16 yaşında bir liseliyim ve hikayem anlatıyorum

üzüldüm amk babanı gibeyim senin o gavat babanı gibeyim kesin dışarda da kuzunun tekidir millete abi çekiyodur zütü anca annene yiyomuş işte.

anlat lan çocuk

@24 panpa halanla, teyzenle, amcaoğlunla ayni evde nasıl kalmayı başardınız be göd. halanla teyzenin ne alakası var.

bu arada kaynarcayı bilirim.. bi yalanını bekliyorum.

anlat panpa dinliyok

reserved aynen anlat okıycaz

reserved.. sakın kısa kesme hikayeyi giberim.

okul saati geliyor seri up

@24 mazbut ne amk ?

mal anlat

16 yaşında arkadaşları onu güzel hikayeler anlatmasıyla tanıyor. Anlat panpacım burada hikaye olunca güzel oluyor

@39 hala dediğim dedemin kardeşinin kızı. bayağı uzak bi halalık var. büyük hala yerine hala diyoruz. teyzem zaten belli dedemin kızı

@42 gri ekran hatası girdi

anlat lan.

annanem dedem mazbut insanlar. yanlarında hayatımda olmadığım kadar sakinim. derken adapazarı yazlığından çıkıp kaynarcadaki eve gidiyoruz. burası daha iyi be. hem amcaoğlu var bir tane. kuzen var. üçümüz aynı evdeyiz. o evde 4 aile 12 kişi kalıyorduk hesap edin yani. halamlar ve dedemler zaten vardı. teyzem de annem gibi kocasından ayrılınca ev 12 kişilik kışla gibi bir yer olmuştu beyler. okulda sınıfın eziğiyim. olsun amk. kafam rahat ya. hem dersler de fena değil. annem biraz mutsuzdu sadece. işe gitmek onu biraz yormuştu amk. klagib kadın hali. işe gitmeyeyim de bir adamın kan emici kenesi gibi yaşayayım.

Reserved... dıbına kodumun cocugu ben sınıfın hep ağabisiydim giberdim herkezi öğretmen bile döverdim her dönem taktirle gecerdim.

6. sınıf... sbs. lan sanki baba korkusu, anne korkusu, kardeş korkusu, sınıftaki kabadayı takılan muallaklerin korkusu yetmezmiş gibi bir de sınav korkusu var bu küçücük omuzlarımda. 460 puanla çıkıyorum ilk sınavdan. 7. de puanların dıbına koyuyorum. lan nasıl koymayayım moral motivasyon 0 tabi. babamın başarıya ödül verme-başarısısızlıkta dayağı artır planı neticesinde yıpranan ben oluyorum. 8. sınıf... ilk kavgam. bu güne kadar bu tür tecrübelerimin hepsini dayak olarak adlandırabilen ben kavga adı verilen deneyimi yaşıyorum. lakin tabi ki şartlar eşit değil. 4 e karşı 1. yine ve hala yalnız... yere düşüyorum. yüzünü koru. yüzünü koru...

yaş 12. babamın acı eşiği tekniği nihayet patlak verdi. annem ona kaçtığı günden beri yediği dayakların hesabını sorarcasına baba evine gitmek istiyor. tabii ki gördüğü şey dayak. en alası hem de. yerlerde sürüklenerek dövülen cinsten. yerler kan. ama niyeyse anneme yardım etmeye gitmemiştim. hatta giden kardeşime de mani olmuştum. bunlar küçük kavgalar olur böyle diyerek. dayağı kanıksamıştım. evlilik danışmanı tribine girmiştim hatta neredeyse. bunun normal kavgalardan olmadığını çıkan seslerin (bağırış çağırış) şiddetinden anlayarak içeri koştuk.

annane-dede evi... ooh. benden keyiflisi yok. ne baba dayağı korkusu, ne anne dayağı. (anne dayağı da kesilmişti, kalabalık evde sıkar biraz) adapazarının bir köyündeyiz. köy okulu...
orda derslerim bir anda uçuşa geçiyor ve sakaryada birinci oluyorum bir deneme sınavında. basketbola sarıyorum bi ara. başarılıyım da.

