0 dan yükseklere doğru iş yaşamı

sıra bana geldiğinde girdim içeri garip bi tip yanında da tam ciks kölesi yapılmalık asistan vardı. anlat dedi bende başladım dersler çok ağırdı, yakın zamanda sevgilimden ayrıldım uykusuzluk çekiyorum fena halde diye arada espiri olsun diye duvarlarla konuşmaya başladım artık dedim ne bileyim ciddiye alacağını amk. bir kağıda bir şeyler yazıp çiziyordu. bir zaman sonra sohbetimiz soru cevaba döndü bende ortam neşelensin diye esprili yaklaştım. ama devlet hastanesi olduğu için adam ne anlatırsan ona göre hareket edip devam ediyordu cool bir havada. neyse ilaç kullanıp kullanmadığımı sordu dedim yok kullanmıyorum. üç tane ilaç yazdı mg larına baktımda baya yüksekti. dedim ne olacak işte uykusuzluğu gidersin diye yazmıştır bir şeyler.

ilaçlarıları ilk içmeye başladığımda 20 dakika içinde bayıltıyordu. biri kapıda hazine var kalk al dese yok ben uyuyacağım derdiniz ağır ilaçlarmış vesselam. birde ilaçlardan benim birkaç arkadaşa verdim onları da zehirledim farkında olmadan. ilaç olayı uykusuzluğu tamamen bitirdi uykudan yana problem kalmadı ilacı içtikten 20-30 dakika sonra bayılıyordum direk. ilk başlarda yan etki olmasa da ilerleyen zamanlarda kafamı tak etmeye başladı. budist rahipler gibi olmuştum. ağır meditasyon havasında gidiyordu hayat. hiç bir şeyi giblemeyen, üzülmeyen bildiğin robot işte.

arzuyla ilişki durumuda arasıra ciksi zaman geçirme olarak devam etti ayrılıktan sonra. karşılıklı birbirimizi tatmin ediyorduk işi bittikten sonra çekip gidiyordu. benimde işime geliyordu beyler bu denli doyumlu ciks başkasıyla yaşamayazdım. biraz taktandı sanki hayatım ya da ilaçlar öyle hissettiyordu bi fikrim yok açıkçası. bir gün sahilde takılırken hastanede sohbet ettiğim kızı gördüm selamlaştık napıyosun ne ediyorsun muhabbeti o günü beraber geçirdik iyide bir arkadaş gibi duruyordu tavla oynamasını bilen kız candır. akşam evine bıraktım numarasını aldım ailesiyle yaşayan bir tipti. eve yolculukta her zamanki olduğu gibi yürüdüm sahil kenarından. o sıralar garip duygusal şarkılarda kaybediyordum kendimi böyle çöküş desen değil çıkış desen değil garip bir yaşam formuydu sanki boşlukta gibi hissediyordum.

arasıra iremle takılmalar devam etti bana vakit ayırabildiği zamanları beraber geçiriyorduk hava kararmadan evine gidiyordu. kendimi onda bulabiliyordum o dönemler duygusal ergenler gibiydik. o da boşlukta yaşıyordu sanki. kısacası birbirimizi anlayabiliyorduk. bir gün kendi kendime ne gib işim var burada diye sordum ve memlekete kesin dönüş yapma kararı aldım. giberim okulunu da mühendisliğini de dedim, kendimi o şehirde bulamıyordum hüzünlü bir şiir gibi yaşıyordum hayatı.

kararımı gideceğim gün ireme anlattım. görüşmeden gitme dedi bende hatrını kıramadım buluştuk o gün bir sürü şey anlattı yaşadıklarını anlattı kızın gögüsleri yoktu beyler kist sonucu almışlar gögüslerini ama yılmadığından bahsetti. bir genç kız olarak gögüssüz olmanın ne kadar zor olduğunu anlattı. bana sen en ufak şeylerde yıkılıyorsun diye devam etti kendimden utandım biraz. ortada hiçbir şey yokken pes edip dönmek istiyordum hemen o gün o kararımdan vazgeçirdi beni. sanki birazda yakınlaştık gibi oldu.

