şuan kopyaladınızı şeyi yapıştırın

Takie pomyłki, kiedy ktoś mówi jedno, a my słyszymy drugie, zdarzają się nam Autorom, ale pewnie i Tobie Drogi Czytelniku, nieomal codziennie. Pomyłki takie często są niewinne, a i ich efekty nie są dla nikogo zbyt dotkliwe. Zwykle wszystko kończy się śmiechem...

Zdarzają się jednak pomyłki, które rujnują czyjeś życie, a najgorszy rodzaj tych pomyłek to ten, kiedy odbiorca nigdy się nie dowie, że usłyszał co innego niż nadawca miał na myśli. Tak może się zdarzyć, kiedy ktoś postanowi na przykład przez telefon, jakże nierozsądnie, wyznać drugiej osobie miłość. A tymczasem ta druga osoba zamiast usłyszeć, „kocham” usłyszy „nie kocham” i jeśli dzielą te osoby tysiące kilometrów i jeśli następnego dnia tej drugiej osobie oświadczy się jakaś trzecia, w miarę sympatyczna, osoba, i ta druga osoba zdruzgotana wyznaniem tej pierwszej osoby zgodzi się na ten ślub z osobą trzecią... no to przecież w wyniku takiej pomyłki mamy jedną wielką katastrofę... i to nie byle jaką, bo katastrofę uczuciową.

Podobna katastrofa o mało nie przytrafiła się Fryderykowi, który nieoczekiwanie dowiedział się, że Bóg, który przecież umarł, jednak jest. Na całe szczęście udało się uniknąć pomyłki, bo Sokrates był w zasięgu biegu Fryderyka i wszystko skończyło się... no właściwie jak się skończyło? Czy Fryderyk w chwili kiedy doznał niewątpliwej ulgi dowiedziawszy się, że chodzi tylko o bób, aby na pewno pamiętał czym ten bób jest?

A czym jest bób? I tu dochodzimy do jednej z ciekawszych pomyłek około-filozoficznych. Ale od początku, a początek swój historia z bobem ma w osobie Pitagorasa, który założył bardzo ciekawą i modną szkołę filozoficzną, a sam z czasem (po swojej śmierci) był czczony przez swoich uczniów jak jakieś bóstwo czy innego rodzaju półbóg. Ale przechodząc do istoty sprawy... Jednym z twierdzeń Pitagorasa (poza twierdzeniem Pitagorasa oczywiście) było twierdzenie o metempsychozie. Otóż dusza ludzka po śmierci nie rozpada się razem z ciałem, tylko wędruje w najlepsze dalej wcielając się w coraz to inne byty. A jednym z jej najszlachetniejszych wcieleń jest to, kiedy dusza ta zamieszkuje ziarnko bobu, gdyż bób, jak zapewne wiesz Drogi Czytelniku, rosnąc wznosi swe gałązki wysoko do góry łącząc tym samym, metaforycznie, ale jednak łącząc, niebo z ziemią. A, trzeba to przypomnieć, niebo to dla Pitagorasa największa harmonia liczb i doskonałości.

I tu właśnie dochodzimy do sedna pomyłki około-filozoficznej, gdyż wieść gminna głosi, że z tego względu Pitagoras zabraniał jeść bób ale jest i druga wieść, która z kolei mówi, że z tego właśnie względu Pitagoras twierdził, że należy jeść jak najwięcej bobu. Co mogłoby rozsądzić spór między wieściami? Ano chyba tylko i wyłącznie smak bobu, który jest najprzepyszniejszy na świecie i który my Autorzy, wszystkim jeść gorąco polecamy niezależnie od przynależności do szkoły filozoficznej.