HiKAYE TAMAMEN KURGUDUR KENDiM YAZDIM FAKAT HiKAYENiN TUTMASINI iSTEDiĞiM iÇiN KURGU DiYE SÖYLEMEDiM...

BiTMiŞTiR TABi HiKAYE

Evet beyler. Size bu yaşam hikayemi anlatmak istiyorum. Uzun bir hikaye olacak, sigaralarınızı hazırlamanız tavsiye edilir...

1994 yılının soğuk bir Mart gecesinde gözlerimi açmışım dünyaya. 3 kilo doğmuşum. Annem beni doğurduğunda çok acı çekmiş. Bunun suçlusu ben olmama rağmen cezasını hep ben çektim beyler...

Annem, babam ve ablamla birlikte kötü bir mahalledeki gecekonduda oturuyorduk. Annem evde zütünü büyütürken, babam bir kahvehane dükkanı işletiyordu. Ablam ise okula gidip geliyordu. Dışardan bakıldığında mutlu bir aile gibi görünsek de aslında hiç de öyle değildik... Ailemizde her gün kavga olurdu. Annemle babam, ablamla ben sürekli kavga ederdik daha 6-7 yaşlarında olmama rağmen... Annem beni hiç sevmezdi beyler. Belki seviyordu bilmiyorum ama beni bir kere bile öptüğünü hatırlamıyorum. Ablamla kavga ettiğim zamanlar annem beni azarlayıp döverdi. Ablama ise bir fiske bile vurmazdı. Babam eve geldiğinde bizimle insan gibi güzelce konuşurdu. ikimizi de eşit görürdü annem gibi değildi o... Akşamlara kadar babamı beklerdim beyler. Gelirken ablamla bana gofret alırdı... Canım babam benim :(

ilkokul 1. sınıfa başladığım zaman, okulun ilk günü, hiç unutmam unutamıyorum. Ablam o zamanlar 4. sınıfa geçtiği için o kendisi gidip gelebiliyordu (farklı okullardaydık). Sabah saat 6 gibi oklava dürtüsüyle uyandım. Annem karşıma dikilmişti. Öğlen oldu pekekentin evladı diye uyandırmıştı beni. Kalkıp saate baktığımda 6 olduğunu görüp odama geçtim ve biraz daha uyumak için yatağa girdim. Bir kaç dakika sonra sağ böbreğimde bir acı ile tekrar kendime geldim. Annem denen vicdansız kadın böbreğime vurmuştu (hala ne ile vurduğunu bilmiyorum). Ağlayarak kalkıp babamın yanına koştum, uyuyordu...

Yürüyordum... Sokaklardaydım, kimsesiz... Elimdeki küçücük çantamla yürüyordum... 10 yaşında çocuktum ben, bu kadarını haketmiyordum... Babamı düşünüyordum... O olsa nerede olurdum şimdi diyordum... Canım babam bu dünyada bana iyi davranan tek insandı beyler. Aldığı gofretlerin tadı hala damağımda... Hiç bir yemekten onlar kadar tat alamıyorum...

Uzun bir yürüyüşten sonra tanımadığım, daha önce hiç görmediğim caddelere ulaşmıştım. Arabalar vızır vızır geçiyordu. Biraz daha dolaşınca bir esnaf lokantası gördüm. içeri girdim ve bir masaya oturdum beyler. Adam geldi ve "Buyur küçük ne yemek istersin" dedi. Ben sessiz kalmıştım çünkü hiç param yoktu. Adam benim gözlerime baktı daha sonra gitti. Bir kaç dakika sonra yanıma pilav ve sulu yemekle geldi. Ben gözlerine baktığımda bana tebessüm ederek başımı okşadı... Babamdan sonra başımı okşayan ilk ve tek insan o idi. Yemekleri yedikten sonra adama teşekkür etmek için yanına gittim... Adam - A, Ben - B

B: Abi çok teşekkür ederim borcum olsun öderim.
A: Burda borç olmaz oğlum, eğer borcunu ödemek istiyorsan beninle burda çalışacaksın. Bak ben burda tekim, yaşım da geçti artık.
B: Abi olur ama benim kalacak yerim kimsem yok...
A: Oğlum, bak, sen sabah yedide başlarsın işe, dükkanı açarsın, ortalığı temizlersin. Ben de yedi buçukta gelirim. Geceleri de arka tarafta bir koltuk var, idare edersen orda kalırsın. Beni kırma da olur de ha?
B: Abi ben sana nasıl teşekkür edebilirim ki... Allah çıkardı seni karşıma sanki...
A: Teşekkür lafını kaldır artık. Her şeye teşekkür etme be oğlum. (Gülümsedi)