kendimi ona daha yakın hissettim o günden sonra bir ara onun yaptığı yemeklerle piknik bile yapmıştık. hayatıma ivme kattı diyebilirim. o olmadığında yine robot hayatımı yaşıyordum. yanımda olunca da biraz daha renkleniyordu hayatım. ama mutsuzluğum gitmiyordu amk. inatla mutsuz olmak ister gibiydim. günlerin beni eritmeye başladığını gördükçe dönme kararımı düşünüyor iremle buluşunca vazgeçiyordum ikilemler arasında bir hayat.

sahilde iremle takılırken bir durum olmuştu hatırlamıyorum arkadaşça sarıldım. o şekilde kaldık bir süre. arzu bunu kendimi gördü bir arkadaşımı gördü bilmiyorum ama olay o gece patladı. akşamında mesaj geldi geleyim mi müsait misin diye gel dedim. akşam geldiğinde olay belli cinsel ciks yapacağımız ama bir anda sen sevgilin olmasına rağmen benimle böyle takılabiliyorsun ha adi dedi ve yüzüme tükürdü. bi yemediğimiz tükürük kalmıştı onuda ilk defa yedim bir kızdan. o akşam dengem kaydı biraz sinirlendim. bira alıp eve geldim içmeye başladım doymuyordum amk bittikçe gidip aldım en son biramı da saat 2 gibi aldım sanırım tam saati bilmiyorum ama o civarlardaydı. balkolda iyice demlendikten sonra ilaçları açtım hepsinden üçer tane içtim daha fazlada içmiş olabilirim tam bilmiyorum. amacım intihar falan değildi kafam güzel olunca daha çok içersem daha çabuk uyurum düşüncesiydi gözümde zerre uyku yoktu zira.

yattıktan sonra kısa bir uyku-uyanış yaşadım kalbim normal atışından belki 20 kat hızlı atıyordu. hareket edince atışı yavaşlıyor hareket etmezsem hızlanıyordu yerinden çıkacak gibiydi. yüzümü yıkayayım açılırım diye düşündüm doğrulmaya çalıştığımda bütün vücudumun uyuşmuş olduğunu hisettim bi ara ayağa kalktım tekrar yatağa düştüm. inanılmaz bir karıncalanma, uyuşma vardı vüducumda. sonra güç bela tekrar kalktım ışıkları açtım midem bulanır gibi oldu. içkinin üzerine o ağır ilaçları da yutunca zehirlenmiş olabileceğimi düşündüm. buz dolabına yöneldim yoğurt dedim biraz bilincim bir nebze olsun açılır gibi oldu saat kaç bilmiyordum ama gece 4 civarı olabilirdi. karşı taraftaki aileye gitsem gecenin o saati rahatsız edilmez diye düşündüm. karıncalanma tekrar başladı kendimi evden dışarı attım apartmanda düşe kalka çıkışa kadar gelebildim. oturduğum yer gündüzleri merkezi bir yerdir ama gece in cin top oynar adam öldürsen kimsenin ruhu duymaz. evden hastaneye yaklaşık beş kilometre gibi bir yol vardı dışarda yalpalıya yalpalıya biraz gittikten sonra yere düştüm artık kalkacak dermanım da kalmadı. o an için kendi kendime xxx senin hayat maceranda buraya kadarmış dedim.

o an için yerde sürüklenirken allah tarafından mı bilmiyorum ama bir araba sesi duydum. bir taksi durdu yanımda. taksicileri de bilirsiniz gibsen durmaz böyle durumlarda. bir adam indi yüzünü hatırlamıyorum zaten beni taksiye bindirdi. hastanenin yolunu tuttuk. hastaneye geldiğimizde koluma girdi hastane kapısında direk karşıladılar zaten o sıra cebimdeki 10 lirayı çıkarıp vermek istedim ama ona bile dermanım yoktu bir kaç görevli koluma girdi. bir odaya girdik bir yandan konuşturuyolarlardı bir yandan da hemşire burnuma bir hortum sokuyordu. dilimde peltekleşti konuşmakta zorlanıyordum daha bir yandan da hortmunun acısı amk yaşayan bilir bunu çok taktan bir şey. hortumu burnuma sonuna kadar soktuktan sonra boğazımda hissediyordum bir sıvı verdiler kömür tadı geldi ağzıma koskoca tüp kömür suyunu burnumdan enjekte ettikten sonra konuşturmaya devam ettiler uyumamam için. bir süre sonra bir ambulans geldi geldiğimiz yer acil miş oradan hastaneye sevk edeceklerdi beni. biraz ayılır gibi oldum hastaneye varınca. buarada bilinçli bir halde ilk defa ambulansın arka tarafını da görmüş oldum hep merak ederdim. hastaneye girdiğimde intihar vakası olarak kayıt ettirdiler ben konuşmaya çalıştım yok öyle bir şey diye. aramak istediğin var mı diye sordular yok diye cevap verdim.

