Arkadaşlar hastalığım gereği çok geç yatmam yasak ve annem kızıyor. Yarın devam etmek dileğiyle teşekkür ediyorum.

Düşünürken uyuya kalmışım. Elif yanımda saçlarımı okşuyordu. Arkasından annemin içeriye girdiğini gördüm ve babamın da.. Neden hepsinin etrafıma toplandığını anlayamadım. Annemin gözlerinden gözyaşları dökülüyordu. Babam ise her zamanki güçlü tavrındaydı. Elif her zamanki gibi gülümsüyordu. Birden babam kahkahalarla gülmeye başladı. O an gözümü sebebi yokken sıkıca kapadım ve uyandım. Kalktığımda başka bir yerdeydim. Okulun girişiydi fakat her yerde korkuyla bakan çocuklar vardı. Artık içeride yaşadığım bulanıklığa bir son vermeliydim. Bu yer değişimleri artık fazlaydı. Bu kesinlikle bir hastalık diye düşünüyordum. Ama kendimi saklıyordum. Neyse babamın ellerini suratımda hissettim. Babam artık kahkaha atmıyor, annem ise ağlamıyordu. Sadece düşünceli gördüm onları. Ne yazlıkta ne de okuldaydık. Bizim evdeydik. Kötü bir haber almış gibi bir halleri vardı ve ne yazıkki bu bir kuruntu değildi. O gün babam kahkahalarla gülmemiş. O sırada beni hastaneye taşıyormuş. O kısımları gerçekten hatırlamıyorum. Hastaneyide verilen sakinleştirici sebebiyle hatırlamıyor olmalıyım. Hastalık artık kendini belli belirsiz gösteriyordu. Yine de kimse emin değildi. Emin olun bu belirtiler benim geçirdiğim şizofreni türünün en hafif etkileri. Ve bu belirtiler sanki zeki birer insan gibi zihninizin en ücra köşelerine saklanıp, eğer siz onları ispiyonlarsanız size kızıyorlar. Bana hep kızıyorlardı Her gün kendimi kendimle kavga ederken buluyordum..

Elif oyunu söyledi ve resmen göz bebeklerimin büyüdüğünü hissettim o an. Evin tek lambası açık, televizyonun sesi kısık, perdeler çekikti. Babam sabah yakmış olmalı ki şömineden odunların çıtırtıları geliyordu. Başımın içinden tren raylarının geçtiğini hatırlıyorum. Sanki bir buharlı tren ve gittikçe hızlanıyor. Elif bana aşık olduğunu fakat kendisinin evden kaçtığını söyledi. Oyun ise apayrı bir şeydi. Eğer babamı öldürürsek bu evde rahatça yaşayabileceğimizi söyledi. Bunun bir oyun olmadığını biliyordum. Aklımdan onu kovmak geçti; fakat bunu da yapamıyordum. Aklımın içinde sıkışmış gibiydim. Ki bunlar hastalığımın zayıf belirtileridir... Sonra bunu düşünmem gerektiğini söyledim ve odama geçtim. Şimdi gerçek dışı bir kişiden gerçek dışı bir fikri gerçek fakat büyük bölümü hasar görmüş bir beyinle düşünmem gerekiyordu. Evet gerçek buydu.

Sabah geç kalktım, babam benden önce kalkmıştı. Yine de uykumun olduğu bir gündü. Uyurken zihnimin dinlenmediğine eminim. Sürekli çalışıyor olması gerçekten farklı. Çok farklı. Babamı evin içinde göremedim, dışarıya baktığımda da yoktu. Zaten uyku sersemiyim biraz kanepeye uzanıyım da kafamı dinliyim diye düşündüm. Uzandım ve birkaç dakika sonra zil çaldı. Kapıyı açtığımda gördüğüm kişi elifti. Sadece gülümsüyordu ve içimi ısıtıyordu her zamanki gibi. içeriye davet etmicek misin dedi ilk defa hareketlerinde bir gariplik sezdim. içeriye girdi ve ilk lafı oyun oynamak ister misin oldu. Şaşırdım genç bir erkek ve kızın bir evde ne oynayabileceğini gerçekten merak etmiştim ve elif öyle bir kız değildi. Ben konuşmuyordum fakat istemsiz olarak Elife bir şeyler söylemiştim sanki çünkü o bir şeylere cevap veriyordu. Biz oyuna başladık ve kabusta başladı..

