17 ağustos 1999 depremi hikayem

Ben o günleri hiç ama hiç unutmadım. insanlar can derdindeydi. Akrabasını çoluğunu cocugunu kurtarma derdindeydi. Bu onun bunun çocuklarıyla uğraşacak durumları yoktu. Tam bir keşmekeş…

@113 pipipoporesimleri tam 24 kişi o ilk 3 katta. kocamn üç kat yarım metre oldu. resimlerdende görebilirsiniz. 24 kişi vefat etti. bazılarının cesetleri de çıkmadı.

Kavaklının eski Pazar yerine küçük bir çadırkent kurulmuştu. Yardımlar buraya geliyordu. Panpalar siz hiç yere atılmış yığınla ekmeğin içinden kaskatı olmuş yerin tozunu almış ekmek yediniz mi? Hemde o ceset kokularıyla. Milletden allah bin kere razı olsun o ekmeğe muhtaçtık. Ama bir organizasyon yoktu herşey başıboştu. Beyler ağalar panpalar, o Anadolu insanından allah bin kere razı olsun. Koli koli peynir zeytin yağ bal aklınıza ne geliyorsa geldi. Giysi su allah gönderenden razı olsun. O mallar ne mi oldu, yardım kamyonundan iner inmez o anasını avradını bilmem ne yaptığımın bakkal sahipleri koca koca kamyonlarla yüklediler zütürdüler. Biz orada 2-3 günlük kuru ekmek derdindeydik. Allah gönderenden razı olsun.

O ev orta da yoktu. Sular çekildi gitti. Koca 3 katlı ev yok. Ne bahçesi ne ağacı ne demiri hiçbirşey. Ne bir enkaz parçası. Gözlerime inanamadım. Biri o evi almış yerini değiştirmişti. Depremi yaşamamış birine anlatsam zütüyle gülerdi. Lan bildiğin ev yok. Lami cimi yok. Ne yıkılmış ne bir şey ev yok.

Burada da akılları zorlayan olaylar olmuştu. Teyzemin dedemden kalma bahçeli evi vardı 3 katlı denize sıfır orada yaşıyordu. Teyzemin anlattığına göre ki anneme anltıyordu, abla gözümü bi açtım iki yan apartmanın balkonundayım. Annem sordu nerede uyuyordun ki dedi, nerede olacak yatak odamda ! panpalar bu olayı teyzem anlatmasa sittin sene inanmazdım. Torunu kayboldu bu arada bulamadılar. Deniz aldı diye, ikinci torununun adını Deniz koydular. Ağalar beyler o denize nazır bahçeli 3 katlı ev ne mi oldu yıkıldı mı sizce?

Ağalar beyler efendiler. Kavaklıya gelmiştik. Yaklaşık bir on günde burada kaldık. Sahil bildiğin deniz olmuş. Dedemlerin apartmanları evleri suya gömülmüştü. Koca koca apartmanlar suyun içinde yüzüyordu. Annemin burada annemden habersiz bir resmini çekmişlerdi sonra hürriyet gazetesinde çıkmıştı bu resim. Bende oradaydım ama ben yoktum resimde. Ama çekildiğini hatırlıyorum.

Bir hafta sonra amcamlarla beraber babam istanbul’a geldi. Ben ve annem gölcük kavaklıya geçtik. Dayım eşi ve çocuğu enkazın altıydı. Onları bulmadan annem gelmem dedi. Bende anneme refekatçı kaldım.

Daha fazla uzatmayacağım. Birkaç değinmek istediğim yine insanlığımdan utandığım şeyleri anlatacağım…..

Çocukların annesine babasına ne mi oldu? Dilim varmıyor. ikisi koyun koyuna birbirlerine sarılmış halde…. Suratları ise simsiyah olmuş neden biliyor musunuz? 2 gün o sıcakta en kaz altında kaldıkları için küsmüşler bize, surat asmışlar kendilerince, neredesiniz ey insanlar ! der gibiydiler. Ama bir kelime edemediler, keşke , keşke diyorum yüzümüze haykırsalardı da küfür etselerdi sövselerdi de bir şeyler diyebilselerdi…

Eğer birgun yolunuz düşerse Kocaeli bursa karayoluna halıdereden geçerseniz tüpraş tam karşısındadır ne kadar yakın olduğunu görürsünüz. Biz bir komşumuzun bağına çıktık onların davetiyle. O ceset kokularından kurtulmak için…. Ortalık feryat figan. Hiç unutmam bizim apartmanın 2. Katında bi aile vardı. iki kızları vardı yaşları ufaktı okula gitmiyorlar çocuktular. O çocukların annesinin kardeşi yani teyzesi tam iki gün apartmanın önünden ayrılmadı. Tırnaklarıyla kazıya kazıya o iki çocuğu çıkardı. Tam 2 gün konuştu onlarla teyzem teyzem diye. En sevdiğiniz şey orada ama elinizden bir şey gelmiyor. O kadının tırnakları artık kanamiyordu. Kan bile isyan etmişti o duruma. Allah kimseye yaşatmasın o çaresizliği, parmakları parçanlandı inat etti yılmadı o çocukları ablasının çocuklarını çıkardı.