tekerlekli sandalyeyle odaya çıkardı bir görevli onunda yüzünü hatırlamıyorum. odaya girişimi yaptılar dört şişe en büyüğünden serum koydular yanıma. çaktılar damadan serumu o gece ayaklarımda karıncalanmalar devam etti aşırı rahatsız etsede uyuya kaldım. ertesi gün serum değiştirdiler. birde o burnumdan verdikleri kömür suyundan beş tüp getirdi görevli iki saat aralıklarla bunları içeceksin dedi tadı leş amk. bir bardak çaktım içilecek gibi değil. birinci tüpü zor bitirdim. dedim giberler diğerlerini refakatçı koltuğunun altına sakladım. o kadar serumu yedikten sonra tuvalet ihtiyacı ba gösterdi refakatçim de yoktu amk iremi arasam hemen gelirdi belki ara kimseyi aramak istemedim bu taku kendim yedim kendim çözecektim. oda da dedeler vardı şeker hastasıydı hepsi birinin yanında liseli bir velet vardı. dedesine refakat etmek için gelmiş. sağolsun bana da yardımcı oldu. kömür suyu yüzünden siyah işemeye başladım amk.

pantolonla yatmaktan iflahım gibilmişti amk ne terlik var neden başka bir şey. o ara bir dede çıkıyordu hastaneden terliklerini pijamalarını bana bıraktı sağolsun. giydim pijamaları terlikleri keyif yapıyordum amk. pijamalarda şu eski dede pijamaları hastanede öyle takılıyordum. biraz düzeldikten sonra kolidorda takılmaya başladım bizim liseliyle camda sigara falan içiyorduk. hastanenin içinde ayrı bir hayat vardı amk. her sabah kahvaltı ayağıma geliyordu. gerçi abuk subuk şeyler dedim bi ara tost yaptırayım karnım doymuyor. hemşire yasak tost şimdilik dedi. bizim liseli velede verdim parayı çocuk gitti yaptırdı. hemşireden habersiz yedim tostu yoksa zehirlenmekten kurtulduk açtıktan ölecektik bi gibte olmadı tostu yiyince. kendime gelince doktor geldi anket yaptı intiharla ilgili taşşak geçerek cevaplar verdim. o gitti piskolog geldi yine abuk subuk sorular neden intihar ettin vs. intihar etmedim dedikçe yok yok ettine getirdi lafı bende taşak olsun diye hayat çok zor yeaaa diye başımdan savdım onu. hastanedeki yaşam hoşuma gitmeye başladı ekmek elden su gölden takılıyordum. piskologla biraz konuştuktan sonra hastaneden çıktışta sonra yanına gelmemi söyledi kartını verdi.

bu gecelikte bu kadar olsun beyler yetiştirmem gereken işler var. yarın izinliyim gündüz devam ederiz.

keyfim yerinde olduğu için çıkış yapmak istemiyordum hastaneden. huzurum yerimdeydi aslında bir kaç kitap olsa hiç fena olmazdı. hemşirenin tekinden kağıt kalem istedim, o rahat kafayla birkaç çizim yaptım güzel fikirler çıkıyordu ardı ardına. insan huzuru, rahatlığı bulunca kafa da daha dinç olmaya başlıyor. çocukluğumdaki huzur geri geldi sanki hiç bir şeyi giblemiyordum. okulmuş, derslermiş, karı-kız mevzularıymış, parasızlıkmış hiç biri hayatımda önem arz etmiyordu o sıralarda.

