17 ağustos 1999 tarihinde nerede ne yapıyordunuz

istanbul anadolu yakası'nda, halen oturduğumuz evimizdeydim.
eylül'de okula başlayacaktım.
ranza vardı bizim ama ben tek çocuktum kardeşim o sene kasım ayında doğdu.
ranzanın hemen yanında büyük dolap vardı.
annemin sesine uyandım, elimden tutup odadan çıkarır çıkarmaz dolap yatağın üstüne doğru düştü.
ranza olduğu için tam düşmedi altta boşluk vardı.
meğersem babam korkudan dışarı kaçmış, sonra aklına annemle ben gelmişiz eve geri gelip bizi almıştı.
ilk gece hiç kimse uyumamıştı, o zaman araba yoktu bizde komşunun arabasının arka koltuğunda yatmıştım.
sonraki günlerde yakın olduğumuz komşularımızla birlikte karşımızdaki boş arsaya büyük bi çadır yapmışlardı.
ortadan ikiye bölünmüştü, bi tarafında erkekler bi tarafında kadınlar yatıyordu.
ben tabii ki kadınlar kısmındaydım, komşuların genç kızlarıyla birlikte uyuyordum.
şimdiki aklım olsa bütün çadırı giberdim amk.
kimse evlere giremiyordu lan korkuyorlardı, sadece annem eve giriyordu bir şeyler alıp geliyordu sürekli.
vay dıbına koyayım ne günlerdi ya.
allah hepsine gani gani rahmet eylesin...
-sesimi duyan var mı?

Romanyadaydim.

torunlarımı seviyodum

yakınlarını ve sevdiklerini kaybedenlerin başı sağolsun.

düğünde halay çekiyodum amk

Kötü günlerdi 1 ay Kızılay çadırında kaldık 1 buçuk senede pirafabrik de ev yoktu bi tak yoktu amk kötü beyler

beyler inanmayacaksınız ama o tarihte dünyada değildim 10 eylülde doğacaktım daha

yatıyordum o gün gece 11buçukta girdiğim yataktan enkaz altında uyandım

tekirdağdaydım, annem beni uyandırdı babam ben annem arabanın içinde bekledik evin 100 m uzağındaki parkta. çünkü parka devrilebilecek bina yoktu. bütün herkes de arabasını oraya çekmişti. taşak geçmeyin zengin binler ama röno toros vardı. sabaha kadar uyudum arabada.

avcılar parsellerdeydim panpa o gece uyumamış show tvde eski bi godzilla filmi vardı onu izliyodum sonra bi uğultu duydum zaten o zamanlar 8 yaşındayım ne olduğunu anlamadım annem hemen yan odadan koşup beni sardı ve öylece kala kaldık o gökyüzündeki mavi ışığı pek gören olmamıştır ama ben gördüm o ışığı gördükten sonrada etraf kapkaranlık oldu 2-3 gün göçük altında kalmışız bizi dışarı çıkardıklarında ise herkez sokakta çığlıklar feryatlar vs. çok şükür ailemden kimseyi kaybetmedim ama ozamanlar ilkokulda sevdiğim bi kız vardı o depremden sonra onu bida hiç görmedim bi vakit öldü diye duydum halen aklıma geldikçe üzülürüm şuan bile yazarken gözlerim doldu panpa neyse ben işe gidiyorum vakit gelmiş...

15 sene olmuş amk

bekleriz...

(bkz: whatsapp inci sözlük zirvesii)