Salona geçtim soğuk su getir hanım dedi oturdu yanıma noldu anlat oğlum dedi suyu içerken soluklanıp anlattım olanları. Nedir bunlar hocam dedim oğlum dedi onlar kişileri kötü gözle gösteriyorlar sana. Aslında deden ve babannen gerçekti fakat sana kötü gözle gösterip kaçmanı istediler. Neden kaçmamı istediler hocam dedim ve cümlem bitti ayağa kalktım hoca aslında kötü olabilir miydi diye düşünüyorum cinler benim buraya gelmem için bunu yapmış olabilirler miydi? Telefon çaldı dedem arıyor açtım oğlum kaç ordan köyün çıkışındaki durağa gel burdan gitmeliyiz. noluyor demeye kalmadan hocanın yüzü birden kötü olmaya başladı yavaş yavaş geri çekilmeye başladım kapıya doğru ilerliyorum tam kapıyı açıcam kapandı küt diye zorluyorum ama açamıyorum ve arkamı döndüm hoca tam önümdeydi gözleri kan kırmızısı elleri ayakları ters olduğum yerde sessizdim bunca sıkıntının artık son bulmasını istiyordum günlerdir çektiğim çileye karşı gücüm kalmamıştı artık, bitkin hissediyordum kendimi korkumda kalmamıştı bunca olay sonrasında sanırım bunlardan kaçamayacağım gerçiğine varmıştım gözlerine bakmaktan çekemiyordum kendimi başım dönmeye başladı sanırım buraya kadar hayatın film şeridi gibi gözlerinin önünden geçerya hani hepsini o gözlere bakarken görüyorum ağaç dibine işerkende görüyorum kendimi ne salakmışım diyorum içimden ve artık son geldi Artık herşey bitmişti kendimi daha hafif hissediyorum ruhum göğe yükseliyor sanki, kıpırdayamıyorum ama birşeyler hissediyorum kendimi tam bırakmışken hocanın karısı kürekle kocasının kafasına vurdu birden kendime geldim ve kadına baktım koş oğlum koş dedi çıktım evden koşuyorum dedemlerin yanına köyün çıkışına kadar koştum yola geldim yanımdan onlarca araba geçiyordu bense koşuyordum fakat normal koşu değil kurtuluş için bir çaba sarfediyorum ama son çırpınışlar bunlar koşarken onca yaşadığım köydeki anılarım geliyor gözümün önüne ağlıyorum tutamıyorum kendimi
Bu bela günlerdir başımda ve gücüm yoktu artık durağa vardım dedem babannem karşıladı beni normallerdi otobüse atlayıp istanbula yola çıktık cama kafamı dayadım köyü izliyorum göz yaşlarım kurulmuştu üstümdeki yük kalkmış gibi hissediyordum fakat bu büyük bedenin içinde ne kadarda ürkek bi ruh olduğunu anladım uyumaya çalışıyordum gözlerimi her kapattığımda o anlar aklıma geliyor geçiyordu hissizliğin dibine vurmuştum, kalbimin normal hızına ulaştığına döndüğünü fark ettim. insanların şikayet ettiği o otobüs yolculuğu bana günlerdir çekemediğim rahat uykuyu vermişti.

Olaydan 1 ay sonra pgibolojik olarak iyi olmasamda düzenim yerine gelmişti ve hiçbir kötü olay yaşamadım sanırım herşey bitmişti rahattım artık yada bitmemiş miydi? Yeni bir olayın başlangıcı mıydı bu?

Okuduğunuz için teşekkürler Beyler beğendiyseniz Şukulayın beni mutlu edersiniz