üniversite anılarım mutlaka okuyun

kahvalti

seline cevap yazmak için saate baktım, çok geç olmuştu.”kesin uyumuştur ama sabah okur” diyerek cevap yazdım.

-iyiyim ben canım.bir sorun mu var? 11 cevapsız arama pek hayra alamet değildi.
yatağıma uzandım ve pencereyi aralayıp sigaramı yaktım.
selin’i ve bu gün yaşadıklarımı düşünüyordum.
parmaklarımın acısıyla yataktan fırladım.
sigara elimdeyken kendimden geçmişim ve sigara elimi yakmıştı.
kalkıp mutfağa gittim ve elimi soğuk suyun altında 1-2 dakika tutarak, yanığın acısının geçmesini bekledim.
geri dönerken, misafirler olduğu için odamın kapısını yavaşça kapattım ve tekrar yatağa yattım.
sigara içerken kendimi yakacaktım resmen.. düştüğüm duruma bak.
telefonun saatine son kez bakıp yatacaktım ama mesaj gelmişti. telefonu sessizde unutmuşum,hay benim salak kafam! telefonu normale alıp mesaja baktım.

selin’den geliyordu ve uyumamıştı. garip!;

“-volkan, mezuniyet törenine ailem ve nişanlım gelecek bilgin olsun.iyi geceler”

beynimden vurulmuşa dönmüştüm.hay nişanlınında, aileninde…deyip telefonu fırlattım.
yatıp uyumaya karar verdim, günlük kötü haber kotamı doldurmuştum.

sabah kapı sesiyle uyandım, fatih kapıdaydı.

-volkan.. volkan hadi kalk! saat 10.00 oldu.

ben:tamam fatih geliyorum birazdan dedim.
geceden kalma berbat bir moralle, üzerimi giyindim. fatih ve ayfer mutfaktaydı, kahvaltı hazırlıyorlardı.

ben:günaydın!
ayfer:günaydın volki. volki lafına kızmıyordum çünkü ablamda volki deyip duruyordu bana..
ben:bir şey lazım mı?
fatih:ekmek, biraz beyaz peynir ve sucuk lazım dedi.
ben:başka bir şey lazım mı? diye sordum ikisi birden aynı anda ve kasıtsızca “ hayır “deyince gülerek çıktım.
sallana sallana yolda giderken “sanki tek yumurta çiftleri” dedim ayfer ile fatih için. mükemmel birbirlerine uyuyorlardı.
peki ya ben? selin vardı ama varlığı ile yokluğu anlaşılmıyordu. üstelik dün gece de beni sinir etmişti. gece elimde yanmıştı, baktım izi kalmış..hay …!

bakkaldan siparişleri alıp eve geri döndüm. elimdekileri bırakıp acele ile tuvalete doğru gittim.ama 1-2 saniye duraksadım sibel odada giyiniyordu, buzlu camdan beyaz teni buğulu da olsa belli belirsiz ortaya çıkıyordu.
kendi kendime “sapık mısın lan!” deyip devam ettim.
geceki yaşananlar ve sibel’in buğulu camdaki görüntüsü unutulacak gibi değildi. utanmıştım acaba o da beni görmüş müdür?

ellerimi yıkayıp odama geçtim ve parfümümden sıkıp, mutfağa yöneldim. mutfağımız çok güzel değildi.
fatih’in daha çok eşyası vardı ankara’ya yakın olduğu için annesi boyna bir şeyler yolluyordu. sonuçta öğrenci eviydi işte..

fatih, ayfer ile mezuniyet hakkında konuşuyordu. bende aldıklarımı poşetten çıkartmaya başlamıştım.

sibel’de mutfaktaydı, çekingen ve birazda kırık bir ses tonuyla:

ben:günaydın sibel,iyi uyuyabildin mi?
sibel:evet dedi. yalnız gece biri dolanıyordu evde dedi.(sessizlik oldu)
ben:evet, dün gece elimi yaktım.o yüzden kalkmak zorunda kaldım dedim. fazla büyük bir şey değil diye de ekledim.
sibel:yaa, bakayım dedi.
elimi sibel’e uzattım ve gösterdim. parmakları elime dokununca, ürperdim.
sibel:geçmiş olsun dedi ve kahvaltıya oturduk.

ayfer, yumurta pişiriyordu. sibel’de önümüzdeki boş bardaklara çayları dolduruyordu.
benim bardağıma geldiğinde göz göze geldik. sibel’e “teşekkür ettim” ve çayımdan yudumlamaya başladım.

fatih:eee!bu gün ne yapıyoruz?
ben: (şaşkınlıkla) biz mi?
fatih:yok dedem.biz kaybetmediğimize göre siz yapacaksınız tabi. ayfer kafasını çevirdi ve güldü “bileğimizin hakkıyla aldık dimi fatih?”
fatih:evet canım..
ben:hemen bu gün mü gideceğiz?
fatih:başka planların mı vardı volkan?
ben:yoo,bu kadar çabuk beklemiyordum sadece.
sibel:ben gelmesem…ayıp olur mu?
ayfer:saçmalama!hem senin bugün ne işin var?
sibel:postaneye gitmem gerekiyor.”bunun anlamı parasız kaldım.” olmalıydı.
ben:merak etme yolda dururuz, işlerini halledersin o zaman dedim.

