1 tane bile arkadaşım yok lan amk

--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--

beyler adamın durumu kötü lan. bende yaşıyorum panpa majör depresyon bu

eyüp sen misin
edit: kötü lan durumun. kır kabuklarını artık.
abdülhamid'in bir sözü var:
"eğer cevizin kabuğunu kırıp içine girmezsen hepsini kabuk sanarsın"
bizim millet salak kimse kırmaz senin kabuklarını.
kendi kendine kıracaksın mecbur. eğer insanlı çevre istiyorsan.

boş mesaj nasıl atıyorsunuz la

--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--

--spoiler--

her gittiğimiz yerde en fazla 3 yıl duruyoruz kurduğum arkadaşlıklar da bu kadar sürüyo sürekli yeni insanlarla tanışmaya çalışmaktan bıktım en eski arkadaşım 5 yıllık o da birbirimizi göremediğimiz için eskisi gibi sıkı değil tabi.şu ana kadar facebook' a giriyorum 31 tane arkadaşım var hepsini en az 2 yıl önce görmüşümdür. hiçbiri de bi meraba demiyo zaten hiç çevrimiçi de olamıyorum. insanlarla konuşmaktan nefret etmeye başladım en uzun telefon konuşmam 2-3 dakika sürmüştür. telefonumu da bilerek bozdum soranlara konuşmamak için bozuk diyorum.
şu an kalk içmeye gidelim diyebileceğim bir kişi bile yok. çok kişiyle arkadaş olma çabasına girdim çoğu da benim iyi niyetimi kötüye kullandı. ailem de lise mezunu çok fazla bilgileri-tecrübeleri yok onlarla da konuşmak istemiyorum. bugün konuştuğum cümlelerin sayısı 20 yi geçmemiştir.
her akşam dışarı çıkarım ama artık kalabalıktan da tiksiniyorum. ormana, deniz kıyısına, ıssız yerlere gidiyorum. böyle bir yaşantım olunca da hayattan zevk alamıyo tabi insan. başkalarıyla yaptığım hiç bir işten zevk almıyorum.
son bir yıldır tv'yi sinemayı da sevmemeye başladım çünkü içi insan dolu. kendimi bunun yüzünden hayattan soyutladım.ben ne kadar arkadaş aradıkça onlar benden uzaklaşıyor, ne kadar iyi niyet gösterirsem bana o kadar sırtlarını dönüyolar.
bu bende bir hastalık haline geldi.her insanı en ince ayrıntısına kadar eleştiriyorum ama sadece kötü yönlerini buluyorum. hayata hep bir pencereden baktım hiç dolu dolu yaşayamadım.
kahkahayla gülerken bile içimde bi burukluk hissediyorum. hiçbir işi tamamlayamayacakmışım gibi geliyor.
yalnızlık yüzünden depresyon hastalığı da geçirdim ilaçlar kullandım bu yüzden sigaraya başladım. nedense hiçbirşey den mutlu olamıyorum. benim hiç hafızama kazınmış hatırlayınca içimi hoş eden anılarım olmadı. belki de ben izin vermedim.

sanki bu hayatta sadece benim derdim varmış gibi yazdım bu yazıyı ama bu bana çok koyuyor. insan sosyal bir varlık değilmiydi konuşarak anlaşamaz mıydı bildiğim tüm doğrular yanlış geliyor. sürekli ölümü bekliyorum. hiçbir şey yapmadan öylece ölümü beklemek istiyorum. birazcık mutlu olsam kendimi kahkahalar içinde gülüyor bulsam kimseye bir zararım olur mu