daha önce @2 gibişi gördüm de bu çok sağlam olmuş

bkz: ailemin evinden ayrıldım

ben derdimi bu gece bu başlıkta parmaklarım yettiğince anlatmaya çalıştım.
başlığı link olarak koyabildim mi bilmiyorum. olmadıysa da bakmak isteyenler kopyala yapıştır yapsınlar bi zahmet. kusuruma bakmayın

@20 panpa anlatacaklarım bu kadar. bütün hayatım boyunca yaşadıklarımı anlatmaya yetecek parmak gücüm de yok sizden bunu okumanızı istemeye hakkım da..

yada adet yerini bulsun diye bikaç kez aramış ve görevlerini yerine getirmişlerdir. artık umursamıyorlardır.
ne dersiniz...

o gece muratta kaldım. ertesi sabah kimse evde yokken erkenden gidip eşyalarımı topladım. istinyede arkadaşımda kalıyorum bir haftadır. bu geçen bir haftalık süreçte annem defalarca aradı. eve dönmem için çok ısrar etti. anneme "senin kırk kez arayıp da söylediklerini babam bir kez arayıp söyleseydi eve dönmüştüm bile" dedim. hiçbir şey diyemedi. şuan hala istinyede kalıyorum ve son iki gündür kimse aramadı beni. sanırım alıştılar bu duruma. kabullenmişlerdir herhalde

ben tartışma büyümesin ipler kopma noktasına gelmesin diye hemen yanınadan ayrıldım. çünkü iyice hiddetlenmişti. arkamdan aradı "eve git. eve değil de arkadaşlarının yanına gidersen eve dönme" dedi. böyle basit bi konuda evden bu kadar rahat kovabiliyorsa beni çoktan gözden çıkarmıştır. ben o geceeve gidemezdim. benim de bi gururum vardı ve bu ilk kez evden kovuluşum olmuyordu. önceki iki seferde de halama gitmiş ve ertesi gün halamın beni ikna etmesiyle kedi gibi dönmüştüm. ama bu sefer dönemezdim. yok babamda "naparsam yapıyım yine bana gelecek" algısı oluşacaktı. ve işin kötüsü eğer dönersem ben de kendimi babama her durumda bağlı olduğumu düşünüp buna inanacaktım.

taburcu oluşumun bir gün sonrasında babam çalışırken yanına gittim. bikaç malzeme istemişti onları zütürdüm. hastaneden çıktıktan sonra arkadaşlarımla görüşmeye fırsatım olmamıştı. onlar da merak ediyolardı beni. babamın yanına gittiğimde "baba başka bişey yoksa ben muratlarla buluşucam. merak ettiler onlar da" dedim ve başladı bağırıp çağırmaya. hem de 20 tane taksicinin ortasında hakaretler ederek. sözde ben onun yanına gece yarısına kadar yardım etmeye gitmişim. ama yardım etmeyip arkadaşlarımla buluşmak istemişim ve arkadaşlarımı hep ailemin önüne koyuyormuşum.

ki kendisi o gün izin günündeydi. 24 saat çalışır. yani bir gün çalışıyo bir gün izin yapıyo.
bırakın ilk gün gelmeyi... hastanede yattığımın beşinci günü geldi ve yarım saat fırça atıp gitti.
iki gün sonra da taburcu oldum. kulağımda hala bir iyileşme yoktu. eve gittiğimde yine aynı tavırlarla karşılaştım. benim arkadaşlarım bile istisnasız her gece ziyaretime geldiler. ama babam ortalarda yoktu.

babam o gecenin sabahında mesaisini bitirdi ve saat 10.00 civarında eve geldi. hadi diyelim gece "önemli bişey değildir" diye pek dikkate almadın. tamam. ama eve geldin ve anneme beni sordun. o da sana hastaneye yatırıldığımı söyledi. o zaman insan demez mi "ulan ciddi bişey var herhalde" diye. o gün yanıma gelmedi panpalar.

evet. babam benim önemli derecedeki sağlık sorunumu umursamadı. ben acilde yatarken ve gecenin o saatinde bile elinin altında en az 15 tane taksi dururken kalkıp 10 dakika mesafede yere gelmedi. gelmeyi bırak umursamadı diyorum.
neyse.. arkadaşlar benim koluma girip eve kadar çıkardılar. ertesi sabaha 08.30da randevu verdi doktor. işitme testi yapacaklarmış. sabahın o saatinde annemle hastaneye gittim. gerekli testler yapıldı. bana "hemen oda ayarlıyoruz yatışını yapıcaz" dediler. durum o kadar ciddiymiş ki eşyalarımı toplamak için eve gitmeme bile izin vermediler. "sen gidemezsin. annene söyle getirsin" dediler.

