ürpertici gerçek hayat hikayem

çocukluğumla ilgili bi kaç garip hikayemi daha anlatıp , hayatımı değiştiren , şaşırtan ve şuan pgibolojimi giben olaylara geçicem.

o son olaydan sonra hele ki pgibolojim gerçekten bozuldu. kalp ve beyinden sorunlar yaşıyorum. hastaneye gittiğimde pgibatriye yönlediriliyorum. burada beni anlayanların olduğunu umarak , rahatlamak amacıyla yazıyorum.

yaşadım bu olayı ve o anki yaşadıklarım tarif edilemez. çok değişik şeylerdi.bu olay hiç bi zaman aklımdan çıkmadı , senelerce birilerine anlatma ihtiyacı duydum ama kimse inanmadı yada üstünde durmadı bilemiyorum .

pgibolojiden anlayan varsa yardımcı olursa sevinirim . belki travma, hastalık gibi bişeydir. istediğiniz soruyu sorabilirsiniz beyler. anlatırken kendimle ilgili unuttuğum şeyler olabilir

küçükken , evimiz küçük olduğundan annemlerle aynı odada yatıyodum. babamda deli gibi horladığı için geceleri uyuyamazdım. uyuyomuş gibi yapar , bizimkilerin uyumasını beklerdim. bizimkiler uyuduktan sonrada öyle sırtımı duvara verir , kapkaranlık odada sabaha kadar boş boş , etrafa baka baka otururdum. hava aydınlanmaya başlayıncada uyku bastırdığından yatar uyurdum.

artık nasıl bi sorunlu çocukluk geçirdiysem hehe. yine böyle bi gece , bizimkiler uyuduktan sonra kalktım oturuyorum öyle mal gibi. zaman geçirmek içinde babamın horlamasıyla ritim tutup , içimden şarkı söylüyodum. hala dün gibi hatırlıyorum , aklıma geldikçe gülcem gelir. neyse sıkılıp oturmaya devam ettim. yine etrafa bakıyorum boş boş. o şekilde baya durdum. sanıyorum ki saat gece 3-4 filan olmuştur o sıralar.

aniden bi uyku bastırdı . gözler kapanmaya başladı. duvara yaslandığım şekilde oturarak içim geçmiş , uyuya kalmışım. sanıyorum ki güneş daha yeni doğarken , 5-6 gibi cam olan taraftan yüzüme bi ışık vurdu. nasıl anlatsam böyle bembeyaz kamaştırıyo gözleri. hafif ayıldım.

ilk gördüğüm bizimkilerin hala uyduğu oldu. sonra kafamı perde tarafına bi çevirdim. perdenin üstüne ateşten bi kafa var , bana göre sağındada sudan mı, ışıktan mı artık nurdan mı anlayamadığım bi kafa daha var .gördüğüm şeyler gerçekten çok acayipti . ne kadar abartarak anlatsam da anlatmak mümkün değil. hani anlatılmaz yaşanır diye bi laf vardır ya tam o şekilde.

ateşten olan kafa , perdenin bir kısmı yanıyor gibi dumansız , korkutucu gözleri ve ağzı olan bişeydi. diğeri ise şelale akar ya o şekilde durmadan akan bi kafa düşünün berrak temiz . bununda gözleri ve ağzı vardı ama korkutucu değildi. beyler öyle korkmuştum ki sadece donuk bi şekilde onlara baktığımı hatırlıyorum. kafamı çeviremiyodum.bu ateşten olan kafa bana bişeyler söylediğini hatırlıyorum. çok gariptir ki dediklerini o anlık anlıyordum ve birden içimi müthiş bi korku kaplamıştı. o dedikleri duyduktan sonra hüngür hüngür ağlayama başlamıştım .bu olay geçtikten sonra ne dediğiyle ilgili hiç bir fikrim yoktu.ama bana bişeyler dediğini ve müthiş bir korkuyla hüngür hüngür ağladığımı biliyorum.

sonra birden toparlanıp korkudan yorganın altına girip , bacaklarımı karnıma çekerek , tek bildiğim dua olan rabbiyesiri okumaya başladım. okuduktan sonra uykuya daldım heralde . çünkü , duayı okurken yarısında , hani narkoz aldığında birden gidersin ya o şekilde olduğunu hatırlıyorum. kalktığımda bu olay aklımda yoktu yada kimseye anlatmadım ! nedenini bilmiyorum . ama anlatmadım . bu olay hiç bi zaman aklımdan çıkmadı.bi gün babama anlatmaya karar verdim. ama inanmadı. bi daha da teee orta okul zamanında böyle cinli perili muhabbet dönerken bir kaç aarkadaşa anlattığımı biliyorum

@50 panpacım ister inanırsın ister inanmazsın ama tüm samimiyetimle anlatıyorum emin ol. çevremde sadece bu olayları benle yaşayan bi kaç kişi biliyor. onlarda sadece şahit oldukları kadarıyla. burada bir şeyleri paylaşmak dürtüsü yüzünden yazıyorum. reelde çevreme anlatsam ya giblemez ya deli der.

dinleyen varsa özelden veya burdan takip ettiğini belirtirse sevinirim. kendi kendime anlatıyor gibi hissediyorum

1-2 hafta öncesine kadar bunların gerçekci bir rüya olduğuna kendimi inandırmak istiyordum. ve öyle düşünüyordum. bilemiyorum belki şuanki yaşadığım olaylarla belki bir alakası yoktur. buna hikaye sonunda siz karar verirsiniz artık. emin olmadığım bişeyi , burda olmuş gibi göstermek istemiyorum

