1 haftadır konuşmadığım annem

aradı şimdi. uyuyamadım dedi. ben de kaç gündür uyuyamıyorum haberin var mı dedim. sorunlarım var biliyor. herkes biliyor. bu sorunlar sıradan değil. ruhsal çöküntüdeyim. mutsuz umutsuz çaresiz yalnızım. ölümü bekliyorum sanki. o da bunun farkında ama elinden birşey gelmiyor. çünkü çocukluktan beri böyleyim ben. hiçbirşeyi değiştiremedim yaşantımda. herneyse anne dedim yavaş yavaş ölüyorum. her geçen gün biraz daha acı veriyor bana bitsin istiyorum son vermek istiyorum artık dedim. ağlamaklı bir ses tonuyla oğlum dedi. yüzüne kapattım o an.daha fazla dayanamadım. artık takatim kalmadı. umarım kendimi kaybetmem. belki tanrı bana acır. kendisi için kucuk benim için belki buyuk bir mucizeye neden olur.

edit: bu konuları paylaşabileceğim kimsem yok. o yüzden yazdım.