sibel gülümseyerek bir bakış attı ve” tamam öyleyse” dedi.evi biraz toparladık ve postaneye doğru yola çıktık. sibel arabadan indi ve postaneye girdi.

fatih ile ayfer arkadaydı, dikiz aynasından fatih ile göz göze geldik.

ayfer:nasıl sibel’i beğendin mi volki?
ben: (gülerek) şirin bir kız dedim.
ayfer:öyledir, benim arkadaşım. bence sende böyle birini bulmalısın!

eğri̇di̇r

ayfer’in arkadaşımı sana ayarlayabilirim tarzı konuşması aslında hoşuma gitmişti. ayfer,otel maceramı bilmiyor, beni yalnız zannediyordu.
haksız da değildi, selin hayatımda bir vardı bir yoktu, burcu ise gösteriş meraklısıydı. param,arabam için benimle olacaksa olmasa da olurdu.

geriye dönüp ayfer’e sordum.

ben:ayfer, yoksa sen arkadaşını bana ayarlamaya mı çalışıyorsun kız?

ayfer:yoo, sadece iyi olur dedim.hem öyle desem ne olacak, fena mı olur?

ben:hayır, sadece sibel’i o anlamda düşünmemiştim.

ayfer:geç kalmadan düşün bence.

ben:bakalım…aslında güzel olurdu.hem i̇stanbul-sakarya arası’da yakın. canım istediği zaman görebilirim diye başlamıştım şimdiden. üstelik sibel için birliktelikte caba sarf etmeme gerek kalmayacaktı.

çünkü ayfer,her şekilde iş bitiren bir kızdı, yetenekliydi bu konuda. sibel karşıda göründü.ben toparlandım ve kemerimi taktım. sibel yanıma oturdu;

sibel:üzgünüm, çok beklettim mi sizi?
ben:o nasıl söz, işini halledebildin mi sibel?
sibel:hallettim hallettim dedi gülere

si̇bel

selin’e dur demek istemiyordum, yine delice bir şey yapabilirdi.

ben:günaydın.dur canım..!dedim.

selin:sen uyurken öpmeden duramadım, üzgünüm.selin sarıldı.

ben:kendini daha iyi hissediyor musun?

selin:evet, dedi.ben tamam deyip telefonu aldım sabah 07.10’du.

ben:canım dün geceden beri ortalıklarda yokum. yarın törende var, burada kalmam ikimiz açısından da hayırlı değil.

selin:biliyorum ama olsun.. lütfen biraz daha kal.

ben:sizinkiler bugün mü geliyor?

selin:hayır, yarın gelecekler.

ben:nişanlın denen dallama da geliyor mu?

selin:bilmiyorum.

ben:nasıl bilmiyorsun güldürme beni..

selin:volkan, onunla ilgili konuşmak isteyeceğim en son insan sensin.
o yüzden lütfen kapatalım olur mu?

ben:bana bir söz verdin ve sözünde durursun umarım.

selin:ne sözü verdim sana?

ben:bir daha uslu olacağına dair...

beni ne kadar kötü bir durumda bırakıyorsun umarım biliyorsundur dedim.

selin:elimde değil, anlamıyor musun ya?

ben:peki ben?ben ne yapayım selin?

selin:bilmiyorum dedi ve sustu...

telefonumla su’ya çağrı attım.su kapıya geldi ve seliiiin, içeri gelebiliriyim dedi.

ben toparlandım ardından selin ”gel su” dedi.

benim gitmem gerekiyor, kendine iyi bak ve uslu bir kız ol tamam mı diyerek selin’in yanağına bir öpücük bıraktım.

çıkarken su’ya paran varmı diye sordum o da var dedi. gece kaç olursa olsun çekinmeden aramasını söyledim.
dönüşte bir marketten sosis, ekmek ve gazete aldım.

yola çıkıp eve geldim. merdivenleri çıkarken ne garip bir rüyaydı, şimdi kendime nescafe yapsam acaba gerçek olur muydu acaba diye düşündüm ve güldüm.
elimdeki poşeti mutfağa bırakıp odama geldim ve üzerimi çıkarttım.
yatağıma yeni uzanmıştım ama sibel’i düşünmeye çoktan başlamıştım.

acaba beni gerçekten görmüş müydü?hem 1-2 günlük kızdan ben nasıl böyle etkilenmiştim?
dün gece bana kızmıştır kesin. resmen sattım hem de ilk günümüzde.. umarım yalanlarımı öğrenmez, birde şu öpücükleri…

uff.. sibel!nasıl bir rüya yaşattın bana böyle, aklımdan çıkmıyorsun bir türlü…

gözlerim ajandayı aradı, masanın üzerinde..ama yoktu, eğilip yatağın altına baktım. bıraktığım yerdeydi. keşke masanın üzerinde olsaydı…
sibel gelseydi ve soru cevap oyununa tekrar dönseydik…

rüya olsa da onun dudaklarına ulaşmayı başarmıştım.

acaba sibel bizde miydi, kapıda ayakkabılara bakmayı da unutmuştum.

ya sibel... !o kırmızı dudaklarınla neden girdin rüyama?