“Doğu Sorunu” en yalın anlamıyla Osmanlı Devleti’nin paylaşılması sorunudur.
Köklerine inildiğinde Türklerin Avrupa’da ilerlemeye başladıkları yıllarla birlikte Avrupalılar için bir “Doğu Sorunu”ndan söz etmek mümkündür. Fakat bu tabir gerçek anldıbına XVIII. yüzyılın ortalarından itibaren kavuşmuş, 1821’de başlayan Yunan isyanıyla birlikte Avrupa diplomasisinin değişmez günden maddelerinden biri olmuştur.
Osmanlı Devleti’nin gücünü kaybetmeye başlamasıyla birlikte, bölgede ortaya çıkan otorite boşluğundan doğan sorunlar ve bu durumdan kendi lehlerine sonuçlar çıkarmak isteyen Avrupa devletlerince yürütülen politikaların yol açtığı gelişmelerin tümü Doğu Sorunu (Şark Meselesi) kapsamında değerlendirilebilir. Bu çerçevede Osmanlı Devleti’nin XIX. yüzyılda Avrupa’nın başlıca devletleri olan ingiltere, Fransa, Rusya ve Avusturya’yla ilişkileri Doğu Sorunu çerçevesinde ele alınabilir.