17 ağustos 1999 depremini yaşayanlar gelsin

yaşadım ben amk 6 yaşındaydım keşke olmasaydı bu arada @5 96 lı detected

bir tanıdğımız ege bölgesi muhabiri olarak oraya gitti. geldiğinde 15 gün iş göremez raporu aldı. fiziki hiçbir problem yoktu gördükleri onu yıkmıştı... orda bunu yaşayanları düşünmek bile istemiyorum. Allah bir daha böyle bir acıyı yaşatmasın.

4.sınıftım galiba beyler.ilk önce elektrikler gitti. sonra duvarlar ustumuze gelmeye basladı amk. yine elim ayağım titredi aminakoyim. yakın arkadasım vardı. komsumuzdu bide. cocugun tum ailesi göcük altında kaldı.o gunden sonra da kekeme olmustu cocuk.vay amk..

8 yaşındaydım. hayatımda ilk defa karşı komşumuzun kızı yeliz abla "depreeem" diye bağırdığında duymuştum bu kelimeyi. odamdaki kitaplık vari şeyin üst kısmı yere devrildiği için babam kapıyı tam olarak açamamıştı. aradaki boşluktan beni tutup çekti dışarı. atlet-külotlaydı, sıcak olduğu için öyle uyurdu geceleri, kapının hemen girişinde devrilmiş duran ayakkabılığa çarptı kaldırmak için elini uzattığında şans eseri arabanın anahtarı avcunun içine düştü. annem, babam, ben ve o zamanlar 2-3 aylık olan küçük kardeşim dışarı çıktık. dışarısı mağlum; yan taraftaki binanın bi katı çökmüş, ortalıkta koşuşan bi sürü insan, çoğu tanıdık. yeliz ablanın abisi vardı. o an panikle merdivenlerden inerken kat aralarındaki pencerelerden birinden düşmüş. kırık var mıydı hatırlamıyorum ama bi bacağı kan içindeydi. hasan amcaların(karşı komşu) arabası olmadığı için onu biz hastaneye zütürdük. hastanenin bahçesi fenaydı. bi sürü ceset, yaralılar, ağlayanlar. kapıda birkaç doktor bizim gibi yeni gelenleri yer yok diye geri gönderiyorlardı. başka bi hastaneye gittik. orda da yer yoktu. hasan amca babama yalvardı başka bi yere daha gidelim diye ama babam kızdı ona. kardeşim bizimde eşimiz dostumuz var iyilermi bakmak lazım dedi. bi akrabamız vardı, kocası vefat ettiği için annesiyle birlikte yaşayan. onun evinin önünden geçtik, görünürde bişey yoktu. iyilerdir diye hiç durmadan devam ettik. sonradan gördüm ki meğer binanın bi katı çökmüş 1. katın balkonundan dışarı çıkmışlar.

neyse yeter bu kadar. böyle işte panpalar sonrası, köydeki bahçede çadır falan. çok şükür yakınlarımdan kimseyi kaybetmedim

ben karamürsel deniz eğitim komutanlığındaydım panpa orda evler kağıttan (bilen bilir) sallandık geçti bize bi tak olmadı

gölcük tam merkezindeydim

@1 ebenin amı sen bursadaymışsın.ben direk gölcük lojmanlarında kalıyodum tam bizim altımızda oldu deprem

@28 harbi lan merdivenlerden çıkınca ev sallanıyodu o kadar hafif evler *

panpa yerde yatıyoduk karşımızdada kocaman vitrin içinde tabaklar bardaklar vs. hepsi inanılmaz derecede sallanıp ses çıkarıyodu hemen indik aşağı millet sokaklarda günlerce okulun bahçesinde yatmıştık allah birdaha göstermesin o günleri

izmitte değildim ama anlattıklarına göre heryer bianda kızıla çalan bi renge bürünmüş

Abim üniversite öğrencisiyken orda vefat etti.

@33 başın sağolsun panpa

ben bizzat değirmenderedeydim panpalar. 14 yaşındaydım o günlerde. herkes ilkokul, ortaokul arkadaşlarını bulmak için facebook hesabı açıyor artık, benim ortaokul arkadaşlarımın tamdıbına yakını ölü.

@22 TAMAM AGA

@16 geçmiş olsun panpa

yaşadım da unutmayalım da bıktım olum hortlatılmasından acıların..

not: laf edeni s.kerün enkazdan çıktık biz de amk

edit: çüküne tükürdüğümün

Bi YERE GiTME LAN KALABALIK AZALIYOR DAHA SARAR GECE

ben de kocaelideydim. dün gibi hatırlıyorum. bazen burdaki gerizekalılar 99 depremiyle taşak geçiyo ama o duyguları yaşamak bi başkaydı.

3.sınıftaydım amk üzerime dolap düşmüştü babam zor kurtardı beni

yalova çiftlikköydeydim panpa sizin orayı öyle anlattın ben tam olayın yaşandığı yerdeydim marmara da anlatmama gerek yok heralde ne kadar kötü olduğunu bilirsiniz ama o anı yaşayan herkes depremden önce bi tuhaflık olduğunu sezmiştir.

beyler benim doğum günümdü ben 23 yaşındayım

o zaman 10 yaşında falan olacaktım heralde ... hatırladığım kadar

doğum günümü kutladık , peder bey bana içki içirmiş falan her şey iyi gidiyor, sonra zıbardık biz doğum gününü kutladıktan sonra . sonra ben uyandım ilk annemler uyuyor. "noluyor yha ?" dedim kalktım hemen annemin yanına gittim . bizim dolap sallanıyor üstümüze yıkılacak benim peder bir yapıştı dolaba çıkın dedi. hemen çıktık sonra anneannemlere gittik orada sabahladık

bu da böyle bir anımdır.

edit: hala daha o evde oturuyorum 20 senelik ev belki bu kadar sağlam bir ev görmedim ayrıca evi satın aldığımız kişi kendi kendine yapmış evi yani malzemesini falan kendi ayarlamış. e tabi kendi oturduğu için insan iyi yapar heralde .