16 yaşındayken amcam tarafından

uğraşamam okumakla

yaz hacı eğer doğruysa şuku yağmuruna tutarım

rezerved

o hafta sonu benimle konuşmaları sadece kahvaltıda oldu. büyük bir masada kahvaltı yaptık ve ben onun çok yakınında oturuyordum. bana prenses diye hitap edip duruyordu. bana baktığında, gözlüğü olmadığı zamanlar onun gözlerinin içine bakamıyor, sürekli bakışlarımı kaçırıyordum. onunla konuşmak istemiyor, hatta karşılaşmamak için büyük evde gezmiyordum.

reserved

rezerved.

bu orhan kemalin son eserinden uyarlanan bir dizi projesini anlatıyor ay yapımda mı çalışıyorsun apaçi

reserved

çok acıklı la geçmiş olsun seni bu zalim kötü dünyada güldürmek için varız

@141 başlık linki ve entry no su alalım panpa

adamı gibmüşler.

yalan söyleme lan az önce araştırmacı ruhumla senin tecavüze uğradığımda 18 yaşındaydım başlığına ben daha iyi tecavüz hikayesi yazarım diye entry girdiğini gördüm
özet: Yalan söylüyoroç

sıkı sıkı giyindim. özellikle iç çamaşırlarımı. kalın eşofman altımın içine kilotlu çorabımı giydim, sıcak tutsun diye. iç çamaşırlarım zaten çocukluğumdan kalme çocuksu şeylerdi ve onlara o zamanlar önem vermiyordum. içime kalın bir tişört, onun üzerine uzun kollu, üzerine kalınca bir kazak giydim.

son kez yatağımda o tertemiz ve dünyayı iyi sanan çocuk olarak oturdum ve kitap okudum. babam evden gitmişti keza annemde öyle. saat bir buçuk gibi babam geldi haydi gidelim dedi.

yukarı çıktım, montumu, beremi ve atkımı giydim. botumu bağlarken babam ellerimin titrediğini ve üşüdüğümü farkedip bana eldiven giymelisin dedi. eldivenlerimi babama giydirdim. çıktık, gideceğimiz yol on dakikaydı. araba babamı beklemeye başladık. üvey babam bu tip durumlarda babamı görür görmez beni öper uğurlar, ne onunla konuşur ne de beni yalnız bırakmış olurdu. ancak on dakika geçti babam ortalarda yoktu ve sık sık üvey babamın telefonu çalıyor, iş yerinden arıyorlardı. ben en sonunda tek başıma bekleyebileceğimi, kocaman kız olduğumu söyledim. keşke büyüdüğümü düşünmek için o kadar acele etmeseymişim..

edit: imla

@1 allah yardımcın olsun panpacım büyük acı gerçekten o huur çocuğuda allahından bulsun ne diyelim bu dünyalık işi yok o babası kaypağın allah versin cezasını allah annenede sanada yardımcı olsun hayatınızda kardeşim

üvey amca ile tekrar karşılaşmamız yazı buldu. 15 yaşındaydım ve ailecek ilk yaz tatilimiz olacaktı. sadece bir haftasonu.. benim de hayalim, isteğim tek mutlu bir haftasonu idi. babam ve annem oturup konuşmuşlar ve üvey amcanın -amca'm demek istemiyorum.- yazlığına gitmeye karar vermişlerdi. evleri büyüktü ve karşılıklı iki müstakil evden oluşuyordu, ortada da havuz vardı. evlerden biri üç katlı diğeri tek katlıydı. bize tek katlı evi verdiler. bir hafta sonu boyunca o herifle aynı ev içinde kalmayacağım için çok mutluydum.

ancak havuz sefası benim için çile olmuştu. üvey amcanın bana baktığına o kadar emindim ki. birde o siyah gözlüklerini takıyordu. ama ben biliyordum. o siyah camların altında iki tane bana bakan vicdansız ve dünyanın en vurdumduymaz gözü vardı işte. kuzenlerim mutsuz çocuklardı. anne babalarının sık sık kavga ettiğini bana anlattılar o hafta sonu.

sonradan öğrendiğime göre, üvey amca zaten sürekli eşini aldatıyormuş onunla evlenmesinin tek sebebi çocukları için anne seçmesiymiş. kadında ayrılamıyor tabi ki. bu sebeplerden dolayı da ailede babam dahil kimse onu sevmiyor işte.
ben mi? sadece onun için üzülüyorum artık.

duygulandım bin hızlı yaz

cumartesi günü.. saat 10.00, ailecek kahvaltı yaptık ve annem babamı aradı. kızını bugün görmeyi düşünüyor musun?

babamla buluşacaktım. öz babamla. yine o parkta, her zamanki yerde.. yalnız hastaydım biraz. annemde farkındaydı hasta olduğumun. zayıf bir bünyem olduğu için kışları halen sık sık hastalanır, aralıklarla bir hafta yataktan çıkamam. ama babamı zaten artık iki haftada bir, üç haftada bir görür hale gelmiştim ve yanına gitmeye karar verdim.

annemin işe gitmesi gerekiyordu. üvey babam beni 14.00 gibi parka bırakabileceğini söyledi. kahvaltımı yaptım ve aşağı indim, odama.

keşke hasta olduğumu ve babamla bir başka gün görüşeceğimi söyleseydim..

size hayatımı kurtaran sözcükten bahsetmiş miydim? neden tekrar intihar etmeye çalışmadığımı biliyor musunuz? duymak ister misiniz?

annem ve babam bana ne olduğunu bilmiyorlardı, tecavüz olayı gerçekleştikten sonra ama yinede artık eskisi gibi olmadığımı ve gerçekten bir şeylerin çok ters gittiğini anlıyorlardı. bende artık kendimi mutlu ve huzurlu hissetmiyordum zaten. bembeyaz bir sayfaya kara mürekkep damlaları damlamıştı ve ne kadar silersem sileyim, çıkmıyorlardı. geceler boyu uykusuz çektim. günlerce dışarı çıkmadım. aylarca hep o olay aklıma geldi. kafamı çevirdiğimde çığlık çığlığa kalıyor, o büyük ve iri gözleri görüyordum. intihar etmemin asıl sebebi buydu zaten. düşüncelerimden, içimdeki ben'den kaçıyordum. üvey babam, daha doğrusu babam.. intihardan sonra bugün burada bunları yazmamı sağlayacak cümleyi bana söylemişti.

tanrı herkese taşıyabileceği yükü verir küçük kızım benim bunu asla unutma. bak annene, onun yerinde başkası olsa böyle ayakları üzerinde durabilir miydi?

babacığım seni çok seviyorum..

inanmadım

@157 yok, hayır.
@158 zaten buraya bir şeyler okumaya gelmiyor muydun? ne olacak ki.. sonuçta biraz senin kalbine dokunduysam ve buradaki birçok başlıktan farklı bir duygu tattırdıysam ki kızgınlığından anladığım kadarıyla aynen söylediğim gibi olmuş, bu kötü birşey değil.. ama yinede özür dilerim.

@159 adam değil, o küçük sırrı saklayabilseydi uzun bir müddet devam etmeyi düşünüyordum.. sonuçta zaten en sonunda bu söylenecekti ve yazımın sonunu bambaşka bitirmeyi kurgulamıştım. neyse.