çocukluk arkadaşımla cin mevzumuz anlatıyorum

oo rizörve

Sofvjzcbetohldgkd

bi reserved alıyım da dursun burda

kardeşim sen devam et ya, her hikayede olduğu gibi dinleyen de giblemeyen de olacaktır, beğenen de taşşak geçen de.

hikaye anlatan adamsın, alışkın olman lazım. sonuçta sen tüm sözlük için değil, sana saygı duyup dinleyenler için yazıyorsun.

onların hatrına da devam etmelisin..

bekliyoruz kardeşim, saygılar.

@112 eyvallah kardeşim, merakla bekliyoruz.

rezervuar köpekleri 02

reserved

yüzümdeki telaştan mıstık anlamış olacak ki bir şey sormadı.
derin bir of çekti ve boş bakışlar arasında yedinci caddede yürümeye başladık.

sessizliği bozuverdim titrek bir sesle: "birader ne tak yiycem ben?"
mıstık aynı ses tonuyla cevapladı "bize gidelim, anneme anlat olayları bir bir, biliyorsun o çok haşır neşir bir bildiği vardır, tanıdığı hoca falan vardır."

mustafa hoca deyince "zütümüzü mü gibtirteceksin üfürükçülere bin" desem de, artık bunları atlatmak için her yolun mübah olduğunu düşündüm.

"evde midir iklime teyze?"

mıstık cevapladı: "sohbete falan gitmediyse evdedir heralde, gidelim hadi."

arabaya atlayıp, tekrardan mıstıkgilin eve doğru yol aldık.

• **

apartmanın önüne geldiğimizde pis kokular geliyordu yine burnuma.

hayırdır inşallah deyip bu sefer sessiz kalmadım.
"mıstık dün akşamki lağım kokusunu alıyorum ben."

mıstık bembeyaz oldu "ciddi misin?" diye sordu titrek bir sesle.

"evet, ama bu sefer senin ağzından geliyor bu lağım kokusu"
deyip ufak bir tebessüm atıverdim.

"saat iki olmuş senin muallakliklerin yüzünden hiçbir şey yemedik, normal" deyiverdi.

biraz olsun yüzlerimiz neşeli merdivenleri tırmanmaya başladık.

mustafagilin evi en üst kat, merdivenin tam karşısında kalıyordu.

• **

iklime teyzenin önerisi ne olacak bakalım düşüncesiyle kapının önüne geldik.
zile bastık: sessizliği bozuverdim kısık sesle
"dıbınakoyim başımıza gelenlere bak, millet duysa kafayı yemişsin gibik der"
mustafa ince pis bir gülüş yaptı gözlük altından.

konuşma esnasında zile tekrar basıyorduk ve kapı açılmıyordu.
evde olmalıydı iklime teyze oysaki?

mustafa "öööf... uyumuştur heralde ya da sohbete gitmiştir.
arabada anahtarım, alıp geliyorum." diyerek merdivenleri hızlıca inmeye başladı.

ben de mustafa'yı bekleyişe geçtim, içimde tedirginlik var hala.

apartmanların tavanını bilirsiniz, çoğunluğu cam tavan olur ve gökyüzü gözükür.
gözüm oraya ilişti bir anda. kargaydı, evet evet karga. bir tane karga tavanın üstünde camı didikliyor "tık... tık... tık... tık... " şeklinde.

kendi kendime "iyice kafayı yiyorsun dıbınakoyim, bırak kuş ne tak yiyosa yesin."

demeye kalmadan ikinci karga da tavana kondu.
ve üçüncüsü. ve dört...

dört tane karga camı kırmak istercesine tavanı didikliyordu "tık tık tık tık tıktık... " kesintisiz sesler eşliğinde, mustafa'nın merdivenin başına geldiğini gördüm.

• **

"hadi dıbınakoyim hadi." deyiverdim apartmanın içerisinde.

merdivenin başından bana baktı... baktı... koşarak kaçıverdi merdivenlerden!
peşinden koştum, kapı çıkışına kadar. aramızda 1 metre var ya da yok. kapıyı açtı ve gitti.

binanın girişine doğru koştum, giriş yolunu geçtikten sonra.

karşıya bir baktım park ettiğimiz yerde mustafa, hakan ile muhabbet ediyor kapı önünde.

yanlarına gittim, hakan'a selam verdim. o da gidiyormuş zaten, tekrar selamlaştık

mustafa'nın koluna girdim. içimdekileri anlatmalıyım, kargalar, neden koşup gittiği ama en yakın arkadaşımın bana deli, şizofren muamelesi yapmasını istemiyordum.

sadece şunu sorabildim.
"niye bu kadar beklettin dıbınakoyim?"

cevapladı: "lan aşağı indim anahtarı alıcaktım, hakan'ı görünce ayıp olmasın diye kaldık orada kitlendik muhabbete."

anlaşılan o ki, merdivenlerin başında gördüğüm durum aynı hasan abiyi mutfakta görmem gibiydi.

ya şizofreni belirtisi ya da gerçekten ifritlerin oyuncağı olmuştum...