Ben de gülümsedim ve bir önlük aldım hemen masaları silerek temizlik yapmaya başladım. Hızlı bir eleman olacaktım... Aklımdaki tek şey ise bu nr zamana kadar böyle sürecekti, ne zaman çevrem olacaktı, ve bu adam bana nasıl olur da bu kadar sevecen yaklaşırdı. Babamdan sonra bana birisi ilk kez oğlum diyerek başımı okşamıştı...

Oradaki 3 yılımı boşverin beyler anlatmak istemediğim şeyler oldu... Oradaki huur çocuğu müdürün tacizlerine maruz kaldım. Korukudan altıma ıslattığım zamanlar oldu...

Neyse beyler... Ben buradan kaçmayı kafaya koymuştum. Her gün dayak, her gün taciz ediliyordum. Bir gece en samimi arkadaşım olan Tufanı uyandırdım ve sessiz olmasını söyledim. Fısıldayarak "Tufan, ben gidiyorum arkadaşım... Kendine iyi bak" Tufan bana baktı ve sarıldı. Birlikte ağlamaya başladık beyler. O günkü döktüğüm gözyaşlarını hayatımın başka hiç bir yerinde dökmedim...
Tufan'dan helallik alıp odadan yavaşça çıktım. Hızlı koşardım o zamanlar 10 yaşımda olmama rağmen. Biraz sonra binanın çıkışına geldim ve güvenlik kulubesindeki güvenliğin uyuduğunu gördüm. Yanıma aldığım küçük çantamla hızlı bir depar attım ve dışarı çıktım. Nefesimin kesildiği yere kadar koştum. Yeterince uzaklaştığımdam emin olduğumda durdum ve kaldırıma oturdum. Aylardan Mayıs olduğu için hava sıcaktı. Ben de bir bank bulup üzerine uzanıp bataniyemle uyudum...

Sabah uyandım ve karnım çok açtı. Bir simitçi gördüm. Gittim yanına. Dedim abi bir simit verir misin lütfen karnım çok aç. Allah razı olsun iki tane simit verdi, bir de çay söyledi. Tek kelime etmeden onları yiyip kalktım ve adama teşekkür ederek nereye gittiğimi bilmeden yürümeye başladım...

Beyler okuyan olursa da olmazsa da sabah devam edicem yıllar sonra gelip okurum belki... Yalan dolan yok ne yaşandıysam onu yazıcam...

Olanlara anlam veremiyordum. Babamın öldüğünü gece anladım. Annem akşam gelip beni odadan çıkardı. Neler olduğunu sorduğumda "BABAN ARTIK YOK. KORUYUCU MELEGiN GiTTi SEN DE KENDiNE GiDECEK BiR YER BULSAN iYi EDERSiN" dedi. Anlamadım dediğimde ise tokat attı beyler. Beni apar topar hazırladı, bavul falan yaptı ve dışarı çıktık. Yürüyorduk... Ona birşey sormaya çekiniyordum artık. Tek kelime bile etmedim yolda. Bir saate yakın yürüyüşle bir yere geldik. Buranın ne olduğunu bilmiyordum. Yol boyunca olan suskunluğumu bozarak "ANNE BURASI NERESi" dedim. "BUNDAN SONRA BURADA KALACAKSIN MURAT" dedi ve kapıdan içeri girdik. Resmi bir yerdi. Etrafta bayraklar vardı ve bir de bir adamın fotoğrafı doluydu. Ben onlara bakarken annem bir odaya girip benim beklememi söyledi. Birkaç dakika sonra bir adamla gelerek, beni yalandan öpüp, gitti... Annem gitmişti, babamın öldüğünü o an anlamıştım. Çünkü o hayatta olsaydı annemin beni bırakmasına izin vermezdi...

yaw gibik 3 kere dumandan zehirlendim çocukuğum da aile sevgisi görmedim intahar girişiminde bulundum hap yuttum bıçakla boğazımı kesmye kalktım ailede kavga dövüş oldu 8 yaşıma kadar hep o kargaşanın içinde ezilen oldum ama ginede başlamadım sigaraya

Babamı ne kadar dürtsem de uyandıramıyordum. Ablam okula çoktan gitmişti kaçta uyandıysa artık. Anneme bağırdım içeri geldi ve buz gibi kesildi. Annemi ilk defa bu şekilde görmüştüm. Bembeyaz olmuştu. Bir babama, bir bana bakıyordu... Daha sonra beni hemen evden yolladı git dışarı diye. Biraz da para sıkıştırdı elime. ilk kez bana para vermişti.