hayatımda öncelik verdiğim, önemli dediğim şeylerin ne kadar boş, anlamsız ve basit olduğunu gördüm. kıçımı yırttıydım üniversiteyi kazanacağım diye şimdi hiçbir önemi kalmadı. bir kız beni aldatmıştı o sıra kendimi dağıtmıştım sınav öncesi onun da hiçbir önemi yoktu. geberip gidebilirdim bunlarda bana ekstradan sevap points kazandırmayacaktı çok fazla din olaylarına girmeden düşünmeye devam ettim. eskiler derler ya her şeyin başı sağlık diye. akıl sağlığımı kaybedecektim sırf okuduğum üniversitede olmak için değer mi diye düşündüm. aslında üniversiteye gitmenin amaç olamayacağını sadece araç olabileceğini gördüm. kaldı ki universite mezunu olmamama rağmen bir şirkette satış koçluğu yapmıştım devam etseydim satış müdürü olacaktım. o çok önem verdiğim üniversite bunları sağlamadı. bunları hırsım, dürüst ve çalışkan olmam sağladı tabii ki sağlıklı biri olmasam bunların hiçbiri olmayacaktı buna hiç girmiyorum bile.

hayat önceliklerimi, içiçe girmiş amaç ve araçlarımı değerlendirmeye aldım kafam sakin olduğu için doğru kararlar alabileceğimi düşündüm. ilk önceliğim sağlıktı sağlığımı etkileyecek durumlarda o işe devam etmeme kararı aldım. iki ve üçüncü sıraya babamın her zaman bahsettiği onuru ve çalışkanlığı ekledim. dördüncü ve beşinci sıraya kabul görmüş başarıyı ve kontrol edilebilen hırsı ekledim. temel olarak önceliğim bunlar olacaktı. araçlarımı da temel önceliklerinden taviz vermeyen her şey olarak belirledim. taşşaklı hocalardan eğitim almak araç, para kazanmak araç, hatta yolda yürümek bile araç.
eğitim sonunda yepyeni bir proje ile insanlığa hizmet edecek bir şey yapmak amaç, parayı çocuklarını okutmakta kullanmak, durumu kötü olanlara yardım etmek, kendini iyi hissettirecek şekilde harcamak amaç, yolda yürüdükten sonra eve varmak amaç. bazı durumlarda araçamaçlar olduğunu gördüm. ama asıl olan büyük balığı avlamaktı oltayı satın almak değil.

daha sonra temel önceliklerimin sınırlarını belirledim

Sağlık: bir amaç doğrultusunda araçları kullanırken bana büyük yıkımlar yaşatacak durumlardan uzak durmak. streste sağlığı etkileyebilir fakat sonuca giderken bununla başa çıkabilirsin. ama işin sonuca ulaşması için bacağını kopartıp vermen gerekiyorsa işi daha fazla devam ettirme.

onur: amaçların için mücadele ederken kısa yol diyerek onursuz bir sonuca asla ulaşma. onuruna hal getirecek kısa yollardan, çakallıklardan milleti çıkar uğruna insafsızca kullanma.

çalışkanlık: sağlığın el verdiği sürece amaçların için bir şeyler yap. oturduğun yerde şans bana gülmüyor dersen hiçbir şeyi başaramazsın.

kabul görmüş başarı: yaptığın işi en iyi şekilde yap, araçların öncelik olmasın. amaca doğru giden yolda, attığın adımlarda önceliklerini unutma ve başarını onlara göre ölç ve tart sonunda içine siniyorsa başardın.

kontrol edilebilir hırs: hedefe doğru giden yolda azmini asla kaybetme, umudunu asla kaybetme. her zaman savaş mücadele et. hırsın birilerine zarar veriyorsa durumu gözden geçirip tekrar şekillendir projeni. zafere giden yolda her şey mübahtır sözünü sil aklından.

büyük balığı avlamak için bir sürü küçük balıkta olacaktır. ama büyük balık dediğin şey tüm amaçlarının merkezinde dönmelidir ve en önemlisi büyük balığı avladıktan sonra daha büyük bir balık olmayacak bunu unutma.

