bu arada Oktay AKBAL ın bi yazısını buldum onuda paylaşim

Hiroşimalı Masahi Nii:

Kağıttan bir kuş deildi Hiraoşima'nın üstünde uçan.Çelikten bir devdi. Hosokawa'nın kağıttan yaptığı 673 turna kuşuna hiç benzemiordu.Ne bilsin Hosokawa onu? Hiroşima nın bombalanmasından 4 yıl sonra doğmuş. Gene de kurtaramadı kendini 6 Ağustos 1945 sabahının etkisinden... 16'sındaydı, kurtulmaz bir derdin eline düştüğünde. Tarifsiz ıstırap çekiyorsu. Annesi 4 köşe kağıtlardan bir tane turna kuşu yaparsa acılarının idneceğini sölemişti. Hosokawa başladı turna kuşalrını yapmaya. Günler günleri kovaladı, kağıttan kuşlar yan yana sıralandı. Acıları dinmiş miydi? Bilen yok ama bir umut,bir düş sarmıştı kızı. Yaşamak isteği, acıları hafifletiyordu belki de.673 tane turna kuşu yapabildi genç kız.674.nün sırtına binerek uçtu gitti dünyamızdan...

Bertrand Russel der ki "Hiroşime ve Nagazakiye atılan 2 atom bombasından dünya hiç de umulan dersi almamış gibi görünüyor.Bu işin kurbanları, anılarında söyledikleri gibi gerçekten de dehşet içindedirler ve nükleer felaketlere engel olmak için bir yol bulunacağı umudunu taşımaktadırlar. Dünyamızda böyle düşünmeyenler de pek çok, atom bombasının az bile geldiğine karar verildi. Dünyanın en güçlü ülkeleri, atom bombası yerine bundan bin beter hidrojen bombasını kellanmaya,2 kent yerine kendilerini de içine alan bir çok ülkenin hakkını yeryüzünden silip süpürmeye karar verdiler"...

"Atom Bombası Çocukları"kitabını karıştırıyorum.6 Ağustos 1945 gününü yaşayan çocuklar anılarını anlatmışlar. işte bir kız Miyeko hara, bakın ne diyor:"Atom bombası! Sözünü bile etmek istemiyorum. Tiksiniyorum.Üstelik,bu kelimeyi hayatımın sonuna kadar unutmayacağım. Ağzıma almak istemediğim bu kelimeyi... Gece gündüz bu kelimeyi duymak... Ne işkence.Bu hãlimle niçin yaşıyorum hãlã.Rüyasız, umutsuz."

Rüyasız, umutsuz kalan Miyeko,"Ne kimse duysun istiyorum ne kimse okusun.Bu küçücük kalbime gömmek istiyorum herşeyi."demiş. Acılar,yaşayanlar içindir yalnız.Bir acıyaya,bir ıstıraba seyirci kalanlar o acıyı,o ıstırabı anlayamazlar.Bir Miyeko'nun ,bir Hosokawa'nın "dram"ları ne sözle ne yazıyla anlatılabilir! Böyle şeyler "duyulur" ancak.Bir Hiroşima bombrdımanında çeyrek milyon insanın yok olması, radyasyon etkisinin yıllarca sürüp gitmesi aklın sınırlarını aşan bir şeydir. insanın yetenekleri yetmez böyle bir şeyi kavramaya. Belirli bir acıyı, belirli bir ıstırabı anlayabiliriz biz. Daha önceki deneylerimize, anılarımızda yer alan izlenimlerimize ya da atalarımızdan bize gelen gizli ilintilere dayanan bir şeydir bunlar.Ama Hiroşima gerçeğini anlayabilmek zor. Anlayabilsek bunun gerçeğine, anldıbına varabilsek yeni yeni Hiroşimaları yaratmak yolunda ilerler miydik?

Hiroşimalı Masahi Nii satmış malını mülkünü, binmiş arabasına dünyayı dolaşıyor, Hiroşima olayına ait sergiler açıyor, konuşmalar yapıyor. Atom tehlikesini olağanca derinliğiyle duyurmak istiyor dünya insanlarına...