Evden çıkmıştım ve ne yapacağımı bilmiyordum. Hava buz gibiydi... Evin yakınlarındaki çocuk parkına gittim ve orada kaydırağa uzanıp uyudum. Biraz sonra arabaların sesleri, öğrencilerin sesleri ile uyandım. Etrafıma bakındım. insanlar vardı, çocuklar...

Ne yapacağımı düşünürken eve gitmeye karar verdim. Param da cebimdeydi daha harcamamıştım. Eve gittim ve bizim evdeki kalabalığı gördüm. Daha sonra kalabalığı yarıp annemi buldum. Beni alıp odaya kitledi beyler. Fakat bir şey çok ilginç gelmişti. Annemin başörtüsü vardı.

Anladığınız üzere orası bir yetiştirme yurduydu. Ben 7 yaşımdaydım ve tek başıma kalmıştım. Adam beni bir odaya zütürdü. Orada yataklar vardı. Saat geç olmuştu. Adam bana bir yer bulup uyumamı söyledi. Yatakların hepsini kontrol ettim ve sonunda bir tanesini boş buldum. Bavulumu yatağın altına zar zor yerleştirdikten sonra yatağa girdim ve girdiğim gibi uyudum...

Sabah beni bir kadın uyandırdı. Etrafa baktığımda benim gibi bir çok çocuk olduğunu gördüm. Daha sonra beni uyandıran kadın kulağımdan tutup bir yere zütürdü. Burası garip bir yerdi, en alt katta, makinelerin olduğu bir yer...
Kadın bana sert bir tokat attı ve bir daha asla pantolonla uyumamamı, eğer uyuyacak olursam o odada bir gece geçirmek zorunda kalacağımı söyledi. Ben de bir daha yapmayacağım dedim ve beni alıp yemekhaneye zütürdü. Orada bir yere oturdum ve yemek yemeye başladım. Ben daha ilk günden babamı özlemiştim... Dün gece olanları düşünüyordum. Benim de duygularım vardı... Bana gofret alacak kimsem kalmamışti... Babacığım yoktu... Düşündükçe kötü oluyordum. Küçücük bedenimle ne ağır bir yükün altında olduğumu anlamaya başlıyordum...
Yemekleri bitirdikten sonra burada kalmak istemediğimi söyledim o ablaya.
Bana ters ters baktı ve gitti. Ben de çocukların yanına gidip bir iki arkadaş buldum. Oyunlar oynuyorduk...

Lokantada çalıştığım zamanlar bir gün bile dışarı çıkmamıştım. Ta ki o güne dek...

Aylardan Eylüle gelmiştik. Hava güneşliydi ve sıcaktı. Ben de izin alıp dışarı çıktım. Fakat bir şeyi esgeçmiştim. Buraları hiç bilmiyordum. Fakat kendime güveniyordum hafızam kuvvetliydi. Bir kaç saat gezindikten sonra bir parka gittim. Banklardan birine oturdum. Marketten gidip çekirdek ve kola aldım. Çalıştığım için artık cebime para da giriyordu. Neyse. Kola çekirdek ile bir saatimi de orada geçirdim ve yine dolaşmaya başladım...

Boş boş dolaşırken bir internet kafe gördüm. ilk gördüğümde ne olduğuna anlam verememiştim çünkü ilk defa görüyordum... içeri girip girmemekte tereddüt ettim fakat yapacak bir şeyim olmadığı için girdim içeri akşama kadar iznim vardı ve saat daha 3 falandı. Girdim içeri bilgisayardan pek anlamazdım bir yere geçip oturdum. Akşama kadar gta oynadım. Akşam olunca hesabı ödeyip dükkana doğru yol aldım. Dükkana gittiğimde beni çok kötü bir sürpriz bekliyordu...

