14. gün oldu beyler. Bugün dışarı çıkmayalı 14 gün oldu. iyice asosyalleştim, dünyayla bir bağım kalmadı artık. Napacağımı bilmiyorum. ulan 13 milyon insan var bu istanbulda 13 milyon... hiç kimse mi benim dostum olmaz. hiçbir arkadaşım yok. sürekli evdeyim konuşacak kimsem yok. en sevdiğim, heyecanlandığım bir olay olsa anlatabileceğim bir sırdaşım yok. lole beraber girecek kimsem yok. tüm gün aynı şeyleri yapıyorum. hergun aynı şeyler. yataktan kalk telefona bak bildirim yok, mesaj yok, arayan yok... kahvaltı yap, duş al, rehbere bak birlikte bir yere oturup dertleşebileceğim bir insan var mı diye,yok. kapat telefonu pcde takıl saatlerce. akşam olsun. tüm gun boyunca evde tek kalmanın verdiği sıkıcılıkla bazen yalnız olmanın verdiği duyguyla saatlerce ağla. Neden tek dışarı çıkmıyosun diye sorarsanız(soracak insan bile yok) nadiren çıkıyorum tek başıma, insanlar üstüme geliyor sanki. herkes biriyle. hicbiri "yalnız" değil. sanki herkesin bakışları üstümde oluyor tek çıkınca. Sanki yalnız olduğumun farkındalar gibi. bazen o kadar çok sıkılıyorum kötü oluyorum ki açıyorum telefonu sesimi ses kaydına alıyorum salak salak konuşuyorum sonra sesimi dinliyorum. Bazen de fake hesaplar açıp kendi orjinal hesabıma yazıyorum, konuşuyorum kendi kendimle karşımda biri varmış gibi. Size yemin ederim beyler aynen böyle yapıyorum. sayko diyebilirsiniz ama yalnızlık öyle şeyler yaptırıyor ki lan adama. Ama en çok koyan da, mağazalardan geçiyorum gözüme çok güzel kıyafetler kestiriyorum, almak istiyorum, alamıyorum. Bunu alınca giyecek zamanım olmaz ki, giyip kimseyle çıkamam, dolapta öyle kalır eskir benle beraber diyorum. işte en acı olan da bu. Hayattaki en ağır pgibolojik savaştır yalnız kalmak. Allah kimseye yalnızlık hissi vermesin.
Okuyanlardan allah razı olsun panpalarım herkese benden şuku.