(Olay yeri ve tarihi gerçektir.11 Eylül 1994 yılında yapılan saldırıda 2 askerimiz şehit olmuştur. Gerisi kurgudur.)

Hakkâri

Çağlayan Karakolu

01:45 11.09.1994

(Kişilerin isimleri gizli tutulması istendiğinden dolayı kısaltılarak yazılmıştır.)

-Komutanım! Komutanım!

-Ne oluyo astsubay ne bağırıyosun

-Baskın yapıcaklarmış komutanım çok fazlalarmış haber verdiler hazırlıklı olun dediler

-Uyandır şunların hepsini tam teçhizat kuşansın herkes

-Emredersiniz komutanım.

Karlı ve soğuk bir gecede uykularındayken baskın olacağını Astsubay Y.T'den öğrenen Yüzbaşı B.A ve 15 asker ne olduğunu anlamadan ani bir şekilde uyandılar ve gelen teröristlere karşı koymak için hazırlandılar

Yüzbaşının ağzından;

Korkuyordum.Çünkü baskın olacağını öğrenerek uyandım ve bu baskının diğerleri gibi olmayacağını da biliyordum. Korktuğumu askerlere belli etmemem gerekiyordu. Belki de hepimiz şehit olacaktık fakat korkmamam lazımdı. Sonuçta ben Yüzbaşıydım. Korkamazdım.

Askerler silahlarını kuşanmış, ayakta beni bekliyorlardı.

-ASKER!

-Emredersiniz komutanım!

-KORKUYORMUSUNUZ

-Korkmuyoruz komutanım!

-BU VATAN iÇiN ŞEHiT OLACAKMISINIZ!

-Olacağız komutanım!

-iyi aferin, korkmayın hiç bir zaman. Hakkınızı helal edin.

-Helal olsun komutanım.

Rez alın devam edicem

Askerlerle konuşurken dışardan kurşun sesleri gelmeye başladı. Karakolun camlarının altına pustuk, ölümün gelmesini bekliyorduk. Derken bir kurşun daha;

-TAK!

Ardından sesler kesildi. Etrafa bakındığımda Astsubay Y.T yoktu. Askerlere nerede diye sordum. Bilmiyorum diye cevapladılar.
Daha fazla ses çıkmayınca dışarı bakmak istedim.10 veya 15 dakika geçmişti kurşun seslerinden sonra.

Kafamı çıkartmamla sesi duymam bir oldu.

"Komutanııım!"

Bu astsubayımın sesiydi.ilk başta vurulmuştur diye düşündüm fakat bir adam vurulduğu halde bu kadar yüksek sesle bağıramazdı. Tekrardan;

"Bu tarafa gelin komutanıım bu tarafaaa!"

O heyecan,o telaş. Beni astsubay yönlendiriyordu resmen. Daha önce böyle bir şey yaşamamıştım. Yüzbaşı olarak ne yapacağıma kendim karar veremiyordum.

Askerlerlere beni takip etmelerini emrettim. Dışarı çıktık. Tipi başlamıştı. Telsizler çalışmıyor, göz gözü görmüyordu. Yürümeye başladık. Anlayamadığımız bir şeyler vardı ama. Yerde kan izleri olduğu belli oluyordu. Bizden başka kimsenin olmadığını anlayınca astsubaya bağırdım.Ses gelmedi.

Askerlerden biri beni çağırdı;

-Komutanım, şuradaki mağaradan ışık geliyor. Bakalımmı?

-Mehmet'le Ali'yide al yanına gidin bakın bekliyoruz burda.

Gidişlerini izledim. Hepsi tazecik çocuklar.Ne hayaller kuruyodurlar şimdi.

• **

Yaklaşık 8 dakika geçti. Askerler geri dönmeyince merak ettim. Ibrahim'e;

-Git bak bakıyım şunlara ne tak yiyolar

Dedim. Emredersiniz deyip gitti. Mağaranın ağzına geldi ve aşırı yüksek sesle çığlık attı. Bende sinirlenip;

-Ne bağırıyorsun dıbına koduğumun oğlu

Dedim. Bana döndü. Boş gözlerle, anlamsızca baktı bana. Elindeki silahı boğazına dayadı;

-TAK!

Hemen yanına koştum. Kanlar içinde yerde yatıyordu. Kafası paramparça olmuştu. Nefes nefese kaldım. Sanki hala o gözlerle bana bakıyormuş gibi hissettim.
Mağarada ne olduğunu görmek için oraya gittim. Oraya gittiğimde beynim dahada durmuştu.Tam orta yerde minik bir bezden yapılma bebek vardı. Gözleri oyulmuş, ağzı yüzü kanlar içindeydi.

Askerleri geri çektim. Hemen karakola dönüyoruz diye emir verdim. Tekrardan yürümeye başladık. Fakat bu sefer daha hızlı.
Yürüdük, yürüdük ne kadar yürüsekte bulamadık. Gözlerime inanamıyordum. Bizim karakolun yanında bir kaya vardı büyük nerde görsem tanırım.O kayayı gördük ama dıbına koyduğumun karakolu yoktu. Noluyo lan dedim bi anda. Askerlerede sordum. Onlarında ağzı açık kalmıştı. Beynim resmen yanmıştı. Hani filmlerde olur ya her şey durur dııııt diye ses duyarsın sadece. Aynı o olaydı işte.

Beyler bakın böyle bir karakol vardır ve bu tarihte saldırı olmuştur. Gerisi benim kurgu hikayemdir. Başta da yazdim hala dahs yalan diyosunuz.

Içim ürperdi.

Birden etraftan fısıltılar duymaya başladık. Korkunç çok aşırı korkunçtu.En arkadaki asker ağlayarak bağırıyordu. Sinirlerim tavan yaptı.

-OĞLUM SUS!

Diye bağırdım bende.

-Ölücez komutanım ölücez geldiler ölücez komutanım

Diye söyledi o da.O bağırarak ağlarken öndekilerde elleriyle kulaklarını kapatıp etrafta kaçışmaya başladılar.

Onlarda durmadan bağırıyolardı. Sadece 1 dakika.1 dakika sonra yanlız başıma kaldım. Hepsi karanlıkta ve tipinin arasında kaybolmuş, yollarını kaybetmişlerdi.

Durdum. Sadece durdum.

-Komutanım

Bu astsubayın sesiydi. Arkamı döndüm. Gözlerim sonuna kadar açıldı.
Astsubay Y.T'nin gözleri oyulmuştu. Ağzı yüzü kanlar içindeydi. Bana yaklaştı;

-Oyuncağı hatırladınmı komutanım?

• **

1994-Hakkâri-Çağlayan Karakolunda bulunan askerlerin merkez ile bağlantısı tamamen kopmuştu. Haber alınamayınca Tugay Komutanı O.P o karakolu kontrol etmesi için asker yolladı. Askerler gittiklerinde karakolda kimseyi bulamadılar. Sadece Yüzbaşı B.A'nın masasında yüzü gülen bir oyuncak bebek bulunuyordu. Olayı gizlemek isteyen O.P kayıtlara 15 askerinde bir saldırıda şehit düştüğünü geçti. Yüzbaşı B.A ve askerlerinden bir daha haber alınamadı.

18.05.1996

Tugay Komutanı O.P pgibolojik sorunlardan dolayı intihar etti.

SON