babamdan örnek vereceğim babamın büyük amacı bizi okutmaktı. kardeşiminde üniversiteyi kazanmasıyla bir yalpaladı belkide amacı kalmadı. şuan masrafları karşılayabilecek düzeyde o bakımdan büyük balığı yakaladı. şimdi emeklilik hayatında küçük hedeflerle devam ediyor. küçük bir tekne almak gibi hedefleri var.

bazen yol gösterecek durumun kendi zihnimizde döndüğünü fark etmiyoruz. ben bunu su yolla çözdüm bir şey düşünüyorsam mutlaka yazarım bir kağıda önemli kısımlarını not alırım silinip kaybolmaması için. muhakeme yapabilme yeteneğime bu sebeple güvenirim her zaman. böyle bir şey yapacağımda sadece olayları analiz etmek kalır.

ben sadece yazıyorum beyler kimine göre yanlış kimine göre doğru bu kısım size kalmış ha doğru değil dersenizde doğrusunu yazın demeyeceğim. adam doğru anlatıyor derseniz de bunu uygularsanız süper biri olacaksınız demeyeceğim. ama buna inanan var mı? adam resmen atıyor gibi yorumları başka başlıkta değerlerdirirseniz güzel olur. kimseyi kurtarmaya geldiğimi söylemedim ama pm atan arkadaşlar oldu sağolsunlar ne biliyorsam anlattım yardımcı olmaya çalıştım ha ne kadar yardımcı oldum belki hiç belki yeni bir felsefe. olayın özünü anlayın kimisine göre beş para etmez adamımdır olayın özü eyvallah derim kimisine göre de bildiğini anlatan hıyarın tekiyimdir eyvallah ama buna inanan var mı la diye okumaya devam ediyorsan kendin inanıyorsundur ama zekan bunu kabul etmiyordur olabilir anlıyorum yanına mürid bulmaya çalışman doğal senin gibileri olarak çok gördüm ki neyse...

özetle: isteyen okur istemeyen okumaz hayatın mucizesini vermediğimi şimdiden söylüyorum. kendi doğrularımı anlatıyorum sadece.

ertesi gün doktor geldi artık iyisin diyerek çıkış almamı istedi testlerde bir şey çıkmadı sanırım zehiri atmıştım. zaten çoktan iyileşmiştim ama o huzur bulduğum mekanı terk etmek istememiştim. çıkışı yaptıktan sonra kendimi kurtarılmış gibi hissediyordum. bir zehirlenme vakası sonucu ölümden dönmüştüm ama o ışık görenlerden değilim. ışık falan yok beyler muallakler kandırıyor. hava ne kadar boğucu olsa da güzel bir hayata tekrardan merhaba dedim içimden.

eve geldiğimde burada olmamam gerektiğini düşünmüştüm ikinci kez gebermekten kurtuldum. zaten okuluda önceliğimin yerisine atmıştım okulun sadece yardımcı olduğunu biliyordum artık ama memleketimde başarlı olduğum bir işim vardı. kazandığım parada ihtiyaçlarımı karşılayacak düzeydeydi zaten fazla para harcayan biride değilim şuan bile çok fazla lüks, marka takıntıları olan biri değilim. aslında buradan gidip eski işimi alabilirdim bunu başarabilirdim. tek sorun bunu babama anlatmaktı üniversiteyi bırakmamı asla istemezdi.

babamı arayarak daraldığımı ve geleceğimi söyledim. konuyu yüz yüze konuşacaktım. gitmeden önce bir kaç işim vardı o hafta içinde onları hallettim. doktorun yanına uğradım yapacaklarımı anlattım devlet hastanesi olduğu için pek yardımcı olmadı muallak tamam yap dedi sadece. dönüş yolculuğu öncesi okuduğum şehirden kimseyi aramadım, silip atacaktım o şehiri hayatımdan. bir bavula doldurdum gerekli olan şeyleri bir kaç da hatıra aldım yanıma önem veririm böyle şeylere ne kadar değersiz kalsa da.