Başladım beyler küçük yaşta pederi kaybettim (Allah rahmet eylesin) babamı kaybettiğimde 10 yaşındaydım hiç bi akrabamız hiç bi zaman bize sahip çıkmadı bizi aramadı babam araba tamircisiydi ben o sıralar ilkokul 3'e gidiyordum evin geçimini annem temizlik yaparak sağlıyordu öğle araları arkadaşlarıma eve yemeğe gidiyorum diye okula yakın olan kordona gider okul saati gelmesini bekleyene kadar gezerdim annem günlük 2,5 lira harçlık veriyordu o zaman onuda sabahları simit vs. şeyler alıp harcıyordum tabi yaş ilerledikçe fakirlik bana dahada çok dokunmaya başladı 12 yaşında sanayideki komşumuz ali ustanın yanında hafta sonları işe başladım bişey bilmesem bile takım getir zütür temizlik yapıyordum yaş 15 -16 olunca lise okuyamadım tamirciliğe başladım tabi en ufak yanlışımda ana avrat söver döverdi beni ama çalışıp para kazanmaya mecburdum çünki sabit bi gelirimiz yoktu yine bi gün bi zengin müşteri geldi aracın içinden kol saati çalınmış tabi müşteri ustaya azar çekti bizde yetimiz ya mk usta adam gidince sopayla dövdü beni oç en son onun yanından çıkıp başka biyere başladım tabi bu aralar annemde çalışıyordu ufaktan para biriktiriyorduk bende mesleği yavaş yavaş kapmaya başlamıştım birazda kıyıda köşede birikmiş vardı onunla devren kiralık bi dükkan alarak işletmeye başladım şuan Allaha şükürler olsun yaşım 25 oldu Annemi kanserden 2 yol önce kaybettim (Mekanı cennet olsun ) kendi evimizde tek yaşıyorum halada içime kapanık biriyim hiç akraba saadetim vs olmadı bu zamana kadar hiç biride lazım değil ben bu hayattan insanların menfaatçi olduklarını öğrendim ve hiç kimseden kimseye fayda olmadığını öğrendim ve asla yolumdan şaşmadım Bazı akrabalarım tamirci olunca beni sahiplenmeye başladılar ama hiçbirinide zikime takmadım ve halada takmıyorum yanlızlık herzaman iyidir beyler karışan eden vs. yok sadece kendin kazanıp kendin harcıyorsun EDiT: Hikayeyi cevremde dertlesecegim insan olmadigi icin sizinle paylaştim iyi varsiniz lan binler