• **

yolla panpa devam

artık bir şeyler yapmalıydım. tekrar çıktık mustafagilin evine, en üst kata doğru tırmanıyoruz yine. kafamı merdiven korumalıklarından sarkıtıp yukarı doğru baktım.

güneş yüzüme doğru vuruyordu. kargaların hiçbirisi yoktu, acaba anlık mıydı gördüklerim?

ayık kafayla bunları görmem mümkün müydü?

hiç sanmıyorum, rüya görmüyordum.

arkama baka baka yürüyordum, mustafa önde devam ediyordu.

kargalar yalandı da, peki ya mustafa?

bana aşağıdan baktı... baktı... amaçsızca koşmuştu sonra da.

"aklımı kaybetmek üzereydim."

• **

yine geldik kapının önüne, bugün ne çok uğrama eğilimi göstermiştik mıstıkgilin evine?
çık gir, çık gir...

o kadar sıkıntılardayım ki "acaba bizi bir şeyler bu eve mi çekiyor?" diyorum kendi kendime. sonradan salak olduğumu düşünüp kendi kendime utanıyordum.

mustafa anahtarı kilide soktu, çevirdi.

kilit dönmüyordu...

tekrar zorladı, dönmedi.

"ver şunu amk" diyerek anahtarı elinden aldım, kapının kilidine soktum daha en ufak şekilde çevirmeden anahtar elimde kırılıverdi. ucu yuvanın içinde kaldı.

mustafa konuşmasa da bakışlarından tasvir etmek zor değildi sarfedeceği cümleleri...

"senin ben beyninin midilini gibeyim." diyecekti.

ve dedi.

tam beni aşağılarken evin içerisinden ses geldi. birisi yürüyordu sanki evin içinde.

• **

mustafa'yla birbirimize bakarak zili çalmaya başladık.

bir yandan mustafa kapıyı tıklatıyor hışımlı bir şekilde, diğer yandan "açın kapıyı" diye serzenişte bulunuyordu. tuhaftır, kapı açıldı.

meryem abla açtı kapıyı, uykulu bir hali vardı.

"ne bağırıyosun yaa, açtık işte." diyerek kapıyı açtığı gibi odasına geri dönmüştü.

ayakkabıları çıkartıp eve girdik.

elime ince uçlu tornavidayı aldığım gibi kapının deliğini kurcalamaya başladım. yediğim taku düzelteyim derken,
iyice kötüye gitti kilidin hali.

mustafa yine hakaret etti bana ve konuşmaya başladı
"dıbınakoyim yapacağın işin, göbek alıp geliyorum ben."

evin hemen aşağı çaprazında nalbur/anahtarcı tarzı bir dükkan vardı. ama mustafa oraya gitmemeliydi.

giderse ben tek kalacaktım yine ve korku senfonileri yeniden çalmaya başlayacaktı.

meryem abladan zaten şahsi olarak ürküyordum bazenleri.
sessiz, değişik bir yapısı vardı kendisinin.

ama "gitmi kirkiyirim bin di giliyim:(" diyecek halim de yoktu.

"tamam birader, geç kalma" diyebildim sadece.

• **

evin içinde dünki yaşadıklarım gözlerimin önünde geçiyordu, kapının hemen sağ tarafı salonu görüyordu zaten. şöyle bir baktım... baktım...

hasan abinin dün geceki o halleri, yılan gibi vücudunun bükülmesi, çıkarttığı sesler, kuran'ın 4-5 sayfasını eliyle kopartması.

bunlar şaka olmalıydı, gerçeğe dair korkularımın azalması için şaka olmalıydı.
sadece şaka.

akşam herkes eve gelip, "sana şaka yaptık sezer; belki her şey düzelir dine dönersin, namaz kılarsın diye, ibret alırsın diye şaka yaptık!" demelerini bekleyecektim.
başka çarem yoktu.

aslında kafamda soru işaretleri de yok değildi.

bayılıyorum, bir kalkıyorum üstümde hasan abi ve mustafa

iklime teyze başımı okşuyor, mehmet amca karşımda kuran okuyordu.

hasan abiye yapılan çıkartma ritüeli bana uygulanıyordu.

acabalar kafamda uçuşuyordu.

her şey çok karışık, çok bulanıktı...

• **

reserved

Reserved

devam panpa bu çarpılmış halin mi yoksa normal misin ?

meryem abla bağırıverdi içeriden, mustafa gidince olaylar başlıyordu.
geldiği zaman her şey sona eriyordu. bu bana yönelik bir kafayı kırdırma yöntemimiydi acaba? benimle oynuyorlar mıydı, bilemiyordum.

çığlığı duyduğum gibi içeri koşuverdim.

"abla noldu?" diye seslenecektim ki yatağın üstüne çıkmış.

"sezer orada, orada yatağın altına kaçtı!" dedi meryem abla.

ağzım yüzüm titreye titreye "n-ne abla, ne kaçtı?"

"böcek yaaa, hamam böceği, alta girdi kocaman sezer, kocaman!"

off... içimin daraltısını tek bir nefesle dışarı bırakıverdim

ve terlik hamleleriyle böceği haşat edene mütevellit vurmaya devam ettim.

ta ki hareketi kesilene kadar...

• **