1 senelik ilişkimi anlatacağım piçler

ohuyonuzmu

ses verin lan :(

nefes alıp verme hızım 3 kat hızlanmıştı artık.
-bi rahatsızlığın mı var?
-yok hayır neden ki?
-hızlı hızlı nefes almaya başladın da.
-yok ya sadece üstümde böyle bi ağırlık var bugün.
dıbına koyım bi sus diye geçirdim içimden. gibecem ecdadını dedim. bir mucize olsada kurtulsam demeye başladım kendi kendime. ama nafile. ders sonuna kadar konuşmasada rahatsız olmuştum. tedirgindim. her an soru sorabilirdi. sanki bir soru daha sorsa tekmeyi ağzının ortasına yapıştıracaktım. öyle bir durumdaydım.

az ses verin beyler

ses verin az anlayım okuduğunuzu

akşam onun evine gitmek için çıktım ama kalbim küt küt atıyor. dedim şimdi şu otobüs bi kaza yapsa keşke falan. ama olmadı. gibe gibe gittik evine. ev arkadaşlarıyla kalıyormuş. (bende ev arkadaşlarımla kalıyorum) önce onlarla tanıştırdı beni. sarışın olanın adı esra uzun boylu olanın adı ise denizmiş. tabi beni hemen odaya çağırdı. pc'yi göstermek için. pcye baktım ekran kartını gibmişler amk. dedim "bu böyle olmaz. yeni ekran kartı lazım. fakat kart içinde bilgisayarı ne için kullandığınız önemli." "internet için kullanıyoruz biz genelde öyle oyunla pek aramız yok tabii" "tamam o zaman bende yedek bi kart var yarın onu getireyim ben takarım" dedim. tamam dedi. "aç mısın?" diye sordu. aslında o sırada bütün burger king'i yiyebilecek kadar açtım. keşke bir şeyler yeseydim ama öğrenci evinde kalıyoz dolapda bi gib yok. "yok değilim gideyim ben ayıp olur hem arkadaşlarına" "yok yaa bir şey olmaz gidiyo onlar şimdi" hagibtir amk. yanlız kalıyorduk en korktuğum şey başıma geliyordu. asosyallik beni ciks yapmaktan alıkoyuyordu çünkü.

okuyan var mı beyler

yarım saat bi işim var halledip geliyorum panpalar

"nereye?" diye sordum "randevuları var onların bak bi kez daha soruyorum açsan bir şeyler hazırlayayım" "yok değilim" suratındaki gülümseme artık yoktu. fark ettim bunu. birisini kırmaya dayanamıyordum. "iyi madem bir şeyler atıştırayım" dedim. ananı gibim neden dediysem öyle dizler titremeye başladı. ama onun yüzündeki gülümsemede geri geldi. bir insanı kırmaya dayanamam çünkü ve onu orada mutlu görünce banada bir sevinç geldi. 15 dakkada yemeği hazırladı yemeği yerken yine sorular sormaya başladı dıbına koyım soruları bitmemiş demek ki.
-eeee eren kız arkadaşın var mı?
-yok. aslında hiç olmadı. evde olağan üstü hal ilan edilmedikçe çıkmam dışarı.
bunu söylediğim zaman biraz daha mutlu olmuştu.
-olağan üstü hal?
-yemeğin bitmesi, uykusuz ve penguen çıkış günleri ve arkadaşların eve kız arkadaşlarını getirmesi.
-onun dışında asosyalim diyorsun yani?
-hehe evet asosyalim ben.

okuyonuz mu bilelim ameke

up up up ses verin accık

okuyan yok mu amk 1 kişi gibleyene kadar up

1 kişi gibleyene kadar up

yemek bitene kadar bir daha konuşmadı yemek biter bitmez kalktım
-ben gideyim artık
-biraz daha kalsana. ben yanlız kalmaktan korkarım.
-iyi tamam o zaman.
bitsin bu gün diyorum kendi kendime
-film izleyelim mi? diye sordu daha kötüsü olabilir miydi amk ama sinema televizyon okuyoz amk film izlemek şart sonuçta
-tamam hangi film var?
benim kalp atışları hızlandı iyice dizlerim titriyor falan

akşama devam beyler işim var şimdi

siz rezervelerinizi falan alın beyler akşama devam

gitti sessiz tepe'yi açtı ama daha önceden izlediğim için pek korkmadım ama o ilk defa izliyormuş korkunç sahnelerde hep bana sarılıyordu...
gittikçe bu duruma alışmaya başladım ama hala biraz tedirginlik vardı üzerimde. bi an önce gelsede arkadaşları gitsem diyordum. ama filmide sonuna kadar izledik tabii. dıbına koyım bari uyu diye geçirdim içimden. 5 dakka hava almak için balkona çıktım. telefonuma mesaj gelmişti. mesaj ev arkadaşım atakandan geliyordu. "nerdesin olum saat kaç oldu amk bari gelirken bir iki parça yiyecek al" dıbına koyım birde bunla uğraşmam gerekiyordu "beni beklemeyin siz olum paranız yok mu kendiniz alın lan bende metelik kalmadı" "bizdede para yok olum gibecem belanı" dıbına koyım kimsede para kalmamıştı. part-time biyerde çalışıyolardı onlar. bense yevmiyelik çalışırdım. o sırada aşşağıdan bunun arkadaşlarının geldiğini gördüm. ne kadar sevindim bilemezssiniz.

olum az ses verin

şuan dinleyen yok birazdan anlatırım amk

bunlar kapıya geldi ama içeri girmediler hay ebenizi gibiyim. sonra kaderin sesini duydum. beni çağırıyordu. üzerimde yeterince baskı yokmuş gibi birde onun içeriye çağırması. ebenizi gibeyim. diyordum ki kendi kendime "sen git istersen artık" dedi bana. ama bunu söylerken sesi biraz üzgün gibi geliyordu. "ne oldu bir şey mi oldu" "yok ya sen git artık" şaşırdım aslında. daha yeni ısınıyordum ona. ama "iyi tamam" deyip gittim. fakat ne olduğunuda merak etmiyor değildim yani. ertesi gün okulda sorarım diye düşündüm.