Oğlum neden ağlattın beni sabahın köründe...

Ama ben buna ağlarım ;((

gel ismarlayayım panpa.

Üzdün pnp

anan da öyle sanırdı
allahım sen affet tutamadım

Babam ben 8 yaşındayken kanserden öldü. Çok fakir bir aileydik. Ben 2 kardeşim ve annem ortada kalmıştık. annem apartman merdiven ve ev temizliğine giderek bizi büyüttü. Allahtan dedemden kalma bir kulubede yaşıyor kira vermiyorduk. ama Yiyecek bizim için en büyük sorundu. Semt pazarlarına hava karardıktan sonra gider pazarcıların attıklarını çöplerden meyve sebze toplardık ve nedense yaz günleri çok patlıcan çıkardı. Birkaç ezik ve çürümüş domates, birkaç biber kabak lahana yaprağı bulur eve gelirdik. Annem patlıcanların sapını kesmez ucunda biraz patlican birakir yemek yapar ve saplı patlıcana "işte bu et. Hadi yiyin afiyet olsun"derdi. Ben ve 2 kardeşim uzun yıllar saplı patlıcanı kemikli et zannettik, ta ki amcamlarda yemek yiyene kadar...

Bir gün amcamlara gittim. Annem hastanedeydi, beni onlara bıraktı. Amcam üvey ve çok kötü bir insandir. Ayni filmlerdeki hain akraba gibi işte. O akşam bana tepside yemek verdiler. Yengem biz tokuz sonra yemek yiyecez dedi. Tek başıma yedim ve bana hadi sen odana git yat dedi yengem. Tam uykuya dalacam burnuma mis gibi bir koku geldi, cızır cızır da bir ses. Kapı aralığından baktım, amcamlar et yiyorlardı. Ağzım sulandı ama odamdan çıkamadım. Gece yarısı herkes uyuduktan sonra kalktım. Annemle pazarda yaptığım gibi amcamların çöp torbasını buldum. patlıcan sapı zannettiğim pirzola kemiğinin Uzerinde kalmış et parçalarını kemirdim.

Bu anımı ilk defa sizlere anlatıyorum..