17 agustos 1999 gecesi beyler

Oturmuş cafede istanbuldan gelicek adamı bekliyoruz.5-6 kişi varız , açmışız biraları herkkes takılıyor kafasına göre.. istanbuldan beklediğimiz kişide bilgisayarlara format atacak.O zamanlar Adapazarında internet cafe az , bizimle beraber 6 tane falan internet cafe var

3 metre uzağımda duran televizyon oturduğum koltuğun önüne kadar fırlamış Panpa . Yavaşça salonun kapısına doğru yöneldim , o sırada annemin kardeşime seslendiğini duydum Panpalar. Annem hayattaydı çok şükür, kardeşim iyi olduğunu söylediğini duydum baba diye seslendim. Neyseki babamdada birşey yoktu ve bir araya toplandık hepimiz.

Çıktık evlere doğru dağıldık..15 dakika sonra eve geldim, herkes uyumuş tabiki. Geçtim televizyonun karşısına bamteli izliyorum.. dışarda karanlık ve bu gecenin sessizliği..5-10 dakika daha oturup yatarım derken saat tam 03:03 te kimilerine göre 03:05 te oturduğum koltuktan tavana kadar fırladım beyler.. Yere düşmemle bina sol tarafa doğru yatmaya başladı. Aynı zamanda dışarıda bir uğultu yıllar geçse kulaklarımdan cıkmaz o uğultu, uğultunun beraberinde gökyüzü bembeyaz kesildi..

ben antalyada rus kovalıyodum panpa o gece

Bizimkileri lisenin bahçesine bıraktıktan sonra koşarak bizim evin bulunduğu sokağa gittim panpalar. Apartmandakilerin,sokaktakilerin yardıma ihtiyaçları vardı. Araba farlarında yolun karşısından gelen çocukluk arkadaşımı gördüm..Ve onu ilk defa ağlarken gördüm beyler, depremden sonra evinden çıkıp koşarak bizim evin bulunduğu sokağa gelmiş. Orada herkese beni ve ailemi sormuş fakat kimse çıktığımızı söylememiş. Kanka çıkamadınız sandım dedi ve sarıldı boynuma..Bir arkadaşını, yakınını,onu bırak hayatta en nefret ettiğin insanı görsen bile depremden sonra ,ona sarılıp yaşadığı için dua ediyosun Panpa.. Deprem olayı böyle bişeymişki o zamanlar insan olan insanları birbirine yakınlaştırdı..

Neyse ben evin başına geldiğimde tam karşımızdan ahşap bir bina vardı ,iki katlı, komple olduğu yere çökmüş ev.çatıyla yer birleşmiş gibi sanki arada sadece tuğla parçaları duruyordu. ikinci katta tek yaşayan bir teyzenin olduğunu biliyordum ve sesslenmeye başladom teyze diye. Sesimi duydu burdayım diye cevap verdi Panpa.. Sevindim ve çatının üstündeki kiremitleri tek tek çıkarmaya başladım. kiremitle çatı arasında ince bi tabaka vadı Panpa,o biraz zorladı beni. Hatta onu kırmaya çalışırken içerden teyze bana seslenip Yavaş be Oğlum ağzıma burnuma heryere toz kaçırdın deyip bağırması hiç aklımdan çıkmıyor:) Şok böyle birşey işte..

Karısı onu sakinleştirmeye çalışırken ben indim aşağıya beyler.. işin korkutucu boyutunu yavaş yavaş görmeye başlıyordum. Apartamanın üçüncü katı zemin kat gibi olmuş beyler. Yani garaj,bir ve ikinci katlar tamamen iptal..Üçüncü katın ise bina arkaya doğru yattığından dolayı yatak odalarının bulunduğu kısım iptal, salonların bulunduğu kısım ise zarar görmemiş gibi görünüyor.O sırada çıkış ararken dışarıda bir aydınlık dikkatimi çekti ve aydınlık gelen duvarı yumruklamaya başladım.

Geri döndüğümde babamların yan binada ikinci katta oturan yine bi başka ailenin yatakodasının bulunduğu kısımda duvarı kırmaya çalıştıklarını gördüm. Duvarı komple kırdığımızda karşılaştığımız manzara içler acısıydı.. Odanın içersindeki gardolap kırılmış ve dolabın arka bölmesini kapatan ip incecik kontraplak denilen tahta karı kocanın arasına bıçak gibi girmiş beyler.. Adam yatakta ölmüş yatıyor, tahta kadının kafasını cevirmesini engellediği için kadın adamın cansız bedenininden habersiz sürekli bize onu soruyordu.. Bizde her seferinde kocasını hastaneye gönderdiğimizi söylüyorduk. Yalan tabiki ama elden başka birşey gelmiyor.

Beyler o ip incecik kontraplak ne kırılıyor,ne kopuyor nede başka bişey.. belki elimizde bi tırnak makası olsa o bile işimizi kolaylaştıracak ama bulamıyorsun..bir saati aşkın sürenin sonunda ablamızı ordan çıkardık ve alel acele hastaneye gönderdik.. Fakat onun yaşadığı haberini alamadık malesef, yolda giderken vefat etmiş. Allah nur içinde yatırsın..

