Ben çocukken elektrikler sık sık kesilirdi.O zaman ki zamanda evlerde bir çekmece dolusu mum olurdu. Neredeyse iki günde bir elektrikler kesilir, mumlar yakılırdı. Hatırlıyorum, huşuyla uzanirdim anamin dizine. Annem gençti ama bilirdi, uydururdu bir sürü masal. Anlatırdı hep mum ışıgının korkunç huzuru içimizi ürpertirken..
Her masalin sonu mutluluga uzanirdi.Ben daha çocuktum, inanirdim masallara.O son anlattigi masalda ki gibi kahramani olacağim prenses için büyümek isterdim.. Belki mum ışığından belki ana dizinden belki de masaldan, bilmiyorum ama hep duygusal bi insandim gizliden gizliye...
Büyüdüm ve gördüm, ben kahraman olamam..
Çünkü prenslerin elektriği hiç kesilmemiş.