sallanmaya başlamış bina, vitrinin öne arkaya gidip geldiğini duymuş. teyzemler falan uyanmış, ablam ayakkabılarımı alıp aşağı inmiş, sonra beni almak için tekrar yukarı çıkmış.11 yaşında lan daha. ablam deli gibi ağlıyordu,ben ne olduğunu bilmiyordum bacaklarım zangır zangır titriyordu. allahtan kimseye birşey olmamıştı. deprem olurken teyzemlerin ya ali ya ali diye bağırdığını hatırlıyorum.bir bardak dahi devrilmedi evde o sallantıda.ama ablamın pgibolojisi çok bozuldu,eve giremedi aylarca. annemlerde giriş katında oturan amcamların kapı sıkıştığı için camdan atlamışlardı. onlarca kişi dışarda yatmıştık o gün. acı vardı, korku vardı

Düzcedeydim Allah bi daha yaşatmasın çok acı kötü bi durumdu:(

ataköyde 9. kısımdaydım. gece yarısı annem namaz kılarken birden sallanmya bşalmış gelip bizi uynadırmıstı. bnde hemen uyaıp avizenin sallanışını kirişin altında izliyorudm..cok korkmustum lan

cidden bu başlıkta garip bir şeyler var. bunun nedeni deprem falan değil de şu an burda olanların aynı tarihte ne kadar farklı şeyler yaşıyor olduklarını okumak acayip ilginç.

2. sayfa ayracı..

ben de yazayım bari: 5.5 yaşındaydım. normalde istanbul'da oturuyoruz. samsun'a annemlerin köyüne gitmiştik. sünnet olduk kardeşimle, ertesi gün sünnet düğünü yapılacak. sabah bi kalktık, herkesin yüzündeki o bakışları unutmama amk. bir de annemin köyden en yakın çocukluk arkadaşı kocasının görevi nedeniyle o anda düzce'deymiş. öğrendik ki enkazın altında 2 kendini iki çocuğuna siper etmiş şekilde üçü de ölü bulunmuş. annemin "leyla nerde?" diye haykırışı asla hafızamdan silinmez.

Ben evde yatıyodum birden bağırışlar oldu annem kardeşimle babamla hemen dışarı çıkmışlar ben daha ne olduğunu anlamamıştım evden çıkamadım deprem bittikten sonra çıktım dışarı annemi gördüm kardeşimi almış kucağına battaniyeye sarmış .. battaniye bile almışlar beni unutmuşlar.. :/

evde babaannemin ördüğü saçma bi örtü vardı onunla üstümü örtmüş balkonda yatıyodum

o sırada 7-8 yaşlarındaydım uyuyodum amk sonra bi an bi el beni kucağına aldı bi baktım babam diğer kolundada küçük kardeşim var daha o korkunun şokunu atlamadan sallandığımızı hissetmeye başladım ama böyle bi sallanma yok dışarı çıktık 4 gün eve girmedik amk bu bu aralar huur çocukları deprem falan dedikçe tırsıyorum amk
edit: istanbul yenibosnadaydım

bursa nın yalovaya yakın bir ilçesindeydim. kardeşimle aynı odada ranzanın üst katında yatıyordum. bir uyandım ortalık kıyamet gibi sallanıyor

erdekte kamptaydım kabus dolu bir geceydi...

lan bizim arkadaş yolculuktan geliyormuş tam gölcüge geldiginde deprem olmus amk otobusten tek tek bınaların yıkıldıgını görüyomuş pgibolojisini siz düşünün artık

anamın karnındaydım zaaa xde

not:ironi nedir bilmeyenler araştırsın amk.

sakaryada evimde uyuyodum. uyandığımda oda bi oraya bi buraya gidiyodu. dedim herhalde kıyamet kopuyor. ayağa kalktım kapının önüne geldim çıkacam annemlerin yanına gidecem ama kapı bi o yana bi bu yana gidiyo, kapıyı tutturamadım sallantıdan. sonra demir bükülmesi gibi bir ses geldi, bina yamulmuş ama allahtan merdivenler yıkılmadı. babam bizi kucakladı indirdi aşağı. sabaha kadar apartmanın önünde durduk, hava aydınlanınca bütün mahellenin yıkıldığını gördük. biz çocuklar minarenin üzerindeki ay demiri sökmeye çalıştık minare yıkılmış tam bizim apartmanın önüne doğu. şehir dışına çıkma imkanımız yoktu ananemlerde kalıyoduk. düzce depreminden sonra babam çadıra gidiyoruz dedi baya bir çadırda kaldık iyice kış gelene kadar. üşümekten altıma ettim kaç gece. zordu.

yazlıkta uyuyordum, hissetmedim bile.

istanbuldaydım amk piknik dönüşü yeni uykuya dalarken avizem düştü o şekilde uyandım amk çocuu niye hatırlarttın