Bu anlatacağım hikaye 2012 yılında Bursa'da okuyan 3 arkadaşımın, 3 kişi daha bularak eve çıkmaları ve beni davet etmelerini anlatıyor.

Hayatımın en bahtsız günleriydi diyebilirim.
Şimdi siz 'Alt tarafı öğrenci evi, ne kadar kötü olabilir' diye düşünüyor olabilirsiniz. Çünkü ben de giderken böyle düşündüm.

Ama durum hiçte küçümsenecek cinsten değil. Onu anladım.

Bi gün evimde ayıptır söylemesi taşaklarımı yaya yaya yatarken Bursa'da okuyan arkadaşım aradı. 'Kanka biz ayrı eve çıktık. 3 kişi daha bulduk. Kalk gel takılalım bi kaç gün' dedi.

Zaten yapıcak pek bişey de yoktu. Benim de hafiften canım sıkılmaya başlamıştı. 'Tamam geliyorum' dedim.

Olayların enteresanlığı daha otobüse binerken başladı.
izmir-Bursa otobüsüne bilet aldım. Cam kenarında rahat rahat giderim diye düşünürken yanıma yaklaşık 135 kg'lık birini oturttular. Dayıyı vinçle indirdiler koltuğa. Büyük ihtimalle de vinçle kaldırcaklar diye düşündüm.

Yanımda ki dayı ve pencere arasında adeta aç bitir salam gibi olmuştum. Elimi cebime atıp telefonu çıkaracak boşluk bile yoktu.

6 saat boyunca hazır ol pozisyonunda yolculuk yaptım. Nihayet Bursa otogarına gelmiştik.

Dayıyı vinçle kaldırıp, beni de ıspatulayla kazıyarak çıkardılar dışarı.

Dışarı çıkıp bi süre eklemlerimin birbirlerinden ayrılmasını bekledikten sonra, bi sigara yaktım. O sırada arkadaşlarım otogara beni almaya gelmişlerdi bile.

Ordan atladık otobüse evin yolunu tuttuk.
Evin küçük ama güzel olduğunu evde 6 kişi kaldıklarını falan anlattılar.
Neyse eve gelmiştik.

Beyler kapı bi açıldı.. Bakın o evden gelen koku hala burnumda. Aradan 4 sene geçti.
Bir koku ne kadar kalıcı olabilirse o kadar kalıcıydı.

ilk başta bunların paraları olmadığından dolayı eve alcak erzakları olmadığını ve beslenme ihtiyaçlarını avlanarak sağladıklarını düşündüm.
Yani o kokunun sebebi büyük ihtimalle yakaladıkları bir antiloptur diye temenni ettim.
Diğer seçenekte bunlar aç kalınca evdekilerden birini yediler diye düşünmeye başladım.
Ama ilk seçenek için dua ederek girdim eve.

Beni önce bi sis bulutu daha sonrasında bi grup afrika kabilesinden olduğunu düşündüğüm insan grubu karşıladı.

içeriye girdiğim de anladım ki, ev de ne antilop avlanmış ne de insan yenmiş. Beni karşılayanlar da kabile değil evde ki diğer üyelermiş.

Beyler çok şükür biz yoklukta görmüş insanlarız, Lâkin böyle yokluk olamaz.
Geçen hafta akvaryumda ki japon Balıklarını tost makinesin de kızartıp yemişler.
Ondan önce ki gün pencerenin önünde duran saksıda ki fesleğenleri salata yapıp yemişler.

Mutfak nerde dedim. Beni bi yere zütürdüler mutfak adı altında..
Bildiğin düşman işgalinde kalmış müslüman ülke şehri gibiydi.

Hatta bi an o kadar tabak çanak arasından erraynı falan kurtarmaya çalışcaktım.

Ev kocaman bir çöp yığınıydı ve onlar bunun farkında değildi.

En çokta buna üzüldüm.

LAN BiTTi AQ SJHSHSHSH UZUN Bi HiKAYE YAZMADIM. ÖYLE ÖĞRENCi EVLERiNiN ZORLUKLARINI BETiMLEMEK iSTEDiM :d Rez almayı