senin o andaki vatanın, ayağını bastığın o toprak ve vatandaşı da yanında olan kardeşlerin. bu hiç öyle vatan millet sakarya'lık bir iş değil.

oraya ulaşmam lazım dedim. hareket ettim ama her yanım batıyor. derin bir soluk aldım ve tekrar denedim. kendimi en fazla 10 cm yana atabildim. "mehmettt" diye bağırdım... ses yok... "mehmett... lan mehmetttt." diye bağırdım ses yok... ulaşabilmek için bir yol bakındım ama oraya varmak için molozları aşmam gerekiyor ve onun için de ayağa kalkarsam da kabak gibi ortaya çıkacağım için beni indirmeleri en fazla 2-3 saniye sürer.

tekrar seslendim ama ses alamıyordum geriye. "öldü" dedim içimden. hani hem çok şiddetli bir hüzün ve ondan da büyük bir öfke doldu içime. şöyle yukarı doğru bakıp "hamile bir eşi vardı. çocuğunu göremedi lan. huur çocukları çocuğunu göremedi." diye bağırdığımı hatırlıyorum duyacaklarmış gibi. belki de duymuşlardır bilemiyorum. adam canını bana emanet etti lan. koruyamadım onu. koruyamadım...

nasıl gelebildiniz ?" diye sordum.

-alt bölgeye kadar unimob'la geldik çavuş ama araç ateş aldı. erkan orada yaralandı. geri kalan yolu sürünerek geldik.

adamlar sırf beni alabilmek için o ateş altında 20 dakika sürünmüşler canlarını hiçe sayarak.

Çok güzeldi dostum. Askerlik hikayesi çok duygulandırdı beni

Gece okurum

öyle zifiri bir karanlığın içinde olursun ki 10 mt ilerisinde ne olduğunu göremezsin. dağın zirvesine atıp bizi, 3 saat sonra gelip alıyorlardı işte. hem de tam terörün zirve yaptığı bir zamanda ve sınır bölgesindeydik.

bulutlu bir geceydi çok iyi hatırlıyorum ne yukarıda parlayan ay ne de tek yıldız görülüyordu. öyle zifir bir karanlık vardı ki mehmet'e "olum bi gelsene" dedim. burun buruna verdik. bildiğin değiyordu burnumuz birbirine ve ona rağmen ben mehmet'in yüzünü seçemiyordum

tamamen "insan olmak"la alakalı bir şeye dönüşüyor. "hayatta kal... yanındakini koru... kimseyi geride bırakma... "

bağırıyorum ama mehmet cenin pozisyonunda, tüfeği çekmiş karnına hüngür hüngür ağlıyor. ne kurşunları duyuyor ne de benim bağrışlarımı. kapatmış çocuk kendini. dünyanın en doğal tepkisini veriyor inanın. biraz eğildim buna doğru, sertçe bir tokat attım.

bu olay zaten bir çok olayın başlangıcı oldu. ondan sonra bir çok olay yaşadık, birlikte operasyonlara çıktık, dağlarda günler geçirdik ve hiçbir zaman 1 kişiyi bile böyle bir cehennemde yalnız bırakmadık. komutan daha "bizim çocukları sıkıştır... " demeden biz silahları almak için silahlığa koşuyor oluyorduk. bundan daha beter yerlerden hem bizi çıkardılar hem de biz kardeşlerimizi çıkardık.

bu ateşin kesilmesi iyiye alamet değil" diye geçirdim içimden. bize doğru ateş kesilince bu sefer aşağıdaki mevzilere de saldırı olduğunu fark ettim. allahım aşağısı da cehennem gibi. izli mermiler yüzer yüzer uçuyor çocukların mevzilere doğru

o anda yanındaki arkadaşının ne dini, ne dili, ne ırkı, ne desteklediği parti ne de başka bir özelliğinin önemi kalıyor

hendeğe geçince fark ettim ki aşağı mevzilerde durum çok vahim. stadyum gibi düşünün coğrafyayı ve tribünlerden sahaya doğru her yerden ateş geldiğini hayal edin. 3 yüksek tepe vardı. biri kışlanın içinde kaldığı için sızma ihtimali olamazdı. oraya geçmek için beni geçmeleri gerekiyordu. diğer tepeyi biz tutuyorduk. 3. tepeyi irtifa olarak bizden aşağıda kalan bir nöbet mevzisi vardı oradaki arkadaşlar tutuyordu

silahın kurma kolunu çekip mermiyi verdim ağzına. biraz daha toparlanmıştı bünye. hareket etmeye çalıştığım zaman canım ilk andaki gibi yanmıyordu. başladım ben de mümkün olduğunca hareket ederek ateş etmeye. tek'e aldım silahı da. ben zaten tek kurşun atıyordum peşinde onlarcası karşıdan geliyordu. bin kanascı da pusuda iyi biliyorum. kafayı kaldırdığım gibi indirecek

aşağıya baktım ki cehennem. oradaki mevzi de alevler içinde ama çocuklar hala aslanlar gibi karşı ateş veriyorlar. bunu izli mermilerin güzergahlardan anlıyorsunuz. karşıdan 100 kurşun geliyor. bizim taraftan karşıya 1 tane gidiyor ama olsun. yaşıyor çocuklar hala bunu biliyorsunuz.

o andaki ruh halimi ifade etmek çok zor. hem inanılmaz bir acı yaşıyorum, hem de inanılmaz bir öfke... aslında ölmüş olduğum gerçeğini de idrak etmeye başladım özellikle mehmet'ten sonra. hani hep bi kurtulacaz bu durumdan umudu vardı lakin mehmet'in ölmesi ve 20 kişilik grup lafını duyunca bunun çok daha iyi idrak ettim

g: ben iyiyim komutanım. hareket edemiyorum sadece. mehmet'e seslendim ama cevap vermiyor. öldü sanırım komutanım.

k: evladım 300 mt mesafe var. ateş et evladım çok iyi gidiyorsun. ateş et aslanım...

g: cephanem bitti komutanım...

telsizde dünyanın en cızırtılı sessizliği oluştu işte...