Karfeşim ben 9 yaşında başladım sen yine iyisin

Edit:alttakine hakkım helal zehir zıkkım olsun

Edit2:Beyler şukuya alışık değilim vermeyin duygulanıyorum

Edit3: @3 ün dengesini bozacak cesur arkadaş aranıyor

Edit4:bozun şu herifin şuku çüğü dengesini yeter artık

Edit5:ilk defa Trendde bi başlıkta @2 oldum o yüzden (bkz: marsa depen adam) sevabına bi nick6 girin

Edit6:entry tutmuş burdan sevdiğim sevmediğim herkesin özellikle dıbına koyim (he sen he)

Beyler bu arada ilk kez trende girmişim eyvallah şukulayan elleriniz dert görmesin hikaye yarım kalmayacak...

Yine bilinmezliğin içinde sürükleniyordum. Akşama kadar sokaklarda, caddelerde dolaştım. Akşam paramı saklayıp bir bankta uyudum. Hava biraz soğuktu ama yapacak bir şeyim de yoktu...

Sabah uyandığımda etrafta ailesiyle gezinen insanlar gördüm. Beni benden alan bir sahneydi sanki... Ben neden bu haldeydim, neden etrafımda kimsecikler yoktu? Neden en yakınlarım sırasıyla toprak oluyordu? Ben bunları yaşamak zorunda mıydım? Ben kimseye zarar vermemişken neden annemin zararıyla bu hale gelmiştim çocuk yaşımda?

Bankta kendime geldikten sonra gidip iki simitle alıp bir kahveye oturdum. Simit çay yapıp çıktım. Kalacak bir yer bulmam gerekiyordu ve cebimde bu kadar parayla gezmeye korkuyordum...

Akşama doğru kalacak bir yer bulmuştum nihayet. Bir güvenlik kulubesiydi fakat boştu. Etrafı da tehlikeli değildi... Gidip parayla minder falan alıp orayı kendime hazırladım. Gerçekten hoş olmuştu... Yiyecek birşeyler de stokladıktan sonra gidip internet kafede gta oynamaya başladım. Beni zar zor almışları kafeye... Gece saat 23:30 gibi internet kafeden çıktım ve evime (!) doğru gittim. içeri geçip uyudum...

Öğlene kadar ağladım. Öğlen namazı yaklaştığında gidip hemen ustamın ne zaman defnedileceğini sordum. Birazdan cevabıyla birlikte beklemeye başladım. Morga gitmek istiyordum fakat kimse sokmuyordu beni oraya. Yaşım küçük olduğu için...

Neyse beyler ustama çok zor bir şekilde ilk toprağı bana attırdılar. Nedenini bilmiyordum fakat etrafta hiç kadın yoktu ve etrafımızdaki adamların çoğu ustamın para almadan yemek verdiği adamlardı. Cenaze defnedildikten sonra imam ve ben mezarın başında kaldım. Millet bana başın sağolsun diyip çekip gitmişlerdi...
imamın duası da bittiğinde o da gitti ve fazla beklemeden benim de gitmemi söyledi. Peki diyerek mezarın başında ağlamaya başladım. Birkaç dakika sonra bir adam geldi. Tanımıyordum. Adam: A Ben: B

A: Küçük?
B: Buyur abi?
A: Biraz konuşalım mı?
B: Ne konuşacağız ki?
A: Bak evlat, ustan çok iyi bir adamdı. Gençliğinden beri o dükkanda öğrencileri, esnafları, yetimleri, kimsesizleri doyurdu... Bunun nedeni ne biliyor musun?
B: Neden abi?
A: Çünkü onun da kimsesi yoktu. Benim yakın arkadaşımdı. Hep dertleşirdik ve bana senden bahsederdi... Sende kendisini görmüş evlat. Kimsesizmişsin, evsizmişsin, mutsuzmuşsun...
B: ...

Bu söylediklerinin üstüne dizlerimin üzerine kapanarak iyice kendimden geçmiştim.

A: Dükkanı sana bıraktı ustan. Ben de senden satın alıyorum. Tabi sen de kabul edersen? (Zarf uzattı)
B: Abi benim açımdan sorun yok. Zaten ustam olmazsa o dükkanı işletemem.
A: Tamam evlat. Dükkanda kalmaya devam edecek misin?
B: Yok abi. Ben kalamam artık. Ama şimdi dükkana gitmem lazım izin verirsen. istersen beraber gidebiliriz?
A: Olur.

Yola koyulduk ve dükkana geldik. Hemen yattığım yere gidip, çantamdaki biraz birikmişimle babamın fotoğrafını da aldım. Adamın yanına gidip vedalaştım ve anahtarı verip çıktım...

