beyler biraz kendimden bahsetmek istiyorum. ülkedeki esnafların durumunu hepiniz bilirsiniz. artık teknolojiye ve 21.yüzyıl çağına ayak uydurmayan esnaflar bir bir çökmeye başladılar. işte benim pederde o ayak uydurmayan esnaflardandı. bu sebepten dolayı ilkokulu bitirince maddi sıkıntılar yüzünden işçi çalıştıramaz olduk bu yüzdende işyerini ben geçindirmek zorunda kaldım. yaptığımız iş bilgisayar ağırlıklıydı ve ben ufaklıktan beri haşır neşir olduğumdan az çok birşeyler yapabiliyordum. pederinde yaşı ilerlemişti bilgisayar ekranını zar zor görüyordu o yüzden iş yapamaz haldeydi. işçileri çıkartınca elde avuçta ben kalmıştım. babamın çaresiz hallerini görüyordum daha 13 yaşındaydım babam bana asla okulunu bırak gel çalış demedi ama bende yapabileceğim halde babamı o halde bırakmak istemiyordum. evin tek çocuğu değildim kardeşlerim vardı ve onlarıda düşünerek birazda okulun vermiş olduğu bıkkınlık sayesinde okulu bırakıp işe girdim. babamında başka çaresi yoktu istemeyerekte olsa sessiz kaldı. ilk zamanlarda çok zorlanıyordum fakat zamanla alışmaya başladım. 13 - 15 yaş aralığı benim hayatımın bir dönüm noktası oldu. Çocukluğu ve hayatın gerçekliğini aynı anda yaşadığım zamanlardı. iş olmadığı günler uykusuz kaldığım yaşlardı. Daha 14 yaşımdayken iş yok, babamla evi nasıl geçindiricem diye sabahladığım oluyordu. Yaz akşamları evimiz müstakil olduğundan damında uyurduk. Bazenleri gece kalkar şafağın sökmesini izlerdim. Aylarım böyle geçti.. Kimi zaman hiçbir şey yokken ağlardım.

Şuan 18 yaşındayım. Yaptığım işte son derece profesyonelim. Hatta dünya çapında kendimi sıralamaya sokabilecek kadarda iddaalıyım. Ama yaptığım işi sevmiyorum. Çünkü sevme fırsatım olmadı. Mecbur olduğumdan dolayı kendimi geliştirmek zorunda kaldım aksi taktirde belkide elimizde olan evide kaybedicektik hayatımız ve dahada kötüye gidecekti. Son 2 yıldır açık liseden okuyorum ve lise diplomasını almak ilk hedefim. Daha sonra sevebileceğim ve ömür geçirebileceğim bir iş kurmak/başlamak istiyorum.

Arkadaşlar çoğu insan gibi yaşadığınız hayat için her zaman şükredin demiyorum. Öyle yaparsanız kaybeden siz olursunuz. Çünkü hiçbir şey kendiliğinden olmuyor. Kendi yolunuzu ellerinizle örmedikten sonra başkalarının sizin önünüzde eğilip yol yapmasını beklemeyin. Kendiniz için her zaman potansiyelinizi kullanmanızı öneriyorum.

Çünkü hayatınız ne kadar zorsa o kadar güçlüsünüz demektir.

Okuduğunuz için teşekkür ediyorum az birşeyde olsa içimi boşaltmış oldum. Sizler benim ikinci ailemsiniz.