Önce kapının arkasından çekilmelerini söyledim. Besmele çektim ve kapıyı ilk attığım tekmeyle kırdım.. Evin erkeği kedi gibi önümden koşup aşağıya kaçtı beyler, karısını arkada bırakarak. Aynı hızla tekrar geri geldiğini gördüm ve ağlamaklı sesle aşağıda çıkış yok ölecez diye bağırmaya başladı..

gençler istanbul cok sakat bi il avcılar sefaköy bakırköy eminönü zeytinburnu güngören tüm sahil kısımları ben bu semtlerden birinde oturuyorum söylemiycem nerde oldugumu ama emin olun bi büyük depremde bu ilçeler haritadan silinicek ne yazikki aklınıza kötü şeyler getirmeyin olm bakın dalganıza

Evin kapısını açmak zorundaydım. Mutfaktan aldığım çatalı kapıyı menteşe arasına sokarak zorladım biraz. sonrasında parmaklarımı soktum araya, biraz zor oldu ama neyseki kapı eski tahta kapı olduğundan parçalanarak yerinden çıkmıştı.. Kapıyı açtıktan sonra karşı komşumuzun seslerini duydum beyler.iÇeride feryat figan bana sesleniyorlardı. Onlarda bizim gibi evin içinde kilitli kalmışlardı.. Bonları o halde bırakıp gidemezdim beyler. Fakat tek problem vardı çelik kapıydı onlarınki..

sonunda deprem oldu dimi panpa ne gündü ya heycan doruktaydı
not:aynstaynım lan ne var

Balkona çıkıp mahalledeki arkadaşlardan yardım istemek geldi aklıma. Balkona çıktığımda karanlığın içinden 'annneeeee' , 'kardeşiiiiiim' ,'ekreeeem' ve buna benzer birçok feryat dolu haykırışlar duyuyorduk.O esnada bi arkadaşımın sesini duydum ve ona seslendim.. Bana cevap verdi, tamam geliyorum bekleyin dedi.Ama 5 dakika geçti gelmedi muallak, hesapta kankamdı benim ..zütü kurtarmıştı ya muallak bizi giblemedi bile.. Neyse..

Can havliyle evin dış kapısına doğru koşup kapı koluna elimi attım kapı kolu elimde kaldı.Bu esnada hala durmuş değil ince ince depremler devam ediyor beyler düşünün içimdeki o züt korkusunu.. Annem çıldırmış gibi ağlıyor ve kardeşimin adını sayıklayıp nerede diye ona soruyor. Kardeşim anne ben burdayım , hepimiz iyiyiz korkma dedikçe annem tekrar tekrar aynı soruyu sormaya devam ediyor.

Deprem bölgesi malum,her yıl derslerde deprem anında neler yapılacak diye ders verirler bize hesapta..Yok en yakın masanın altına gir, eşiğin altında bekle falan filan.. Dersi verenler 7,4 ü hesaplamamış Panpa..5 katlı bina bir sola yattı bir sağa, bende düştüğüm yerde binanın yattığı yere doğru yuvarlanıyorum. Derken çökmeye başladığını hissettim.Bu tarifi olmayan imkansız bir duygu beyler. züt korkusu tabiki hat safhada , bilmediğim duaları bile okur oldum.o 45 saniyenin sonunda sallantı durdu. koşarak pencereyi açtım bir şey gözükmüyor. Evin içinde ayakta durmak imkansız dengeyi sağlayamıyorsun

Saat oldu 23:00, gelicek adamı arıyoruz ulaşamıyoruz. Sorcaz ne zaman geliceksin ebenin amı die, asker ettin bizi burda. Hacoo çok fazla uzamasın saat gecenin 02:30 u.. Mekan sahibi abimiz dediki hadi kalkın herkes evine gitsin. Gelmeyecek bu huur cocuğu. Yarın arar konuşur öğreniriz neden gelmediğini.

http://www.incicaps.com/resimler/upupupp.jpg

Beyler vakit bulursam daha sonra devam ederim.. Allah yaşatmasın Panpa, düşmanıma Yaşatmasın!

beyler ben de depremin en fena giberttiği yerlerden olan sakaryalıyım. deprem olduğunda 9 yaşındaydım, hatırladığım tek sahne, daha doğrusu tek ses kendini bize siper eden babamın çektiği besmeleydi. sonra günlerce köydeki evimizin bahçesinde yattık, neyse ki mevsim yazdı, büyük sıkıntılar çekmedik.

depremi izleyen ilk iki hafta boyunca iki şey hiç durmadı: artçı depremler ve cenaze konvoyları. çocuğunu, eşini, nişanlısını, karısını, babasını, halasını kaybeden insanları seyrettim kaç gün boyunca. sabahın köründe daha yeni evlenen oğlunu kaybeden kadının çocuğunun ismini bağırarak köyün başından sonuna kadar koşmasını ne kötü bir sahne olduğunu çocukken bile anlıyorsunuz. birlikte ölen çiftlerin, birlikte ve aynı mezara gömüldüğünü gördüğünüzde hayata bakış açınız da değişiyor.

böyle bir şeydi işte deprem. ve hala yaraları sarılamadı. ve hala yeni bir felaket için gereken önlemler alınmadı.

bittimi panpa