Her neyse buraya geleli bir ay olmuştu. Elifi bir aydır göremiyordum. Babamla geceleri dertleşiyorduk ve ben ona güveniyordum. Bunu bana bakarkenki o vakur duruşundan çıkartırdım, bana samimi gelirdi. Yine de içimden bir ses beni niye buraya getirebilir ki? diye rahatsız edip duruyordu, bu da bana mantıklı geliyordu. işte. insan babasının kendisini öldüreceğini düşünür mü? Ben düşünmüştüm. Bir gece yine babamla sohbet ettikten sonra o uykuya daldı. Ben ise uyurmuş gibi yaptım ve gözlerimi açtım. Daha sonra yapmakla yapmamak arasında muallakta kaldım. Yine de babam uyurken bile benim hakkımda bir şeyler düşünüyormuş gibi geliyordu ve bu beni çileden çıkarıyordu. Babamı gece dürtmeye başladım, dürttüm ve daha sert dürttüm. Uyanmayınca göğsünü yumruklarımla dövmeye başladım. Uyanmıyordu. Bu sefer çığlıklar attım ve yatağın üzerinde zıpladım. En son babamın beni uyandırdığını ve yanağıma bir tokat attığını hatırlıyorum. Olduğum yerde çok titrediğimi ve hastaneye gitmemiz gerektiğini söyledi. Evet sanırım o zamanlar bir hastalığım mı var acaba diye düşünmeden edemiyordum, fakat bunu belli etmekte istemiyordum. Babama bir kabus gördüğümü ve hastaneye gitmemizin yersiz olduğunu anlattım. Kabul etti. Arkadaşlar inanın ben rüya görmekten nefret ederim. Çünkü gerçek dünya ile farklılığını anlayamıyorsunuz. Yani ben anlayamıyorum ve bu çok zor bir durum..

Birkaç sene önce sanırım aylardan temmuzdu. O yazın fazla sıcak olduğunu hatırlıyorum. Bazen babamla atletsiz dolanırdık. Bunu yapmayı severdim kendimi iyi hissettirirdi. Kendime pek bakmıyordum zaten, yıkanmak için denize giriyordum. O yazki planım tatili elifle geçirmekti lakin babam ikimizin yazlıkta erkek erkeğe dolanması gerektiğini bazen erkeklerin kızlardan biraz uzaklaşması gerektiğini söylemişti. Ben de ona hak vermiştim. Babam bana güveniyordu ve güçlü olduğumu düşünüyordu. Ben ise çayırlarda sürekli tek başıma dolanmak istiyordum, bence insan en verimli sohbeti tek başına kaldığında sağlayabiliyor. Bu babam bile olsa, diğer insanlar bana yapmacık gelirdi, ve ben de yalnız kalabilmek için ormanı gezerdim, ki geze geze ne hale geldim.. Yazlıktan hemencecik ayrılmamız gerekti. Sebep bendim tabi ki bunu ilerde kendi başıma anlamıştım.

Hep kuşkucu bir insan olduğumu biliyordum bunun zekamdan dolayı böyle olduğunu düşünüyordum. Evin içerisinde sürekli ağlardım, insanların içlerini görebildiğimi düşünürdüm ve bu beni korkuturdu. Normalde insanlardan kaçarım ama Elifi koruma içgüdüsü başlamıştı ve emin olun arkadaşlar aşk dünyadaki en güçlü duyguymuş bunu hastalığımın geçmesini sağlayan büyük etken hayalim Elif ile anladım.

O gün okula geç kaldım, içeriye girdiğimde Elif tahtadaydı ve bana gülümsüyordu ki onun gülümseyişi aklımdan hiç çıkmaz. Sınıftaki herkesin ben içeriye girdiğimde sustuğunu hatırlıyorum, bana farklı gözle bakıyorlardı, sevip sayıyorlardı. O gün sınıfta bana gülümsemeyen tek insan öğretmenimizdi. Yeni tanıdığım bir adamdı ve tahtada Elifi azarlıyordu. Elif geç kalmıştı demekki sıra bana gelecekti. Yine de ben bunu düşünmüyordum. O an uzun zamandır hasret kaldığım; onu görmeyince ağrılarımın başladığı insan karşımda başkası tarafından azar yiyordu. Çok sinirlendim. Sınıftaki herkes bize gülümsüyordu. Çok garipti, bu arkadaşlık değil böyle bir şeyi hayatta kaldıramam. Elifi korumak için öğretmene bağırmak zorunda kalmıştım. Soluma baktığımda bütün sınıf üzgün bakıyordu. Bu nasıl bir sınıftı böyle? Bu gerçek bir sınıf mıydı? Benim yarattığım bir dünyaydı bunu çook sonra anladım..

