17 ağustos 1999 tarihinde nerede ne yapıyordunuz

yalovalıyız panpa depremide yaşadık yalovada

evdeydim. pederle duvarları tuttuğumuzu hatırlarım sallanmasın diye. deprem pgibolojisi işte.

çankırıdaydım, hissetmemiştim.o geceden tek hatırladığım şey elektrikler gitmişti anneme ne oluyor dediğimde anneminde yok bişey yat sen demesiydi. bende haa öyle mi diyip geri yatmıştım.

antalyada küçüktüm hala hatırlıyom burda elektrik gitmişti radyolardan öğrenmiştik galiba

ben portakalda vitamindim o zamanlar

4 gün öncesinde istanbuldan ankaraya gelmiştik annem ben ve kardeşim babam istanbul da idi, o gece Ankara'da da elektrikler yoktu ve olası bi depremle karşılaşmamak için o sıcakta bütün mahalleli yol kenarlarına battaniye, yatak ne varsa çıkarmıştı dışarı da yatmıştık. babamın anlatmasına göre gecenin o uyku dalgınlığında yatağından koşarak bizim odamıza gelmesi beni aşırı derecede duygulandırmıştı, binada ki bağırışlarla birlikte kendine gelmiş ve koşarak aşşağı inmiş Allah büyük ki biraz daha dursa belkide enkaz altında kalacaktı. Hayatını kaybeden insanlarımızın yakınlarına Allahtan rahmet ve sabır diliyorum

tabi yaz tatili yapacak bir şey yok, ben evde (izmir) mışıl mışıl uyuyodum. peder yaşadı depremi. merak etmiştik, ulaşamamıştık da cep telefonaları kesilmişti. neyseki sabah görüşmüştük. gördüğü şeylerden dolayı kendine gelememişti uzun süre. ben de gördüm 2 yıl sonrasında. her yer o zaman dahi enkazdı. kim bilir insanlar ne sıkıntılar, zorluklar çektiler. her 17 ağustosta ve her 17 ağustos aklıma geldikçe hüzünlenirim. bir video vardı eskiden televizyonlarda sık dönerdi. adamın birinin evi yıkılmamış. almış kamerasını, balyozunu ve arabasını enkazlardan insan kurtarıyor. bir kız çocuğuyla ufak kardeşini güç bela kurtardıktan sonra o kızın son bir kez ailesine bakışı (kamerada sadece bakışı gözüküyor) beni çok etkilemişti ve aklıma geldikçe de hayatı sorgulatır. çünkü o şeyleri onbinlercesi daha yaşamıştı. depremzede bir kadının demirele karşındasındayken sövmesi, insanların yaşadığı o ani şok, binaların büyük çoğunluğunun dayanıksız oluşu... karma karışık bir şekilde sorgulamak... bir ders alınmadı. belki de en üzücü nokta bu. geçmişe yapılan bir saygısızlık gibi, ölenlere karşı kayıtsızlık duygusu.

13 yaşındaydım çukurovada bir yaylada ertesi gün öğlene doğru duymuştum sadece tv ve gazetelerden gördüklerim pgibolojimi bozmaya yetmişti allah o acıyı o ızdırabı yaşayanlara güç versin yakınlarını kaybedenlere sabır versin.
entrylerin hepsini okudum bazı arkadaşlar babalarının tek başına evden fırlayıp çıkmasını yadırgamışlar bence fazla kafaya takmasınlar içgüdüdür o kendini kurtardığını sanmadan hiç kimse başkalarına yardımı düşünemez o an babanızı suçlamayın bu yüzden

rezerved

aslında yazmak istemedim okumak istemedim ama işte insanoğlu merakını dindiremiyor ki. beyler ben o depremde 9 yaşındayım.Ama deprem anını hatırlamam.o gece ben karşı komşuda kalıyorum . gece deprem oluyor annem direk bana koşuyor felan ben abaza babannem indirdi beni aşağıya diyorum . Ki kadın 40 gün önce öldü o zamanlar. Beyler deprem anı felan aslında hikaye kısmı işin. Sonrası var ya sonrası sakaryada pgibolojisi bozulmayan bir tane insan bulamazsınız onları görenlerden. devlet hastahanesinin oralar kan dolu kan. kamyonla ceset getiriyorlar.kan kokuyor ceset kokuyor beyler.su içemiyoruz sular mikroplu. çok kötüydü yaşatmaz inşallah yaşatırsa yaşarız evelallah

yalovadaydım aq ev başımıza çöküyodu 7 yaşında velettim amk

bakarken gözlerim dolar deprem videolarına, fotoğraflarına... ki ben oradan çok uzakta malatyadaydım.

memlekete gidecektik annemler apar topar evden çıkarınca yola gidiyoruz sanmıştım sabah ayıktım duruma

annemin memleketi olan orduya gitmiştik. hayatımda bir kere gittim depreme denk geldi. bi daha hiç gitmedim zaten.

lan amın feryatları daha kundakta bebeydiniz hepiniz neyin savaşını veriyorsunuz

evdeydim uyuyodum

acıbademde evde uyuyodum sonra kendimi sokakta apartmanın taşında yatarken buldum şükür kimseye bişi olmadı.

vancouver'dan gelmiştim havaalanında bi panik amk uçaktan indim baktım herkes tv lere bakıyor noldu lan dedim? kimse giblemedi herkes şok olmuş tv lere bakıyordu.. hiç unutamam o günü

o zamanlar küçüktüm 10 yaşımdaydım anlamamıştım olayı. rahmetli dedem zelzele oluyor demişti onu hatırlıyorum. 5 akrabamı kaybettim depremde. şu anda eskiden 12 apartmanlı, şu anda 8 apartmanlı bir sitede oturuyorum.

bu başlığı açanın dıbına koyayım

evin salonundaydım, gemide'yi izliyordum cine5'te.