ders çalısıyordum falan filan amk ama yalnızdım lan felaket bi şekilde yalnızdım ve bi tane bile arkadasım yoktu kızlar benimle ilgilenmiyor erkekler maca çağırmıyordu ve ben bunu gerçekten kafaya takıyordum o zamanlar bu seyler üzüyordu bizi beyler.
ders arasında koridora çıktım yan sınıftan bi oğlan omuz atmıstı ve yürümeye devam ediyordum

-birader dedi

arkama bakmayacaktım böyle bi iletişime geçmek yanlıstı ve yanlıs bi şey yapmaya gerek yoktu

liseye geçtiğimde sessiz sakin biriydim vefakar anadolunun vefakar şehri ankarada iyi bi anadolu lisesinde baslamıstım. okula 5 lira harclıkla gidiyor fazla harcamıyor para biriktiriyordum kardeşimi mutlu edebilmek ona güzel hediyeler alabilmek amacıyla
oda büyüyordu ve bazı seylerin farkına varıyordu beni çok seviyordu ve her zaman çok sevmiştir

rez nereye bağlıcan merak etmiyorum değil

ankaraya tekrar döndük hey gidi memleketim hey gidi anadolu bas beni bağrına.
babamdan ilk dayağımı liseye geçmeden yaz tatilinde bi çocuktan dayak yediğim için yemiştim bana güçsüz oldugumu söyleyip ağzımı burnumu ele vermişti şerefsizin doğuramadıgı
babamda bi dayak yemeyeceksin sen dayak yemeyeceksin diyip dediğinin aksini yaparak bana iyi bi dayak atmıstı

ankaradan istanbula geçecektik beyler ve bazı seyler bizi hep takip edecekti bu kaderin bi oyunuydu ve yapabilecek hiçbir şey yoktu farkındaydım.
istanbul hayatı eğlenceliydi bazen denize gidiyorduk güzel şehirdi vesselam ama bizim gibi bi aile burada duramazdı yaşayamazdı amk babam baska bi ek mesleğe baslamıstı ve bazen keske almasaydım keske yapmasaydım diyordu bunu niye dediğini o kötü güne güne kadar anlamadım beyler

okulda iyi bi hayatım oldu liseye kadar beyler elmayı ilk önce ben boyardım kurdeleyi ilk ben takardım bu haberler babama giderdi tabi babam bi süre sonra geldi selametle bi sürü arkadasını kaybetmenin hüznü içerisinde daha sinirli daha atarlı biri haline gelmisti

bi süre gectikten sonra apo denilen it türkiyeye getirilmisti ve millet bunun sevinci içerisindeydi bende aha diyordum dıbına koyam aha işte babam gelecek sonunda lakin bu iş böyle bitmeyecekti küçücük kafamın almadıgı bi sürü şey vardi ve hepsini öğrenecektim lan
piyade er mahmut şehidin vefatını o zaman yasadım sıra babama ne zaman gelecekti bilmiyordum ama yusuf yusuf ediyordum

ulan orul orul huur çocukları ne biliyim babam beni çok sahiplenmez gibi gelirdi beyler ama severdim hergün eve o girişiyle beni nasıl mutlu ederdi bilemezsiniz onu uğurladık simdi zor bi hayat bizi bekliyordu farkındaydım ve annem secdeye daha çok gitmeye baslamıstı

bi küçük kardesim var benden 2 yas küçük 98 de babamı şırnağa göndereceklerini söylediler ben okula baslama heyecanı içerisindeymisim küçük kardeşimi kıskanıyordum hiç unutamam anam çok korkuyormus o zamanlar babamın eve dönemeyişinden.
babam bizi şırnağa zütürmek istemediğinden tek basına gitti bize para gönderecekmis babasızlığı tehlikeyi korkuyu o zamanlar yasadım dıbına kodumun hayatında

92 doğumluyum bi süre ankarada yasadıktan sonra istanbula göç etmisiz ve seneler sonra tekrar ankaraya dönmüşüz asıl memlekete anadoluya..
anam 5 vakit namazını kılan, 2 çocuğu açlıkla mücadeyle bazen yalnızlıkla büyütebilmiş bir kadın
babamsa her zaman ne yapacağı belli olmayan sinirli bi polis

Hüzünlü bir rez..

beyler hayatımın bi döneminde şizofreni hastalığına yakalandım ve gercekten hala bu illeti yasıyorum bazen sizlere kendimi sevdamı anlatmaya çalısacağım şimdiden eyvallah

öncelikle askerimize kursun sıkan vatan hainlerinin, beyaz toros için doğmus olan kürtlerin, onların yandasçılarının, buralara gelerek kendilerini tatmin etmeye çalışan liselilerin, ve aramızda zekası gelişmemiş ilkokulluların, evet evet neşet ertaş sevmeyen anlamayan kulaklarını soktuklarımın hayata hazırcı olarak başlamış ve bi emek vermemiş züppelerin, gerçekten aç birini görünce kalbi sızlamayan şerefsizlerin tek tek dıbına basıyım

Başlayabiliriz..