Neyse arkadaşlar dediğim gibi hatırladığım kadarıyla hikayeme devam edeceğim çünkü bunu içimde tutmak beni çok yalnız hissettiriyor. Hem doktorum bunun bana iyi geleceğini söyledi. Devam ediyim.

Uykularım sürekli bölünüyordu.. Gece 3de yataktan kalkıp kafamın içindeki uğultuyla kanepeden kanepeye geçtiğimi hatırlıyorum. işin garip yanı korkmazdım. Zekam bana hep yardımcı olurdu bunu iyi biliyorum. Korkmak aptallara göredir. Ama korkmak için bazen benimde mantıklı sebeplerim oluyordu. Annemin bana garip davranmaya başlaması, elifin okula birkaç gün gelmemesi beni hep huzursuz ediyordu. O zamanlar Müslüman değildim ve bunun için Allah'a bin tövbe ediyorum şimdilerde. Annem ve babamın beni bu yüzden hor gördüğünü düşünüyordum ve kendimi havalı hissediyordum. Aslında onların beni hor görmediğini benim için ne kadar çok uğraştıklarını anlayabiliyorum. Bu gerçekten çok zor bir şey. Allah kimseye göstermesin.

Arkadaşlar yaklaşık bir senedir yoktum biliyorum, yokluğum fark edildi mi merak etmiyor değilim. Tedavi için yatılı hastaneye kaldırıldım. Anlamazsınız ama söyliyim antipgibotik ilaçlar faydasını göstermeyince böyle olmak zorunda kaldık ama size mutlu bir haberim var hastalığımı büyük bir ölçüde atlattım. en son nerede kaldığıma şimdi baktım; fakat zihnimde büyük boşluklar var ve hastaneden ayrılalı çok olmadı. Bu yüzden ne ölçüde hikayemi paylaşmaya devam edebilirim bilmiyorum. Yinede sizleri çok özlemişim. Sizlerle bir şeyler paylaşmayı da. inşallah benimle iyi vakit geçirirsiniz.

Yoğun ilaçlar kullanıyorum müdür kardeş hangi yılda olduğumuzu biliyorum:D

Dinlenmediğimi hissetmek en nefret ettiğim şeydir, kendimi yalniz hissederim ordaysanız bir şey söyleyin lutfen.

ilerleyen zamanlarda uyku tutmamaya başlamıştı, kimi zaman annem uyumam için bütün gece yanımda beklerdi. Neyse yanımda beklediği gecenin ertesi sabahı annem bana annemmiş gibi davranmıyor, o ilgili tavrından uzak aksine soğuk davranıyordu. Kahvaltımızı yaptıktan sonra anneme neden böyle davrandığını sordum, annem ise korkulu gözlerle bana bakıyordu. Ben ısrar edince anlattı ve işte o zamanlar gerçekten ürperdiğimi hissettim. Böyle bir şeyin gerçek olması ve sizi bulması, hayata tutunmanızı zorlaştırıyor. Uykusuzluktan gözlerinizin altı morarıyor. Saçınıza başınıza dikkat etmiyorsunuz ve yaşama amacımız olan inanç meseleleri.. neye inancağınızı bilmiyor, arkadaşlarınızdan dahası ailenizden şüpheleniyor, onların size sanki kendini izleyen bir sansarmışsınız gibi bakmasını korkulu gözlerle uzaktan uzaktan izliyor, kafanizda kuruyor, kuruyor, kuruyorsunuz. Neyse dediğim gibi, hastalığımı biraz anlamamın ve dahası korkmamın ilk günüydü o gün.

Beyler bana mesaj atanlar olmuş hastalığımla ilgili, ama atmamişta olabilirsiniz. Sorulariniza anlatacaklarim bitince cevap vermek istiyorum. Devam ediyorum. Elif ortadan kaybolunca sosyal biri olduğumdan hemen arkadaş edindim. Çünkü Elifle ilgili ortada garip bir şeylerin döndüğünün farkındaydım, ama kimseye çaktırmıyordum. Erdem diye bir arkadaş edindim. Çok iyi niyetli bir çocuktur hala da arkadaşımdır , neyse. Git gide erdem benim en iyi arkadaşım olmaya başladı sonra garip bir şekilde Elifin varlığını bile unutmuştum.(Daha sonra yediğim elektro şok tedavileri bunları biraz da olsa düzeltti fakat o konuma gelene kadar, içimdeki yalnızlıkla arkadaş olmuş sonrasında ise seslerin ve uğultuların ötesinde belirtilerle karşılaşmaya başlamıştım.)

