Beyler bi gün karşıyaka izbanda benim manitayı bekliyorum. artık eski manita.bi yarım saat bekletcek beni. izban durağının
dışında bi banka oturdum bekliyom. ilerde de bi simitçi var.bi süre sonra orta yaşlı bi çöpçü abimiz simitçiden bir simit
aldı. malzemelerini bir köşeye koydu ve yanıma oturdu. simidini yemeye başladı. sonra bana baktı ve simiti uzattı."yer misin kardeşim" dedi."yok abi saolasın"
dedim. herhalde ondan iğrendiğimi düşündü ve dedi ki "alıyım sana istersen".ben yine "yok abi çok saol"dedim ve reddettim.
gerçektende aç deildim iğrenmedimde beyler ve bide manita ve kardeşi gelcekti bişey de yiyemezdim. simitini bitirdi omuzuma babacan bi tavırla
iki kez dokundu malzemelerini aldı ve gitti. daha sonra bi kaç kişi daha geldi yanıma. oturup bişeyler yediler. kimse aynı
tavrı sergilemedi.o abimiz cebindeki kısıtlı parasıyla hepimize insanlık dersi verdi.ama milyarlık adamlar bu insanlıkdan
utanıp soğuk tavırlar sergilediler. hala unutamam. sizinle paylaşıyım dedim.

edit:şimdi bu abimiz burdaki arkadaşların tepkilerinden habersiz evine ekmek zütürmek için karşıyaka sokaklarını temizliyo. bulup anlatsam hatırlamaz bile. çünkü kim bilir günde kaç kişiye aynı adamlıkları yapıyo