annem kanserdi benim.yıkılmıştım,bitmiştim öğrendiğimde. bonzdu jamaydı taştı ecsdi ,baliydi tinerdi alkoldü derken artık dibe vurmuştum. sonra bir gün biri çıkıp geldi. elimden tuttu benim. o kadar anne şefkatiydi ki benim prensesim. daha ilk konuşmamızda kalbime sızmıştı truva atı gibi. oda kanserdi. güçlü olmam gerektiğini,anneme moral vermem gerektiğini söylüyordu.haklıydı.kadın benim halime kendi hastalığından çok üzülüyordu. söz verdim o gün o dünyalar iyisine. düzelecektim. daha güçlü ve pozitif olacaktım.oldumda. ben oldum olmasına da,her kelimesine taptığım insan,kendisi gitmiyormuş tedavisine.. tanımıyordum,belki söz etmemişti bile benden ailesine. gittim,evlerinin kapısını çaldım. anne babasıyla konuştum. zorla tedaviye zütürdüm istanbula. 1 ay yanında kaldım hastanede. dönmem lazımdı çünkü anneminde ihtiyacı vardı sıcak bir evlat gülüşüne. söz aldım hayatımın anlamından,ben ölmeden o ölmeyecekti. döndüm düzceye. herşey güzeldi.annemin tedavisi gayet iyi gidiyordu.istanbuluda ihmal etmiyordum,sık sık gidiyordum. velhasılı kelam,kızı çıkarttık hastaneden gayet sağlıklıydı.annemde ameliyatla atlatmıştı,6 ayda bir rutin kontrollere gidecekti sadece. vay be,mutluluktan uçuyordum. biri hayatımın başından itibaren,hayran olduğum kadın. biri beni kötü günlerden çıkarıp,çocuk mutluluğumu geri getiren ulu önder adeta.lise bitmişti.izmire gittim 4 yıllık elektrik müh. okumaya hak kazanmıştım,ege üniversitesinde. ne olduysa ondan sonra oldu. ilişkinin 3. yılının başındaydık. kızın durumu tekrar kötüye gidiyordu.bu sefer biraz daha ciddiydi. gelecek planlarımız vardı. ve o kurduğumuz hayalleri gerçekleştiremeyecek kadar yaşayamamaktan korkuyordu. ayrılmamız lazım dedi.ölümü bahane etti.ama zaten bir gün ölmeyecek miydik hepimiz.sanki ölümdü ona musallat olan hastalık. sinirlendim. ama kızamıyordum da. çünkü ne kadar uzatırsam konuyu,daha fazla üzülecekti bizim için.yan ben böyle düşünmüştüm. peki dedim.1 yıl yemeden içmeden kesildim.konuşmuyordum kimseyle.yine sürekli içici olmuştum. haftada en fazla 15 16 saat uyuyordum.ağlıyordum her gece.3 gün önce dayanamadım,aradım.konuştuk.seviyorum dedim,özledim dedim inanmıyorum dedi.şaka yapıyor sandım ama şaka değilmiş.gerçekten inanmıyordu onu sevdiğime.geleceğimde sana yer yok artık dedi.sonra ne mesajlarıma,ne aramalarıma cevap verdi.şimdi ne yapmalıyım? pes edip,kendi kendimi yiyip bitirmeli miyim? yoksa çaba gösterip,yüzsüz durumuna mı düşmeliyim?
Çok zor durumdayım,iyi değilim...
http://www.youtube.com/watch?v=jwOMLqmUiRM 