murat: nuri abi ben murat. öncelikle panik yapma önemli bişey yok. uğurcanın biliyosun 1 haftadır kulağında şikayeti vardı. bu akşam dda otururken birden duymadığını söyledi. biz de apar topar hastaneye geldik. şuan sakinleşmesi için serum verdiler. sedyede yatıryo. haber vermemizi istedi.
nuri: bu saate kadar neredeymiş.
murat: valla nuri abi bu saate kadar neredeydi bilmiyorum ama şuan acilde.
nuri: muratcım. uğurcanın da kafasını kırıcam sizin de kalbinizi kırıcam.
murat: valla nuri abi kafamızı da kırsan kalbimizi de kırsan şuan çocuk acilde yatıyo haberin olsun.
nuri: dıt dıt dıt dııııttt...

ben ısrarla arkadaşlarıma babamı arayıp haber vermelerini söylüyodum. annem ilaçlar kullandığı için uyku yapıyo ver erkenden uyur. ve çok panik birisi olduğu için anneme değil babama haber vermelerini istedim. babam büfe işletiyor. daha doğrusu taksi durağının büfe gibi takılan çay ocağını..
o gece babam çalışıyordu. aramalarını istedim. arkadaşlarım önce "bi dur bakalım bi durum netleşsin sonra haber veririz" dediler.
daha sonra tekrar ısrar ettim o yarı baygın halimle.
bu sefer aradılar. saat gece 01.30 sularıydı
arkadaşımın adına murat dicem babamla aralarında geçen diyaloğu yazıyorum. bu arada muraat benim en yakın ve çocukluk arkadaşımdır.
babamın ismine de kısa olsun diye nuri diyelim..

arkadaşlarım beni acile getirdikleri gece bu yaşımda sol kulağımı kaybettim diye sinirden deliye dönmüş durumdaydım. önce kulağıma baktılar. sonra sakinleştirici serum falan takıp beni sedyede dinlenmem için yatırdılar.

sol kulağımda ani işitme kaybı vardı. o gece arkadaşlarım apar topar hastaneye zütürdüler. bundan bir hafta öncesinden de çınlama başlamıştı zaten. sürekli çınlıyordu ve hiç durmuyordu. delirtecek seviyede. bu arada ben çağrı merkezinde çalışıyorum.

neyse.. ben 2 hafta önce acilen hastaneye yatmak zorunda kaldım...

22 yaşındayım. evimde ailemle ciddi anlamda sorunlar yaşıyodum. resmen çocuk muamelesi görüp ciddiye alınmıyordum. tamam her anne baba evladının büyüdüğünü kabullenemeyip onu hala küçük bi çocuk olarak görür belki. ama bu karşısındakini ezmeye ve adam yerine koymamaya başladığı noktada insana biraz koyuyo. hak verirsiniz siz de..

başlık yürüsün diye bi derdim yok. ben anlatıcam dinleyen dinler. ciddiye alıp fikrini belirten olursa dikkate alıyorum

rriske de mi girmiiyyaaağğhh

@71 allah dediğiniz şeye inanmazken ona söz veren insanlara nasıl inanmamı bekliyorsun?

herkese iyi geceler. yarın da başlıktayım. sohbetiniz daim olsun. ben kaçıyorum. gelenler olursa yarın akşam görüşlürüz.

@58 tutturamadın kanka. 28 yaşındayım. ikinci üniversiteyi okuyorum. son sınıftayım.

@54 çağırabiliyosa çağırsın kanka. hatta iyi fikir. dinci diye geçinen bi yobazın züt oluşunu izlemek keyif verici olabilir.

panpalar son entrylerimi giricem. yarın işe gitmem gerek. ufak ufak kapatalım isterseniz.

@51 beyaz karga olayı yine. görmeden inanmayanlardanım.

@48 ruh diye bişey yok kanka. kıyamet de uydurma. insanları daha rahat yönetebilmek için, elinin altında tutabilmek için bir takım insanların onları korkutma şeklidir kıyamet.