1 Kasım gecesi,
Havai fişekler patlar.
Ya Gazze’de ya Tel-Aviv’de.
Şam’da birileri sevinir.
Ya Esed’in sarayında ya da gariban mahallelerinde.
Kahire’de de öyle…
Ya Sisi’nin sarayında ya da Mursi’nin tıkılı olduğu hapishanede.
Başka?
Sevinir Paralel Başı Pensilvanya’sında, Türkiye kalesi düştüyse.
Kandil’de sevinen katillerimizle birlikte.
Sevinir Merkel, 3. Havalimanı Frankfurt’a rakip olamayacak diye.
Sevinir Doğan, Hilton’un arkasında bir rezidans hayaliyle,
Sevinir Tüsiad, hortumcu, faizci, 13 senedir kansız kalmış ne kadar sülük varsa…
Sevinirler hep birlikte,
Devran döndü yine, kaldığımız yerden soyguna devam diye.
Ama biz Müslümanız, insan kılıklı şeytanlardan bize ne?
Biz iftihar duyarız onların üzüldüklerine sevindiğimize, sevindiklerine üzüldüğümüze…
Sadece bir tek mesele var ortada, bizimkilerin bazısı kimin yanında, kimle beraber, neye seviniyor, neye üzülüyor…
Biz ki bu topraklarda her yüzün en az yetmişiyiz.
Biz ki Müslümanız, yerliyiz. “Beyaz Türk” değil, en az bin senelik ev sahibiyiz.
Ama kandırılmış kimimiz, “yolsuzluk ve dikta” teranesiyle.
Şiir değil, nesir değil… Bu sözüm o kardeşlerime.
Hesabını iyi yaptın mı? Kimle berabersin ve kime karşı?
Ak Parti mi diğerleri mi?
Erdoğan mı Doğan mı?
Demiyorum.
Başa geri dönmeni istiyorum, kardeşim. En başa…
Ve şimdi bu amansız tercih senin kararında.
Kiminle beraber sevinmek istersin?
Ya da o havai fişeği nerde ateşlemeyi dilersin?
Gazze’de mi,
Yoksa….