çok iyiydik, mutluyduk da. onu güldürüyordum, o da komik biriydi, hayaller kurduk doğal olarak, zira başka çiftlere benzemiyorduk hiçbir şekilde.
asla yapamayacağım şeyleri yaptım, hiç gitmeyeceğim kadar ileri gittim bazı şeyler için. çünkü çabama değer birisiydi. bazen bu bazı saçma şeyleri kafasına takıp sinirlenirdi, ben onu alttan almaya çalışırdım, fazla sabırlı olmamama ramen, ama bu kadar amansız sevdiğin birinin kelimeleri çok derin kesiyor.
bu sonradan yaptığını anlayıp gelip özür dilerdi, ondan ayrılacağımı düşünüp boğazı düğümlenir, ağlamaklı olurdu. ben ise ona "saçmalama be kızım biz ayrılırsak dizi biter ^^" gibi espirili cevaplar verip affediyordum anasını satayım. zira ben inanıyordum.
ha benim bir kötü huyum vardı, fazla kendi dertlerimi dökmem, bu ilk defa dert döküşüm. ve gizciyimdir biraz, bazı gereksiz gördüğüm kişisel şeyleri söylemem
. zira herkesin kendini ilgilendirmeyen herşeyi bilmesine gerek yok. fakat işte öyle bir yere geldi ki durumlar, benim affettiğim şeylerin onda biri kadar olan bir şey için bırakmayı seçti. detaylandırmıyorum be panpa, belki bir gün onu da yapacağım. sağol yine de.