Beyler geçer zannettim ama baş ağrım geçmedi, çok özür diliyorum gerçekten. Biraz dinleneceğim oruçta tutuyorum. Akşama döneceğim.

Ertesi gün sınıfa geç geldim, yine güzel bir güne başlamak için hareket ediyordum. Fakat gözümden kaçmadı hemencecik Elifin o gün gelmediğini fark ettim. Normalde sadece Elifle konuşurdum, bir tek onu tanırdım, ama şimdi o yoktu. Bütün gün kimseyle konuşmadım. Kimseye bakmadım. O günüm çok sıkıcı geçti. Bu kadarla kalmadı Elif bütün bir hafta boyunca gelmemişti. Elif olmayınca ben hırçın biri olup çıkmıştım. O eski baş ağrım, kafamdaki uğultular da geri gelmişti. Bununla kalmamış Elif'in halüsinasyonlarını da görmeye başladım. Bir halüsinasyonun halüsinasyonunu gördüğümü o zamanlar bilmiyordum.

Daha sonraki gün çocuk geldi ve benden özür diledi. Sadece özür dilerim dedi bende başımı salladım. Herkesin mağrur tavırlarımdan hoşlandığının farkındaydım. Elif bana iyi gelmeye başladığından beri başımın ağrısı ve başımın içindeki uğultular da gitmişti. Yine de garip bir şeyler hissediyordum. Bu kadar iyi davranmalarının bir sebebi olması gerekirdi. Bana karşı çok nazik ve saygılıydılar, bu kadar olması gerekmiyordu. Yani çok mutluydum ta ki o güne kadar, Elif sınıfa gelmeyince bütün bu her şeyden şüphelenmem gerekirdi.

Devam ediyorum arkadaşlar. ilk günler sadece yanımda oturan sarı saçlı kızla konuşurduk ismi Elif'ti. Çekingen değildik birbirimize karşı ben her şeyimi ona anlatırdım o da bana her şeyini anlatırdı. O gün öğle yemeği için yemekhaneye indik, yoldan geçerken herkes bize bakıyordu, kıskandıklarını da hissedebiliyordum. Neyse ki aldırış etmeyecek kadar hoşgörülü bir insanımdır. Elifle yemeğimizi aldık ve yerimize geçtik, o sıra yan masadaki çocuk yemeğimize bakıyordu, gözlerindeki o kıskançlık duygusunu hemen fark edebildim. ilk önce aldırış etmesem de daha sonra bakışları daha da fevrileşmeye başladı ve daha da. Yine aldırış etmesem de sonrasında masamıza laf atmaya başladı, bu sefer herkesin içinde çocuğa bağırıp çağırdım, azarladım. Fakat kimse bir şey demedi herkes yemeğini yemeye devam ediyordu.

geldim beyler beş on dakika sonra devam edeceğim. eğer sorularınız olursa bu konuda bilgi de verebilirim merak edenlere. şimdi geliyorum.

beyler biraz başım ağrıdı, size uygunsa biraz mola vermek istiyorum.

Okul başlamıştı ama ilk gün çok sıcaktı nedense kavurucu derecedeydi. Ben o gün gömlekle gitmiş, kravatımı falan çıkarmıştım. Neden bilmem o hafta hastalıktan gidememiştim, babam okuldan izin almak zorunda kalmıştı. Hastalığım geçince diğer hafta sınıfıma gittim ve içeriye girdim. En ön sırada bir kız oturuyordu, sapsarı saçları masmavi gözleri vardı, ilk defa aşık olmaya başladığımı anlamıştım. Tam bir dalgınlık abidesi olsam da o ilk sırada oturan kızın güzelliği dikkatimi çekmeye yetmişti. Herkes sınıfa yeni gelmişim gibi beni izliyordu, böyle şeylerin şizofreninin ilk belirtileri olduğunu bilmiyordum o zamanlar, gerçi daha sonra anlasam bile bunu kimseye söyleyememiştim. Şimdiki gibi değildim tabi o zamanlar daha karamsardım ve ufacık şeyleri bile kafama takacak kadar hastaydım. Kızın yanına oturduğum gibi ona saatini sordum. O bütün nezaketiyle cevap vermişti. Hayatımda duyduğum en güzel cevaptı diyebilirim. Her şey ama her şey o kadar güzel başlamıştı ki. Sınıftaki herkes bana gülümseyerek bakıyordu. Ne olduğunu anlayamadım garip bir ilgi akımı başlamıştı. Ben ise okulun bitiş saatini bekler gibi sürekli saati soruyordum. Yine de sanki espri yapmışım gibi bana gülümseyerek bakarlardı. Ben ise her gördüğüm arkadaşıma saatin kaç olduğunu; sorar, sorar, sorardım.

