Öldü o çoban suat

sonra bizim tayin çıktı, o da okulunu bitirip memleketine döndü.

adı suat'tı. son derece nazik bir arkadaştı, geldiği coğrafyaya göre. ilk tanışmamız bir çay ocağında olmuştu. belki de yarattığı fark; ismini bağışlar mısın ? cümlesini kurarak sohbete girişmesi olmuştu.

ismini bağışlar mısın? ...

harbi harbi delikanlı adamdı suat. zengin değildi, ama hep temiz giyinirdi. kumaş pantolonu ve gömleği ile takılırdı. kot falan giydiğini hiç görmedim. hep umut verirdi sohbetlerinde. uzun lm içerdi, sırf o içiyor diye uzun lm ye geçmiştim * tatlı tatlı içerdi o lm'yi... her oturuşta bir paketi çok rahat bitirir ve çok çay içerdik. yatılı okuyor diye kıyamazdım çayları ben ödemeye yeltenirdim, boynunu büküp kaşını çatardı. gözüm sen ilerde bana neler neler ısmarlarsın, bırak benden olsun misafir sayılırsın derdim.

her neyse ayrıldık gittik. önceleri çok sık telefon konuşmaları, sonrasında seyrekleşen ve gündem bulunamayan sıkıcı konuşmalara evrilme süreci. bir müddet sonra gözden ırak, gönülden ırak prensibi devreye girdi sanırım ki; unuttuk birbirimizi.

rüyamda gördüm onu dün gece. ulan benim de böyle bir arkadaşım vardı, diye hayıflanarak uyandım. çakma bir facebook hesabı açarak, ulaştım ona.

evlenmiş, 2 kızı varmış. sitem etti bana sen mühendis oldun ondan aramadın falan dedi. yerin dibine girdim. bir markette çalışıyormuş. babası vefat ettiği için liseden sonra köyde takılmış. eve bakmış. sonra kardeşleri kendini kurtarınca göçmüş büyük şehre. kala kala bir markete kalmış...

meziyete göre iş verilse idi, insanlık üniversitesinde profesör olurdu suat...