merhaba dostum gecenin bu vakti ben de sinavla ilgili tavsiye alabilirmiyim diye bi sözlüğe gireyim dedim kendim gibi şanseseri kendimi buldum. .
Hayata zaten kötü başlamışım geçenlerde öğrendiğime göre annem ve babam beni doğurmak istemiyormuş bile, o zamanlar zaten babam borçtaymış ev ve araba için üstüne bir başka çocuğa gücümüz yetmez demiş anneme. Sonra karar değiştirmişler, Abisi ona sahip çıkar kendi yanlışlarını düzeltirler kafasıyla. Ama hiç öyle olmayacaktı işte. tam tersi :(
büyüdükçe yavaş yavaş yalnızlaşıyorduk ailece. ilk önce dediğim gibi dayımla . Sonra amcalarım, sonra babamın iş arkadaşları birer birer "bayramdan bayrama" olmaya başlıyordu iyice.

Ben Ortaokulu bitirdiğimde ise Sbs mi ne gibimsonik bi sinav vardi, sira ondaydi. Babam benden çok umutluydu herkese bahseiyodu başarilarimdan. Fen lisesine yazdirmak istiyordu o zaman en iyisi oydu. Ben ise çok sıkılmıştım bütün bu derslerden falan biraz sosyal tarafım açılıyordu yeni yeni. Çalişmadim ve meslek lisesine gidebiliyordum ancak. Babam çok önemesemdi çünkü Onun zamaninda meslek liseleri becerili insanlar çıkarıyo ve iş sahibi edebiliyordu.
Lise zamanı geldiğinde bi boşluğa düştüm bütün sevdiğim arkadaşlarım ne yapacağını biliyor gibiydi, ben hiç tanımadığım insanlarin arasinda eğitim alacaktım. ilk sene hiç ayak uyduramadım sürekli kakıldım. Kimseyle arkadaşlık kuramadım. Eski okulun Tam tersi burda herkes çalışıyordu. Kötü bi bilgisayarımız vardı, okuldan gelip sürekli nfs gta tarzı oyunlarda vaktimi öldürürdüm. Eski okuldan arada hocalar flaan gelirdi çok net hatirliyorum bi gün hoca başarim için gelmiş evimize bende görevi bitirmeye çalişiyordum gta'da.

Lise 1 de hatalarimin ilk tokadını yedim. Sınıfta kalmiştim. Bizimkilere açikladiğimda hayatimda ilk defa böyle bi sorun yaşamiştim. YAvaş yavaş "ulan bu amk salaklari naisl kaliyo bu sınavdan" dediklerimin durumuna düşüyordum bende. bataklik gibiydi amk . Okumaya devam et anlayacaksın.

Tekrarla falan geçtim o seneyi. 2.sınıfa geçtiğimde . Kafama yakın bi çocuk buldum bide sınıfın yalaka tipleriyle takilmaya başladim, diğerleri disliyordu cünkü. onunla beraber çevrem genişliyrodu ama gittikçe daha da kötüleşiyordu istemediğim tiplerle yanyana geliyordum. Sonra tabi bu yanlış yatırımlarımında etkisin görecektim.
Zamanla sigaraya da başladim. Çoğu yapım değişti. Şimdi kendimi analiz ettiğimde, Sevdiğim kiz da böyle yalaka tiplerle takildigi için kendimi bir tür "kendini kanıtlama"çabası içine soktuğumu düşünüyorum.

Lise 3’e doğru geldiğimizde herkes kitaplara abanırken ben iyice salmiştim artik, okulun tadını çıkarmak için parası bol olan yalaka diyebileceğim çocuklarla takiliyordum. Çoğunun babası müteahhit ya da sağlam dükkani falan vardi. Benim ki de bu senelerde yeni emekli olmuştu .Artık evde her gün görebiliyordum.

Son seneye geldiğimizde Neredeyse şuana kadar yediğim en büyük tokadi, hayat bana atacaktı. Neydi o ?

En yakın bildiğim çocuklardan biri bu yalaka ekipten yani bütün gün sigara içip boş muhabbet yapanlardan ... en yakin tanidiigm cocuklardan biri işlediği bir suçta bana iftira atmış. Eve mahkemeden kağıt geldi. Artık hayatın en dibine vurmuştum. benim için daha altı yoktu. 3-4 gün üstüste uyuyamadım. Evde her gün kavgalar oldu.
Annem ağlıyo işte vay bunudamı görecektim , başimiza budami gelecekti. Babam diyo abinden adam olmayacaktı ama senden de ümidimi yitirdim artık...

Evet dostlar ben o gün tam anlamıyla hani "şimdi yannanı yedim" dersiniz ya öyleydim işte. Yasal kısma çok girmiycem. "Hapse girermiyim?" " Okul ne olacak" " Ya evden atarlarsa" diye düşüncelerle geçti son senem. Eveet o gün geldi çattı okuldan mezun oldum.

Herkes helalleşiyo falan karne alacaz, ben kulaklığı taktım şu müzik çaliyordu: https://www.youtube.com/watch?v=cjVQ36NhbMk

Camdan bakıyordum. Hani böyle normal bir ortamda böyle müzikle düşüncelere dalınca hayatınızı pause edip daha doğru kararlar alıyorsunuz.

