Ya abi yaz yaaaa

Yaseminle az çok muhabbet edip eve geldim. ikisi de bir biri için salık veriyor ve kendini bir kenara bırakıyor. içeri girdiğimde annem salonda oturuyordu. Kızlara göstermek için çıkardığı kitaplarını yerine koyuyordu bir bir. Beni görünce gülümsedi hafiften.

- ikisi de sana aşık.
+ Ya anne bırak ya..
- Oğlum kızma hemen. Ama sen Elife aşıksın, hem de çok. Bir zamanlar babanın bana aşık olduğu gibi. Ve Elifte bir zamanlar benim babamı sevdiği gibi seviyor seni. Gel bugün biraz ben sana okuyayım kitaplarımı. Son günlerde o kadar altını çizdiğim yer varki.

Annem koltuğa oturdu. Ben geçip dizine uzandım, bir eliyle saçlarımı okşuyor diğer eliylede okuduğu kitabı tutuyordu yarım yamalak. O esnada telefonum çaldı amansız. Beni yarım bırakan telefon hem de..

- Mocha.. Mocha..
+ Erhan ne oldu?
- Mocha Elif... Mocha Eliff...
+ Erhan ne oldu bi sakin olsana, kötü birşey mi var?
- Mocha Elife... Elife araba çarptı...

Kalktık annemle, koştuk.. koştuk. .nereye? ne için? Akılda hiçbir düşünce yok. Gözlerinde hayatı gördüğüm kızı bulmak için belki. Gözlerine hayat olduğum kızı son kez bulmak için belki.. Alel acele bir taksiye atladık. Onlar hastaneye varmışlardı bizden önce. Hastanenin önünde indikten sonrası ne hayaldı, ne rüya, ne gerçek..

Kapının önünde bir hayat belirtisi.. Kapıda ölüme yürüyen güzellikler listesi.. Erhan ağlamaklı karşımda.. Ne ben bir şey sordum, ne o bir cevap verdi.. Her şey anlaşılıyordu ondan ve Özgeden. Umudumun içimdeki buz dağlarını yeniden dondurmaya başladığını farkettim. Şimdiden bir ölüye hasretliğin acıları geçiyordu içimden derin sızılarla. Bakışlarında dünyaların gizli olduğu kadın, kadınım ölümü taşıyordu sinedinde. Biraz sonra haberini aldık. Ondan daha sonra gördüm. Beyaz ona çok yakışmıştı. Gelinlik olsaydı daha fazla yakışırdı diye geçti içimden. Gözümden düşen yaşlar geçmişime birer mıh belki. Babasız büyümüş bir çocuğun çığlığı ancak bu kadar sessiz sedasız olabilirdi. Kulağına eğildim;

- Orada babama emanetsin.

Beyler bu son iki entryi çok yoğun yaşayarak yazıyorum. Telaffuz hataları filan varsa mazur görün.

Elifin ailesi geç olmadan geldi. Adli tıp filan derken bir iki gün sürdü o işlemler. Memleketine zütürülecekti cenazesi. Yasemini annemin yanına bırakıp bende gittim. Ama beyler başına gelen anlar demek istediklerimi. Ya da buraya yazamadıklarımı. Kahroluyor insan. Tükeniyor. Yitiriyor kendini.

Cenaze namazını kıldık gözyaşları içinde. Ona en yakın saftaydım. Sanki beni hissettiğini zannediyordum. Gözyaşlarımla bir şeyler anlatabildiğimi zannediyordum. Anlatamadım. Kalk gel diyemedim. Dediysem de o gelmedi. Oralı dahi olmadı.

Tabutun altından bir an dahi çıkmadım. Sevdiğimi kendim taşıyacaktım. Mezarlığa girince daha çok şey koptu içimden. Sanki babam da benimle beraber omuzlamıştı tabutu. Sanki ağlıyordu benimle beraber. Kendi ellerimle verdim kara toprağın bağrına Elifi. Son kez baktım. Sanki babamın anneme dediği gibi ' ben orda seni bekleyeceğim' diyordu. içimden bunu duymak geçti belki de. ' Söz geç kalmam' dedim o kara toprağın sinesinde kayboluyorken.

https://www.youtube.com/watch?v=yCmSfBMSCi4

Son bir part var beyler, onu da yarın yazıp bitiriyorum. Genel olarak toplayıcı nitelikte olacak ve bir kaç anekdot paylaşcam. Sadece bir gece daha sabırlarınıza sığınıyorum. Okuduğunuz için bir kez daha teşekkürler.

RezzzZ 74

Amk niye her hikayenin sonu hüzün

Artık Marmarise tasinacaktik. Elifi kaybettikten sonra hayatın nasıl devam etti derseniz, tak gibi derim. Okulu çok fazla atlatmaya başladım. Erhanla ve Özge yle ara ara da olsa görüşüyordum yine. Ama keyifsizligim onları da benden soğutmuştu. Yine annemle sabahlara kadar oturup kitap okuduğumuz günler yerini almıştı Elifli zamanların.

ilk dönemin Eliften sonraki süreci sancılarla acılarla son buldu. Geçiş yapıp burayı aklımdan çıkarmaya çalışacaktım. Böyle düşünüyordum ama hala böyle olabilmiş değil. Hemen her yıl giderim o şehre. Elifle oturduğumuz yerleri, bahçeyi, her zaman ki bankımızı ziyaret ederim. Acılarımı hatırlatır ama korkarak yaşamaktan iyidir beyler. Yasemini soracak olursanız; o süreçte evden çok çıkmadığım için pek görmedim. Biz taşınırken geldi son. Elinde bir kağıt vardı yine;

' ikimizin de hikayesi bitti bayım. Benim güneşim battı, sizin hayatınız. Gönlümden, selametle bayım. '

Lm fotosu piii

Rezerve

rezerved