anlat panpa devam

Bu arada tüpraş rafinerisinde yangın vardı. Bazen sönüyor gibi oluyor bazense daha da şiddetleniyordu. Hem tüpraşdan gelen gaz kokuları hemde yıkılan apartmandaki çürümüş ceset kokuları burnumun ucunda. Böyle bir şey olamaz. Ağustosun o sıcağıda vefat eden insanlar maalesef enkazdan çıkarılamiyor ve çok kötü kokular ortaya çıkıyordu. Tarif edilmez panpalar, allah düşmanıma yaşatmasın.

Bu arada iki üç gün geçmişti. Kocaeli bursa karayolu tıkalıydı tıklım tıklımdı ve ilerlemiyordu. Ben yine ortalıklarda geziniyor arkadaşlarımı arıyor hemde kim ölmüş kim yaşıyor bakıyordum. Bu anlatacağım durumda çok ilginçtir. Depremden iki üç gün sonra okulun bahçesindeki sular kurudu ve bahçede öbek öbek topraklar oldu. Nasıl desem. Sanki hepsi birer küçük dağ gibi. Ama onlarca var. Karınca yuvaları gibi. Aynı koniye benziyor ve üstlerinde delik var. Sanki hepsi kalıptan çıkmış boyları genişlikleri hemen hemen aynıydı. Çok tuhaftı yani deprem zamanı o kadar çok tuhaf şeyle karşılaştım yaşadım ama bana en tuhafı bu gelmişti. O toprakdan şeylerin nasıl olduğunu ve neden olduğunu hala çok merak ediyorum.

Panpalar bu kısım çok tuhaf ama madem girdik bir işe enine boyuna he hatırlıyorsam anlatacağım. Bizim apartmanın ikinci katında emekli bi amca vardı, birde karısı vardı. Çocukları yoktu. Adam aksi mi aksi bir ihtiyardı. Annem balkondan sepet sarkıtır bende bakkaldan aldıklarımı falan ona koyardım o da yukarı çekerdi. Bi sefer bunun antenine takıldı o sepet. Herif kıyameti kopardı babamla falan kavgalık oldular. Adamın ismini hatırlamiyorum. Bu benim nefret ettiğim anneme babama bana hakaret eden o adama ne olmuştu? Ben hala hatırlıyorum gırtlağım düğümleniyor. O amcanın kafası enkazların arasındaydı vücudundan kopmuştu apaçık görünüyordu. Durdum baktım baktım baktım. Allah rahmet eylesin dedim. Ben nasıl demiştim bunu. Hani onun kafasına tükürmeyi istiyordum. Ne oldu birden ! insan olmak önemli sinirlerine hakim olmak fevri davranmamak önemli. Zor şeyler zor vesselam.

Ertesi gün insanlar birbirlerine saldırmaya başladı. Bizim yaşadığımız kasaba ufaktı. Herkes birbirini tanır yerlisi zaten uzaktan da olsa akrabaydı. Niye kavga ediyorlardı ki? Neyi paylaşamiyorlardı? Sebep biraz bakınca anlaşılıyordu. Şimdikinin apaçileri o zamanın mahalle delikanlıları oturmuş sohbet ediyor. Enkazın altında yakınları kalanlar ise onlardan yardım istiyor. O delikanlılar ise pofur pofur sigara içmekten başka bir şey yapmıyorlardı. Sinir stres çaresizlik insana ne yapırmaz ki !

Bir gece o parkta yattık gerçi yatmadık oturduğumuz yerde uyumaya çalıştık. Sürekli deprem oluyordu. Bende ulan diyordum deprem oluyor niye bizim bina yıkılıyor. Nerde yatacağız ne yapacağız para yok yiyecek yok. Milyon tane şey geliyor insanın aklına. Ama bir şey yoktu bizde panpalar. Millet eşine dostunu çağıyordu o yıkıntılar arasında. Hasan orda mısın, ayşe sesimi duyuyormusun? O insanlar bizim gibi dışarıdaydı sağladılar. Peki niye ağlıyorlardı? Niye avazı çıktığı kadar bağırıyorlardı? O insanlar mı önemliydi yoksa depremin bizim apartmanı yıkması mı?

rezerve panpa

panpamızın yazdıklarını okumak için
http://inci.sozlukspot.co...9-depremi-hikayem/@agacan

seri yaz panpa. rez