O gün öyle geçti ben ise kendimi avutuyordum, strese bağlıyordum. Böyle şeylerin bu yaşlarda olabileceğini de bir yerlerde okumuştum, kendi kendime teselli ediyordum. Sabah erken kalkmıştım. Kalktığımda başım ağrımıyordu. Biraz daha rahatlamış gibiydim. Babam yanıma geldi ve eşyalarımın neden sırılsıklam olduğunu sordu. Biraz dışarıda ıslanmak istediğimi söyledim. Babamın o sırada bana nasıl garip garip baktığını fark edebiliyordum. Hatta anlayamadığım bir meydan okuyuş vardı. Sanki beni dövmek istiyordu. Eli arkasında olduğundan bıçak yada kesici alet taşıyabileceğini düşündüm. Bugünlerde bana çok soğuk davranıyordu çünkü, nedense beni öldürmek ister gibi bir hali vardı. Yine de bu olaylar benim için bir yıl sonra kadar hiçbir şey denecek kadar önemsiz olmaya başladı. Ne ses görmek ne babamın beni öldürmek istediğini düşünmem, yaşadığım ikilemler ve beynimin içindeki diğer insanlar kadar etkileyememişti beni.

Neyse o gün en lanet ettiğim gündü diyebilirim. Pencereden dışarıya bakarken anlayamadığım bir ses kafamın içinde yer buldu. Sesin geldiği yere bakmak istedim ve etrafımı daha sonra ise pencerenin aşağısını ve ilerideki rüzgardan sallanan ağaçların aralarını yokladım. Ses bulanıktı ve belirgin değildi, nereden geldiğini bulmak ise çok güçtü. Daha sonra tekrar yerime döndüm ki ses bir daha bu sefer daha şiddetli bir biçimde geldi. Sanki adımı duyuyor gibiydim ve emin olun arkadaşlar hiç yokken adınızın kafanızın içinde bir virüs gibi yayılması pekte hoş bir şey değildir. Neyse ilk beş on dakika kadar sesi duymadım bu sırada irkilmiş ve yatağın başına sinip dizlerimi ağzıma kadar çekmiştim. Daha sonra ise ses birden ve bu sefer sürekli bir biçimde kafamın içinde dalgalandı, bana hakaret ediyor gibiydiler. Korkunun yanında garip bir merak ve sinirde vardı. Bunun etkisinden kurtulmak için kendimi şakır şakır yağan yağmurun altına bıraktım ve belkide on beş yirmi dakika hiçbir amacım olmadan koştum.

işte o günler arada bir pencereden dışarıyı izlerdim. Kendi kendime düşünürdüm, liseye başlamanın verdiği stresle de başım eskisinden daha fazla ağrırdı. Beynimin içinde sürekli uğultular işitirdim.O gün her zamankinden fazla başım ağrıyordu. Alnımı biraz ovaladım belki geçer diye düşündüm ama iyice şiddetlendi. Bu sefer kafamın içindeki uğultular benimle konuşurmuş gibi hissetmeye başladım. Yine de bu beni paranoyak yapmazdı hatta hoşuma bile giderdi. Arkadaşlarımın zekalarını yadırgadığımdan onlarla konuşmak yerine kendimle konuşmak daha cazip geliyordu. Önceleri korkuyordum bu durumdan yani ilk zamanlar fakat anneme babama hiçbir şey söylemiyordum. Zaten beni her zaman garip bulurlar ve bu yanımı çok severler.

her neyse okulların açılmasına çok az vardı, ben daha yeni liseye başlayacaktım. Çok başarılı bir öğrenciydim fakat sbs soruları o kadar kolaydı ki ben bir aldatmaca olduğunu düşünüp özellikle fen soruları üzerinde bir hayli dururdum. Nihayetinde (şehir ismi vermiyim) bir anadolu lisesi kazandım. Bütün arkadaşlarım benden fen lisesine gitmemi bekliyordu, öğretmenlerim ve ailem ne kadar zeki olduğumu görüyor sürekli yanımda duruyorlardı. Bu kadar fazla ilgiden sıkılmıştım, ders bile çalışmak istemiyordum zaten yeni ergenliğe girmenin de etkisiyle pek kafamı toparlayamıyordum. Hala daha fen lisesini kazanamamayı bu etkenlere bağlıyorum.