şimdi 3-7 yaşlarındaki yaşadıklarını nasıl hatırlıyosun diceksiniz . beyler gerçekten 6 aylıkken bile yaşadığım olayları küçük küçük şekilde hatırlayabiliyorum.(yada öyle sanıyorum) nasıl oluyor anlamıyorum ama. beynim sanki 2-3 saniyelik videolara çekmiş ve bunları izliyebiliyorum. küçükken yaşadıklarımı evdekilere ilk anlattığımda ağızları açık kalmıştı. hatta çoğunu hatırlamıyorlar bile.

edit : bazen , belki hayal gücümün bi yansımasımıdır acaba diye düşünüyorum . ama o hatırladıklarımı küçüklüğümden bu yana hep hatırlıyorum . aklıma geliyor durduk yere. yaşadığımıda eminim .bi açıklama bulamadığım için de acaba mı diye bi tereddütte yok hani.

ve gözümle gördüğüm(yada öyle sandığım) beni etkileyen 2.olay ve şuanlık son olay.

sanıyorum o zamanlar ortaokula gidiyorum. neyse , bayram sebebiyle ailecek ananemlere gitmiştik. biz bulunduğumuz ilin merkezinde , ananemse şehir dışına yakın bi yerde yaşıyor. bayram vesilesiyle , anne tarafı (teyzeler, dayılar 5 aile) ananemlerde toplanırdık . bir iki gün kalır eve dönerdik. tabi böyle olunca ev cümbür cemaat oluyo.ev düğün evi gibi oluyodu. ama anne tarafında bizim aile hariç herkes erken yatar , erken kalkar . bi bizimkiler geç yatardı onlarda saat 1 i geçmez uyurlardı. zaten beni biliyonuz uyku problemi var sabaha kadar uyuyamıyorum kolay kolay. millette alıştığı için bi şey demiyolardı.

neyse , gittiğimiz ilk gün yine sıradan bi bayram günü gibi geçti. gece olunca , herkes yattı . sonra bunlardan 1-2 saat sonra bizimkilerde yattı . bende açtım tvyi izliyorum. saat 3 gibi tuvaletim geldi . odanın kapısını sesizce açtım. tuvalette salonun sonunda . salonda baya büyük yani. 5 aile rahatça sığdığı bi evin salonunu düşünün. neyse , o kadar kişi var rahatsız etmeyim diyerek ışıkları açmadan , yürüdüm tuvalete kadar. işimi hallettim çıktım. yine aynı şekilde döndüm odaya. içersi hava alsın diye penceriyi açim dedim. demez olaydım amk. perdeyi çektim , dışarsını öyle bi göz gezdireyim dedim . amk nasıl anlatsam kocaman kafalı , kocaman kulaklı , kocaman gözlü , küçücük çeneli , ince bacakları olan , buruşuk derili dört ayağının üzerinde durmuş bişey dikmiş gözlerini bana bakıyor. o korkuyla perdeyi çekmemle kendimi yere atmam bir oldu. direk kendimi yatağa attıp , ağlaya ağlaya dua ettiğimi biliyorum. babamlara niye söylemediğimi bilmiyorum. bu olayı halada anlatmadım onlara. ama o pencereden aynı yere baktıkça hala içim ürpertir.

şimdilik şizofren , kötü bir çocukluk geçirmiş gibi teşhisler koyabilirsiniz. bende öyle düşünüyodum. bunu tekrar tekrar söylüyorum ki . hikayenin sonunda yorumlarınızı , düşüncelerinizi almak için.

küçükken metafizik olaylara merağım çoktu. aynı zamanda da çokta korkardım. böyle büyüklerime çok hikayeler anlattırdıklarım oldu. (akraba ve aile çevresinde yakın hissetiklerime sık sık sorardım ) ilerleyen zamanlarda araştırmayada başlayınca dahada ilgimi ve içine çekti tabi.

küçükken , aklıma sen peygambersin gibi saçma sapan şeylerin gelmesi çok oluyordu. ama hiç bi zaman böyle düşünmedim. belki bu düşünceler kafamı o yaşta biraz daha kemirseydi , kafayı yiyebilirdim . ama delirmekten , aile terbiyesi ve yakın zamanda bi yerde bir hocanın bunların cinlerin akıl çelme ile ilgili bir oyunu olduğunu görmeme borçluyum.

neyse çocukluğumla ilgili aklıma gelenler şimdilik bu kadar. aklıma geldikçe ekliyebilirim. yavaş yavaş asıl olaylara gelelim.

yine şizofrene bağlamışım galiba. ordamısınız len ?

@66 panpacım . gerçekten aynı senin düşündüğün tarzda düşünüyordum. ama aynı zamanda da bu tarz hikayeleri sevdiğimden kopamıyordum. (hani bilim kurgu film izlersinde kendini ordaki olayları gerçekmiş gibi inandırarak izlemeye çalışırsın) o şekilde yapmaya çalışıyodum. ama inan olsun 1-2 hafta önce duyduğum şeyler çok şaşırttı beni. gerçekten kanım dondu.. bilemiyorum hala küçükte olsa gerçekci yaklaşımlar arıyorum ama kafamı kurcalayan bi çok şey var. pgibolog yada cinci hoca şart hehe.

evet beyler çocukluğum genel olarak bu tarz olaylarla geçti . tabi ki sık sık olan şeyler değildi bunlar. senede en fazla 4-5 kere. yoksa mutlu bir çocukluk geçirdim. o yüzden çocukluğumu her geçen gün özlüyorum. büyüdükçe aldığın o sorumluklar , duyduğun ve anlamaya başladığın şeyler varya. birden tokat gibi vurur yüzüne.