Geçtiğimiz şubat havanın mevsimine göre yumuşak olduğu bir akşam sıhhıyede abdi ipekçi parkında havuzun kenarındaki bankların birinde oturuyordum. işten yeni çıkmıştım, monoton hayatımdan gayet sıkkın öylesine dolaşıyım diye o saatte oradaydım. Ankarayı bilenler kafalarında canlandırsın. Bu arada doğma büyüme Ankaralıyım.

Akşam vakit ilerledikçe hava soğuyordu, dışarda insanlar evlerine gitme telaşı içersindeydi. O saate o soğukta bankta oturan sadece ben vardım. Ben de kulağımda kulaklık gelen geçeni izliyordum ama sadece bakıyordum aklım başka yerdeydi. O vaziyette ne kadar oturdum bilmiyorum ama kendime gelmemi sağlayan hafif bana doğru eğilerek el sallayan bir kızdı. Daha doğrusu gördüğüm şey gözümün önünde sallanan gri eldivenli narin bir el..

"Hey" dedi, "duymuyor musun?" Kafamı kaldırdığımda o an gerçek mi hayal mi farkına varamadım. Sanki yüzyıllar önce unuttuğum eski bir dost bana sesleniyordu. Bu gördüğüm yüzü unutmak yıllarımı almıştı. Şimdi ise hatları biraz daha belirginleşmiş, eski çocuksuluğundan kurtulmuş kalbimin derinliklerinde hatırladığım bir yüze bakıyordum. Bu oydu, lisedeyken konuştuğu başka biri olduğu için kendisine açılamadığım platonik aşkım.

Ben yine bir akşam iş çıkışı Abdi ipekçi parkındaydım, onunla karşılaştığım banka oturdum. Yine yoldan gelen geçeni izliyordum. O anda telefonum çaldı bilinmeyen bir numara. Açtım "alo" dedim, "merhaba nasılsın? ben Duygu" dedi telefondaki, bu onun sesiydi. "iyi" dedim, ben sormaya fırsat kalmadan "kusura bakma ya o an çaldırmayı unuttum şimdi de whatsaptan gördüm fotoğrafını, şimdi aklıma geldin, çok özür dilerim" dedi. Kötü bir şey demedim, çünkü o an aramasından memnundum.

"Aramana sevindim, beklemiyordum aramanı" dedim. "Ya kusura bakma dediğim gibi aklımdan çıkmış. Sana kahve borcum olsun müsait bir zamanında telafi için" dedi. Bu fikir hoşuma gitti. "Ben her zaman musaitim şimdi de son karşılaştığımız yerdeyim zaten" dedim. Geliyorum ben de X cafede buluşalım dedi ve kapattı.

Ne olduğunu yine anlamadım ve dediği adrese gidip bir masaya oturdum. Sonra düşünmeye başladım. Bu saatte heralde kocasıyla gelir, çok samimi olmasak da ibrahimle sınıf arkadaşıydık. Heralde eski günlerden muhabbet açılır diye düşündüm. O gelene kadar bir çay söyledim, çayı bitirmeme yakın kapıdan içeri girdi. Yalnızdı..

"Neden?" diye sordum. Saatine baktı "çok geç olmuş, seni gördüğüme çok sevindim ben kaçayım" dedi. "Dur, nereye gidiyorsun?" dedim. Sebebini anlamadığım bir şekilde gözlerime baktı. Artık Ankaradayım görüşürüz istersen dedi. Telefon numaramı verdim, "ben seni çaldırırım şimdi gerçekten acelem var" dedi ve gitti.

Olduğum yerde kaldım gidişini izledim. Koşar adımlarla metroya doğru gitti. Gözden kaybolduğunda telefonuma baktım, çaldırmamıştı. 10 yıl aradan sonra aşkın ne demek olduğunu öğrendiğim kişiyi bir ruya gibi kısa süreliğine görebilmiştim. Belki de delikanlılık çağının coşkusuyla bu kadar şiddetli bir aşka kapıldım kim bilir. Ama ona hissettiklerimi ne ondan önce ne de ondan sonra kimseye hissetmedim.

Telefonumu ona verdim ama çaldırmadı beni. O günden sonra aklım hep onda olsa da bir daha göremedim. Belki unutmuştur aklına gelince arar dedim, Günlerim hep telefonda cevapsız çağrı yazısını arar oldu. Ama aramadı beni. Artık o akşam onunla gerçekten karşılaştım mı yoksa yorgun bir günün ardından hayal mi gördüm onu bile bilemez oldum. Ta ki 1 ay sonrasına kadar...

geldim

Kendisiyle lise yıllarında sınıf arkadaşı olarak muhabbetimiz vardı ama ona olan 'kendimce' imkansız aşkımdan dolayı mezun olduktan sonra irtibatı kesmiştim. Şimdi 10 yıl sonra o beni tanıyıp bir selam vermek istemiş.

Hemen toparladım kendimi şaşkınlığı tam atamadan göz göze geldiğimizde kalbimin pır pır attığını hissettim. O ana kadar beton gibi bankta oturan ben sanki içimden bir ateş yakılmış gibi canlandığımı farkettim. "Duygu" dedim, "bu sen misin?" Ayağa kalktım hemen tokalaştık. "Ne yapıyorsun yıllar geçti arayıp sormuyorsun hayırsız?" dedi. "Arayıp sormayı bırak tanımıyorsun bile" Geldi bankın diğer tarafına oturdu, ben de yanına oturdum. Kusura bakma dalgınım falan filan dedikten sonra. Başladık muhabbete...

okuyan varsa belli etsin kendini de devdıbını yazayım.

akşam devam edicem

Bir sigara yaktı kendi bana da teklif etti. "içmiyorum sağol" dedim. "Eskiden de içmezdin zaten" dedi. Neler yapıyorsun diye sordum. Anadolu şehirlerinden birinde sınıf öğretmenliği okumuş, bir kaç sene doğuda öğretmenlik yapmış. Eylülden beri de Ankaradaymış. "ibrahimle görüşüyor musun?" diye sordum. "Evlendik" dedi. Bir yumruk gibi düğümlendi boğazım. Başka soru soramadım. Suskunluğumu anladı. Gözlerime baktı, kara gözlerine bakınca gözlerim dolacak gibi oldu hemen başımı çevirdim. Sordum "çoluk-çocuk?" yok dedi. "Allah mesut etsin ne zamandır evlisiniz?" dedim. 5 yıldır dedi. ikisi de aynı okulda aynı bölümü okumuşlar. Mezun olur olmaz evlenmişler.

Hayatını düzene sokmuş evlenmiş mutlu olmuş diye geçirdim içimden. Beni mi isteyecekti sanki.. "Mutlu olmana sevindim "dedim. "Yaa evet " dedi yalancı bir ifadeyle. "Ne kadar mutluyum bilemezsin.."

Yarım bırakacaksanız silin amk bi zevkle giriyom hep yarım

rezerve

Up up up

Yaz sen aga

Sonunda evlenir bunlar

Devam et coksel

Rezervasyon

Inşallah yalan değildir o kadar zahmet edip okuyorum boşa gitmesin hakkımı helal etmem valla

bekliyoruz biz seni yaz.

Rezerve

Yerimi alayim panpa

Rez pampa