Rez baba

Sabahın köründe gittim annemin yanına başta alamayız filan dediler . Bekledim öğlee doğru yine sordum . Alamayız dediler . Sinir krizine girmiştim duvarlara vurmaya başladım. Hemşireler sakinleştirici vurmuşlardı bana . Kendime geldiğimde kardeşlerimde hastanedeydi. Çok korkuyodum . O anki sinirlede babama çıkıştım ne işi var bunları burda falan diye . Ağlıyodum ama farketmemişim . Küçük kardeşim geldi yanıma gözyaşımı sildi eliyle korkma abi dedi. Ufacık çocuk korkma dedi bana. Ne olduğunu bilmiyodu oysaki. Bende ayaklandım hemen annemin yanına gittim sonunda almışlardı. Annemin saçları dökülmüştü beyler işte o zaman içim öyle bir parçlandıki konuşturmadım annemi gittim yanına kafamı göğsüne koydum . Saçlarımı okşamaya başladı. Çok korkuyodum ya ona bişey olursa diye . Şerefsiz doktorlar hala bi teşhis koyamamıştı .

Tekrar annemin yanına döndüm bana dediki oğlum daha önünde uzun bi hayatın var . Sustum sadece onu dinliyodum gözlerim yaşlı bi şekilde . Belki benimle belki dedi susturdum azına parmağımı koydum devdıbını duymak istemiyordum çünkü . Anlamıştım ama nolur konuşma dedim anneme sadece saçımı okşa eski günlerdeki gibi dedim. Kıyamadı sustu saçımı okşamaya başladı .Sadece ağlayorduk ikimizde bn kendimi toplasamda annemin halini görünce tutamıyodum kendimi . Çıkma vakti gelmişti . Ben anneme hiç anneciğim dememiştim hayatımda diyenlerede sinir olurdum ama sanırım vakti gelmişti anneciğim dedim ağlamaya başladı tekrar sadece ağlıyoduk son bi kez sarıldım ona . Hastaneden çıkar çıkmaz bnde saçımı 0 a vurdurmaya gittim. insanlar bana gülüyodu ama hiç umrumda değildi bn artık hiç bir zaman onlar kadar neşeli olamayacaktım. Annem artık eve dönmüştü . Kapalı olduğu için bizim aileden başka saçının döküldüğünü kimse bilmezdi erimeye devam ediyodu annem günde 3 4 tane ilaç kullanıyodu . Kemoterapiye gitmeye başladı bilenleriniz vardır . Her geçen gün annem biraz daha uzaklaşıyodu benden elimden hiçbir şey gelmiyodu . Saçımı 0 a vurduruncada hemen annemle bi fotoğraf çekildim .O fotoğraf bi tane cebimde taşırım hep bide evimde çerçeveli durur. Birilerine anlatmak gerekiyodu içime ata ata patlayacak seviyeye gelmiştim bıkmıştım bu yolda tek yürümekten .

sevdiğim bi kız vardı ama bana hiç bakmamıştı tipim vardı aslında ama hep içime kapanıktım .Onu aramak geçti aklımdan . Ne yapsam diye düşünürken birden aradım . b:ben k :kız
k : ben sana beni arama demedim mi !
b : sus sadece dinleemeni istiyorum seni sevdiğimi falan söylemicem sadece dinle lütfen .
sesin ağlamaklıydı heralde oda vicdan yaptı tamam dedi.
b : biliyomusun ben hayatımda 2 kadın sevdim biri sen diğeride annem sen gittin atlattım bi şekilde ama biliyomusun annemde giderse atlatamam. O benim herşeyim çünkü gibmişim geleceğimi ben annem olmadan zaten bi gelecek kuramam . Sesini her duyduğumda öyle bi kötü oluyorumki sanki son kez benimle konuşuyomuş gibi hissediyorum . Saçımı neden sıfıra vurdurdum biliyomusun ilk gülen sendin bana ama annemin de saçları döküldü benden farkı yok belki sana komik geliyorum bn ama biliyomusun bide annemi görsen tutamazsın kendini gözlerinin rengi bile soldu . (bu aralar ağlamaya başladım kızda kötü olmuştu baya sesi çıkmıyodu ) o olmazsa ben naparım dedim .Suskunluğunu devam ettiriyodu konuşsana diye bağırdım oda ağlıyodu yapma böyle dedi . Dedimki senin duyupta kötü olduğunu ben yaşıyorum dedim . Bi kendini benim yerime koysana dedim . Bu sefer sesli ağlamaya başladı . Onada kıyamıyordum sonuçta seviyodum onu . Kusura bakma dedim senide üzdüm akşam akşam dedim . Cevap veremedi ağır gelmişti heralde onada . iyi geceler dedim . Kapattım telefonu . Sanki biraz rahatlamış gibiydim ama bu gerçekleri hiç bir zaman değiştirmezdi . Çok kötü olmuştum . Adeta bi bebek gibi anne anne diye ağlıyodum