engelli olur, başına kötü olaylar gelir, birileri üzer, elbet ölür. bütün bunları yüreğim kaldırmaz diye düşünüyorum. evlat bambaşka evlat acısı da öyle, hayatım boyunca ne kadar istesem de çabalasam da her şeyden koruyamam ki onu, ona 1 gelse bana bin gelmiş olur, bu korkulardan ne kadar çok istesem de çocuk sahibi olabilecegimi düşünmüyorum, bir gülüşüyle sana dünyaları verebilecekken ufacık üzüntüsüyle dünyanı yıkacak bir şeye sahip oluyorsun ve başına ne zaman bir şey gelir bilemiyorsun, geçen ay arkadaşımın teyzesi iki çocugunu da 15 16 yaşlarındayken kaybetmenin kahrından öldü, gözlerindeki fer gitmişti evlatlarını kaybettikten sonra diyip anlatıyor, kadın daha gençti oysa ki, engelli doğması ayrı, sonradan engelli olması, acı çekerek ölmesi, yürek kırıkları vs derken, zor, yüreğe kaldırması daha zor.

Bekle beni anne, bir sabah çıkagelirim
Bir sabah anne bir sabah
Acını süpürmek için açtığında kapını
Adı başka, sesi başka
Nice yaşıtım koynunda çiçekler, çiçekler içinde bir ülke getirirler...