Evet beyler... Dükkanda inanılmaz bir kalabalık vardı. içeri girdim hemen. Kalabalığı yararak tezgahın önüne gittim. Yerde ustamı gördüm. Öylece uzanıyordu. Herkes bana bakıyordu. Ustamı dürtmeye kalktım. Tokat falan attım ama yok, uyanmıyordu... Kafasını iki yana salladım ve kafasındaki kanı gördüm. Kıpkırmızıydı. O şaşkınlıkla etrafa bakınıyordum. Bir iki adam gelip beni dışarı çıkardı. Daha sonra ambulans gelip ustamı aldı. Ben de yanına bindim ve hastaneye geldik.

Hemen sedye ile içeri zütürdüler acil serviste. Ben de oturacak bir yer bulup oturdum. Oracıkta da uyuya kalmışım. Bir doktor beni uyandırdı. "X'in oğlu musunuz?" dedi. X ustam beyler. "Hayır oğlu değilim çırağıyım" dedim. Doktor şaşkınlıkla bana bakıp "Ailesi yok mu?" diye sordu. Ben de dudaklarımı büzerek bilmiyorum işareti yaptım. Daha sonra doktor bana "istersen gidebilirsin ustanın durumu iyi" dedi. Ben de başımı yukarı aşağı sallayarak kalktım ve hastaneden çıktım. Hemen dükkana koştum hastane fazla uzak değildi. Dükkandaki kalabalık gitmişti. Ben de içeri girip yatağa geçtim ve uyumaya çalıştım...

Sabah kalktığımda yüzümü yıkayıp üstümü giydim. Daha sonra dükkanın kapısına doğru yürüdüm. Dükkanın camındaki o beni benden alan, hayatımın en üzücü anlarından bir tanesini yaşatan, CENAZE NEDENiYLE KAPALIYIZ yazısıyla karşılaştım...

Dükkandan hızlıca çıktım ve hsstaneye koşarak gittim. Ustamın odasına gittiğimde onun yerinde başka bir hastanın olduğunu gördüm. Daha sonra sora sora morgta olduğunu ve öğlen namazından sonra X mezarlığında defnedileceğini öğrendim. Hemen hastaneden dışarı çıktım ve oturup çocuklar gibi ağlamaya başladım. Gerçi çocuktum değil mi...

Geldim beyler. Kusura bakmayın bu kadar ilgi olmaz diye düşünmüştüm...

Sabah evimde (!) uyanmanın verdiği heyecanla birlikte gözlerimi açtım. Stokladığım bisküvi ve keklerden oluşan kahvaltımı da edip dışarı çıktım. Etrafı gezdim. Yeni bir iş bulmam gerekiyordu çünkü elimde her ne kadar yüksek bir miktarda para olsa da, bunu idare edemeyebilir, parayı kaybedebilirdim.

Bir miktar gezindim fakat bir yer bulamadım. Ben de sanayiye giderim dedim ve sanayi sitesini bulmaya çalıştım. Bulmam uzun sürmedi. Sanayi sitesinin dükkanlarını tek tek geziyordum ve bir kaportacının yanına gidip konuştum. Adam istediğim zaman başlayabileceğimi söyledi. Ben de eve gidip o gün uyudum ve sabahleyin erkenden kaportacıya geldim. Biraz sonra dünkü adam da geldi. Oo yeğenim hoşgeldin falandan sonra mavi bir önlük giydim ve ustanın söylediklerini dinledim. Neler yapacağımı falan anlattı. Hepsine tamam demiştim. Zaten benimle birlikte üç tane çırağı varmış. Onlar da biraz sonra geldiler. Birisi benden hayli büyük yirmili yaşlarda bir gençti. Diğeri ise benimle aynı yaşlarda olan bir çocuktu (!). ismi ise Sametti. Ustanın ismi ise Tanerdi. Taner Usta...

ilk çalışma günümde ikisiyle de tek kelime etmedim. Akşam da saat 8'de çıktım ve evime gittim. Ulaşımımı dolmuşla yapıyordum tabi beyler. Eve geldim ve oturdum. Mum ışığıyla kitap okumaya başladım. (Okuma yazmam vardı beyler. Yetiştirme Yurdunda öğretmişlerdi.) Okuduğum kitabı şimdi bile hatırlıyorum beyler. Lassie idi...
inanın bana o zamanlar yapacak hiçbir şeyim olmadığı için bir oturuşta 50 sayfa kitap okuyabiliyordum. Neyse konumuza dönelim. Birkaç saat kitap okuduktan sonra uzanıp uyumaya çalışmaya başladım. Ne zamana kadar bu halde yaşayacağım diye soruyordum kendi kendime...