derken annem babama bir şans daha vermeye karar veriyor. hasgibtir. işe gidip yorulmamak için bizi o cehenneme tekrar sokacak ya. ilk başlarda her şey sakin. huzurlu bir aile gibiyiz. derken babamın acı eşiği taktiği tekrar devreye giriyor ve ilk dayaklar başlıyor. bu sefer ben de nasipleniyorum tabi. annem dövmüyor beni. babam dövüyor artık. kıdemlendim bi nevi. kardeşim de oçluklarına devam ediyor bir yandan. olsun. sınıftakiler bana düşman. arkadaş edinmiyorum. nasıl edineyim amk her gün dayak yiyorum sizin yüzlerinize nasıl bakacam. sınıfın başarılı ineğiyle eziği arasında bir yerlerdeyim. puan tablosuna tekrar bakalım

babam: aktif olarak dayak hayatımda yerini almaya başlamış. çokça dövüyor artık.

annem: o da eskisi kadar sık olmasa da hala pislik.

kardeşim: bu muallak kendi kafasında kurduğu küçük planları hep bana uyguluyor. iftiranın yalanın ispiyonun bini bir para.

sınıf: sınıf da bana karşı hoşnut değil. lan sanki ananızı gibtik. herkesle arkadaş mı olmamız lazım? ben neler yaşıyorum siz biliyor musunuz?

8 yaşına kadar annem dayak yedi ben izledim. ama babam ustaca dayak atardı. kavganın şiddetini yavaş yavaş her gün biraz daha artırır, bazı günler döverdi. acı eşiğin yavaş yavaş artardı bu sayede. ama insan bir süre sonra dayanamaz. kimseyi köle yapamazsınız beyler. 8-9-10 korkunun dozu benim için de artıyor. ilk dayağım. kardeşim okula gitmeye başlıyor. babam o günlerde beni pek dövmemiştir. o annemi döverdi, annem hıncını almak için beni döverdi. ben küçük kardeşimi dövmeye kalkışınca yine beni döverdi. sonunda öyle bi hale geldi ki küçük kardeşim beni dövmeye çalışır oldu. ona karşılık veremezdim. sadece kendimi savunurdum, yumruklarını elimle yana atar, ya da ben yana kaçardım. kardeşim şişman kısa boylu bir çocuk, bense uzun boylu ve zayıftım. dayak sırasında yumruklardan kaçmayı onun sayesinde öğrenmişimdir.

kardeşim beni dövemeyeceğini anlayınca beni dövdürmek için başka yollar aramaya başladı. iftiralar atıyordu sebepsiz yere. kendi hatalarını hep benim üstüme yıkardı ama ben o yıllarda tüm öğretmenlerimin takdir ettiği (bu çocuk ilerde avukat olur demedi demeyin) güzel konuşmam sayesinde akıllıca son anda dayaktan sıyırırdım. kardeşimse ben ne zaman hata yapsam beni satardı. şimdi puan tablosuna göz atıyoruz:

babam: sürekli korkuyorum ondan dost olmaz.

annem: dengesizce sürekli beni dövüyor dost olmaz.

kardeşim: sürekli bana dayak attırmaya çalışıyor dost olmaz.

kendi ailemde gördüğünüz gibi hiç bana iyilik etmeye çalışan yoktu beyler. neyse devam edelim. bütün bunlar olurken derslerim çok iyiydi. bütün hocalar beni överdi neredeyse.

ben tüm gerçekleri yazıyorum. siz de bu başlıkta gerçekleri okuyorsunuz. okumazsanız da okumayın ben bunu ilerde okuyup belki gülmek, belki ağlamak için yazıyorum.

2 yaşında başladım babamdan dayak yemeye. unutmayın beyler, çocuk dövülmez. o yaşlarda bir çocuk hiç dövülmez. babam o yaşlardan geleceğin sinyalini vermişti. sürekli bir şiddet içinde geçireceğim çocukluğumun ilk dönemi...

derken 4 yaşında bir erkek kardeş olaylara dahil oldu. bu muallak yüzünden hayatımın en önemli olaylarını hep yalnız yaşadım. annem beni okula bıraktıktan sonra eve döndü. okulun ilk günü. herkes annesinin omzunda ağlıyor. gitme diyor. benimse öyle bir lüksüm yok. soğuk tahtanın üstünde sallanan küçük bacaklar... daha önce hiç giymediğim gri pantolon. tahta çok soğuk...