isteme'nin epistemolojisine dair, immanuel kant'ın belitkensiz yönetilebilirlik isteme'si ve nietzsche'nin aksiyomel isteme'sinin karşılaştırılması. kant, istencin art planıyla analojik olarak 'iyi'ye doğru geliştirilebilirliğini savunurken nietzsche bunun gereksizliğinden dem vurur. nietzsche haklıdır elbette. zira içerisinde ide direktifliği barındıran yönlendirimsel her istem er ya da geç riya'ya sürüklenmekten kendini alıkoyamayacaktır. varlığın tek esbab-ı mucibesi olan güç istenci'nin oluşmuşluğuna dokunmak ihanettir. çünkü o hiç bir zaman üzmez varlığı. bu, iyi'nin ve kötü'nün ötesine geçemeyen laf-ı güzaf düşünler diyarının bir diğer üyesi kant'ın egzistansiyalizminin naçarlığıdır. itkilere dokunmayın. dokunmaya çalışanların ellerini kırın. iyi değilsiniz siz, kötü değilsiniz. olması gerektiği gibiliğinizi yaşamayı reddetmiş gerzeklersiniz. elleriniz kırılmalı teker teker.

ben diye atlayanları eleyerek başla işte

Entel bir insan ben entelim diye ortalikta gezinmez çok yanlış anlamissin panpa