Ben düşünüyordum. Ne yapacam ben amk. Planlarım vardı ama okula girmek için puanım da yetmeyecekti. Hiç derslere çalişmadim çünkü.Bu yüzden YGS den kürek bi puan almiştim. Mesleki 2 yıllık gidebiliyordum ama ben istemiyordum.Zaten askeriyeye basvurup özel kuvvetlere girecektim. basvururum falan diyordum. Ama işte bu dava patlayınca yannan gibi kaldım.

Yavaş yavaş dibe iniyordum.Öyle böyle geçti zaman. Yazın askeri şubeye gittiğimde red aldım. Otobüsde dönerken bi "off" çektim. yine düşünceler sardı beni.

Bi kapı daha kapandı. Ne oalcak deyip duruyorum. 1 sene sonra dava sonuçlandi. Hakkimi aldim olmasi gerektiği şekilde ama hayatım karardı nerdeyse...

işkurdan iş alimlarina basvurdum bi gün şehrin dişinda bi fabrikadan aradilar. girdim 1 ay çalitşim, 2 ay 3 ay iyice takumu çıkardılar o sıralar zaten enflasyon hızla yükseliyordu, param bi gibe yaramadi. üstelik bide ceza yedim ustadan 500 lira kestiler. Ortam içki içip karı kız muhabbetini geçemeyen yannan kafalı eski-mahkum, keko tiplerle doluydu. Kafayı yiyecektim.

Şehirdeki cocukluk arkadaslarim da tek tek ayriliyordu. ilk lise arkadaslarim gitti sonra ilkokul... Suan bir tane kaldi kendisi çaliştiği için görüşemiyorum.
Babamin tavsiyesine göre en azindan bilgi sahibi olmam için üniversiteye hazirlanmaya karar verdim. Ancak son tecrübelerimden sonra çok zor geliyor. hiçbirşey anlayamiyorum. Ülkenin gündemi zaten boğuyor beni . istediğim kadinla evlenmek artık hayalden de uzak ufukta bile görünmüyor. Gelecekte yaşayacakmıyım onu bile bilmiyorum. Maddi durumlar beni çok sıkıyor. Belki de ölene kadar çalişacağim. keske annemi de yanima alıp çekip gidebilsem diye düsünüyorum. Ama nasil?

2 senedir büyük bi boşluğa düştüm. kardeşim yasca evlilik yasinda olmasina ragmen hala ayni evde kaliyoruz. asiri anlayissiz ama para kazanamiyor zaten. Gitse napacak.

Babam hasta olmasina rağmen virüs mirüs dinlemeden disari cikiyor, annem sürekli keske calissaydim sana yardimiim dokunurdu oğul diyor. Ara ara sinir krizlerinde beni işe sokmadi diye babama yükleniyor . Yardim edebilecek eski öğretmenim etöden alındı, Dürüst arkadaslarim benle acı-ironik dalga bile geçiyor. Ne yapmaliyim bilmiyorum , Geçenlerde aileden geçen guatr a yakalandim. Tam dibine indim derken, bi kere daha hayatim gibildi..

hep neden daha iyi bir hayata sahip olamadığımı düşünüyorum
Geleceği düşünüyorum, çok uzakta istediğim gibi bir hayati elde etsem bile bu hayatı kazanmak için gereken sürede ailemi kaybetmek, ailemin özellikle annemin hiçbir suçu olmadan bütün bir ömrünü bana harcamış olduğunu bilmek beni çok üzüyor her gün düşünmek yıpratıyor. Dün dışarda karşı apartmanın kapıcısı erik ağacı ekmiş bahçeye ona bakarken düşündüm . anneannem aklıma geldi, kendi hayatımla anneme yaşattırdığım hayati karşilaştirdim...

Annem kendi annesini dayim denecek bin yüzünden 10 senedir göremedi. hayattami değilmi bilmiyor bile. Eskiden anneannemgilde köyde kalirdim o dediğim olaylar olurken. Anneannem beni hep erik ağacının kütüğünün önünden alırdı. Ya da bişey almaya gidince orda bekle derdi. Bende eskiden o ağacın olduğu yerde oyuncak kamyonla oynardım. Niye hep orda beklediğimi sorunca anneannem küçükken hep annemi ordan alirmiş . annem ağaçla konuşurmuş adi bile varmiş, uzun yıllar boyunca sonra büyüyünce o ağacı kesmişler. alişkanlik kalmiş. Bugün o erik ağacını görünce inanin çocuk gibi ağladim içime yutkunarak .Çocukluğum aklıma geldi bi an, masumluğum. içimde var olmayan bi aile özlemi var beyler. Sanki mutlu ailem uzaktaymış gibi. Sanki ben ailem ölünce huzura erecekmişim ancak bu seferde biricik ailem huzuru yaşatan insanlar olmayacak gibi hissediyorum. Her şeye rağmen katlanıyorum yinede hayata. Ucunda hiç bir şey olmadığını bilsem de . Yaşıyorum. "işte şimdi en dibine indim amk " desem de hala, iniyorum.Dünyanin dönmesi gibi .. hissetmiyorsun. Hava kararana kadar
Belki de bu yazdığım yazı kimseye ulaşmayacak. Sunucunun içinde bi dosyada hep öyle kalacak. Kimse görmeyecek. Bunu yazma sebebimde bi umut zaten. Buraya kadar okuduysan sevinirim ben de senin gibi bu illetlerle uğraştm gördüğün gibi .birbirimze ulaştikca daha cok baglanairiz , daha cok gucleniriz bunu unutma.
kendine iyi bak uzak-dostum