15 sene önce başımdan geçen korkunçlu hikaye

Hocaya konuyu son detayına kadar anlattık. Çıtını çıkarmadan dinledi. Dinledikten sonra hep beraber namaz kıldık ve bize abdest alıp yatmamızı söyledi. Cinlerle ilgili bir kelime dahi etmedi. Birşeyler biliyordu emindim, bu adam bizi kurtaracaktı. sabah uyandığımda son bir yıldan fazla zamandır böyle güzel bir uyku uyumadığımı farkettim. Hocayla beraber kahvaltı yaptık. Kahvaltıdan sonra hoca kitabı istedi. Kitabı tam çantadan çıkarırken hoca durdurdu bizi. ' nerden buldunuz bu melun kitabı' dedi. 'Abdestimi bozmayın kitaba ellemem.' demesinin üzerine kitabı önüne koyduk. Kapaktaki işareti gördü bir euzu besmele çekti. Kitabı açtık katlı sayfaları ve fotoğrafları gösterdik. Hoca yüzünü ekşitmişti. işler iyi değildi hocanın yüz ifadesinden belliydi. 'bu meriç dediğiniz çocuğun mezarı nerede?' diye sordu. Mezarın yerini bilmiyorduk ama ailesine sorup öğrenebileceğimizi söyledim. 'tamam. Önce şu fotoğraflardan kurtulalım' dedi. Fotoğrafları yakmadan mum alevinde önce fotoğrafların üzerindeki kuru mumu eritip akıtarak temizledik. Sonra fotoğrafları köyün hemen dışındaki bir dereye attık. Derede bu fotoğraflar rengi gidene kadar akıntının içinde gezinip duracaktı. Bunların doğada yok olması gerekiyormuş ateş gibi bir elementle birleştirmememiz gerekiyormuş. Yaklaşık bir hafta hocayla kaldık, onun yanında sanki bu bela başımızdan uzak kalıyordu içimiz huzurla doluyordu. Hoca bir gün kitabı istedi. Kara ilmin kaynağı, kötülüğün ve cehennemin anahtarı.. 'kitabı yakacak mısınız hocam?' diye sordum 'asla. Böyle şeyler katiyyen ateşle birleşmemeli' dedi. Kitabın tüm sayfalarını tek tek kopardık. Hepimiz küçücük olana kadar kitabın tüm sayfalarını parçalıyorduk. En son bir kova dolusu paramparça kağıda dönüştü. Kovayı fotoğrafları attığımız dereye döktük. Ailelerimiz artık dayanamıyor bizi merak ediyor gelmemizi istiyordu. Olaydan haberleri yoktu tabi. Ama biz burada o kötü varlıklardan uzak rahat bir şekilde yaşıyoruk.
20günü bulmuştu hocanın evindeki yaşamımız. Sabah namazı için uyandık yine. Camide namazımızı kıldık. Eve geldik. Hoca durdu. 'artık gitme vaktidir' dedi. Hocanın bizi huzura erdireceği düşüncesi içimi kıpır kıpır etmişti. Artık eskisi gibi normal bir hayat sürebilecektim. Normal bir insan olmak, dünyevi sıkıntılar çekmek ne kadar büyük bir nimetmiş meğerse. Sevgiliden ayrılmak ne büyük bir lüks müş meğer. Arkadaşla kavga edip küsmek ne kadar boş üzüntülermiş meğer. Hoca evdeki eşyalarımızı toplayıp arabaya binmemizi söyledi. Sabahın ilk ışıklarıyla yola koyulduk. Hoca hiç konuşmadı. O konuşmayınca bizde saygıdan konuşmadık. En son köyden uzaklaşınca hocaya sormak zorunda kaldım. 'hocam nereye gidiyoruz?. Hocanın cevabı bir aydır içimdeki huzur ve mutluluk duygusunu birden bastırdı.' cinnilerin köyüne'

Saat 9 10gibi köye geldik. dıbına kodumun köyü meğerse bomboşmuş. O gibtimin evlerinde yaşayan yok. Gece geldiğimizde ışıkları yanıyordu. Hoca 'akşam ezanına kadar vaktimiz var' dedi. Meriçin öldüğü eve girdik. Ölümden sonra evdeki eşyaların yarısı toplanmıştı. işin garip yanı hiçbiryerde bizim parmak izimiz çıkmamıştı. dıbına kodumun köyünde geceleri gökte bir yıldız yok gündüzse bir kuş dahi uçmuyor. Nekedi ne köpek ne yılan nede fare bir tane hayvan yok köyde. Hoca yanımızdaydı ama yinede korkuyorduk. Ufuk zangır zangır titremeye başlamıştı yeniden. Hoca 'o dişi cini gördüğünüz yere zütürün beni. ' dedi. Bacaklarımın yine boşaldığını hissettim. Ama gündüz olması ve hocanın yanımızda olması biraz olsun güven veriyordu. Ormanın önüne geldik. dıbına kodumun ormanında bile bir kuş yoktu ve ağaçlar okadar yüksek ve genişti ki ilk bakışta insanın dikkatini çekiyordu. Gece bunları karanlıkta farkedememiştim. Ağaçlar okadar sık ve geniş dallıydı ki ağaçların altı pek az ışık alıyordu. Hatta dderinlere gidersek muhtemelen gece gibi karanlıktır. Hoca ufuğun işediği ağacı sordu. Bir anda komiğime gitmişti. Gülümsedim. Ne zamandan beri gülümsemiyordum acaba... Hoca bizi uyardı ağaçların gölgesinin altına yaklaşmayacaktık. Hoca ufuğu çağırdı ve işediği ağacın dibini gösterdi. Gözlerime inanamadım. Ufuğun işediği yer hala ıslaktı. Hoca ufuğa 'ellerinle o toprağı al ve mezarlığın dışına at' dedi. Ufuk titreye titreye başını kaldırmaya korkarak avuçluyordu toprağı. işi bitince 'bitirdim' dedi. Hoca oyuk olan yeri temiz toprakla doldurmasını söyledi. Ufuk yine elleriyle toprak taşıyarak oyuk kalan yeri doldurmaya koyuldu. Ufuk toprak taşırken krmanın derinliklerinden genç bir kadın kahkası duyuldu. Eminim ki orada bulunan herkes bu sesi duydu. Ufuk bir an için durakladı. Hoca devam etmesini söyledi. Ufuk oyuğu tamamen doldurdu. Hoca hadi gidelim dedi. Eve geri döndük. Çok kasvetli bir havası vardı. Hoca hadi yeter burda durmayalım gidelim dedi. Hocanın peşinden dışarı çıktık. Evin arkasından hocanın sesi duyuldu'çocuklar hemen buraya gelin çabuk' hoca ne ara evin arkasına dolanmıştı ki? Birden hocanın sesi daha gür olarak işitildi 'durun! O sesi bende duydum' ardından korku içinde bildiğimiz bütün duaları okuya okuya köyden çıktık. Hocanın köyüne ikindi vakti geri döndük. Arabadan inecek miydik? Evimize gitmemiz gerekiyor muydu? Sanki kafamdan geçenleri anlamışcasına bana döndü. 'ben size daha fazla yardım edemem. Bunun ötesi beni aşar. Artık kendi başınızın çaresine bakmanız gerekli' dedi. Artık eve dönme zamanı gelmişti...