Sabah uyandığımda artık havaların çok soğuduğunu anlamama neden olan ürpertiyle karşılaştım. Akşam alış - veriş yapacaktım. Bu nedenle yanıma bir miktar para aldım. Zaten çok fazla param vardı ve harcayamıyordum...
işe gittim ve haldır haldır çalıştım. Akşama kadar bir kere bile oturmadım. Sadece su ve yemek molalarına çıktım. Akşam 8'de çıktım ve çarşı merkezine gittim. Bir mağazaya girip bir sürü kıyafet aldım. Kasada onları öderken insanlar bana hırsız gözüyle bakıyordu. Bunun farkındaydım. Poşetleri aldım ve eve gitmeden uğramam gereken bir yer olduğunu anladım. Tekel Bayii'den bir karton sigara aldım. Bir de afilli güzel bir çakmak aldım ve evime gittim. Birşeyler yedim ve yanıma kola, çekirdek, sigara alıp dışarı çıktım. Bir parkta oturdum ve insanları izlemeye başladım. Çocuklarının saçlarını okşayan anne babaları gördükçe sigara "Hadi abi ne zaman yakacaksın" triplerine girmeye başladılar... Onları kırmadan bir tanesini çıkartıp çakmakla yaktım. içmeye başladım. 40 yıllık tiryaki gibi içiyordum beyler. ilk fırttan itibaren ağız çekmemiştim. O dumanı ciğerlerimde hissetmek hoşuma gitmişti. Yanına kola açtım ve çekirdekle onu da yedim. insanlar yavaş yavaş evlerine gitmeye başladığında ben de geç olmadan eve gideyim dedim ve arka arkaya 8 dal sigaranın ardından sanki sigara paketi gibi benim de içim boşalmıştı...

Beyler aranızda çok yavaş yazıyorsun vb. şeyler diyenler var. Ben bu hikayeyi ilerde bir gün gelip okurum diye yazıyorum şuku cugu umrumda değil. Ve ben işi olan bi insanım spoiler vermemek için söylemeyecğim...

Evime gelip ilk defa rahat bir uyku çektim. Sigaranın bana iyi geldiğini düşündüren neydi?

Sabah uyandım ve yine her zamanki gibi işe gittim. işim biraz ağırdı fakat aldırış etmiyordum. Çünkü yapacak herhangi birşeyim yoktu. Okulum yoktu. Ailem yoktu. Arkadaşlarım yoktu...

Beyler kaportacıda 3 sene çalıştım ve üç senenin sonunda Taner ustadan izin alarak işten ayrıldım. Taner usta adamın dibiydi beyler. Bana iki paket sigara ve fazladan da para vermişti. Bana acıdığını biliyordum fakat ben bile kendime acıyordum. Problem değildi yani...

Üç senenin sonunda acayip bir para vardı elimde beyler. Fakat ne yapacağıma dair en ufak bir fikrim bile yoktu. Sonunda karar verdim. Annemi bulacak ve onunla konuşup beni yanına almasını isteyecektim. Artık başka çarem kalmamıştı. O geceyi de bir bankta geçirdim. Fakat uyumamıştım. Sabaha kadar kola içip sigara içmiştim. Sabahın erken saatlerinde eski mahalleme gittim ve evimizi buldum beyler. Hafızamın güçlü olduğunu söylemiştim. Neyse. Eve girmek istemedim beyler. Bir sigara yakıp beklemeye başladım sokakta. Yine yaz mevsimiydi ve hava da güzeldi. Bu yüzden sıkıntı yoktu. Birkaç saat bekledim ve sonunda annem dışarı çıkmıştı...

Şimdi merak edenler için söylüyorum. Melisayla birlikte Manisa'ya yerleştik. Çok mutlu bir evliliğimiz var. Şu an çocuk bekliyoruz Allah kısmet ederse. Arada bir ailesini ziyaret ediyoruz. Babası da artık beni kabullendi. Çünkü Melisayla evlenmeden önce birlikte olmadık beyler. insan sevdiğine dokunamazmış ya, o hesap işte...

Okuduğunuz için teşekkür ederim beyler. Hepiniz çok sağolun kalın sağlıcakla...