Beyler az önce kardeşim lays yiyordu laysten bu çıktı. Ne yapayım? Şikayet etsem tazminat alır mıyım? Taktik verin up up.

edit: paraya dönüşürse yarısını siz panpalarıma dağıtacam 👍

Yarın yine staj var. Hemşirelik 4. sınıflara mecburi gitmem gerek. Hemşireliği sadece kızlar okuyor diyip muallak demeyin bu kardeşinize. Dediğim gibi yarın staj var ve beni yine o ruh hastalarının içine atacaklar. Bazen ben de onlardan biri gibi hissediyorum kendimi. Hele bu aralar yeni gelen biri varki yaşıt sayılırız. Onunla çok iyi anlaşıyoruz. Hiç arkadaşı yok benim gibi. Kimseye söylemeyin ama yasak olmasına rağmen ona defterimle tükenmez kalemimi verdim. Ailesine mektup yazmak istiyormuş ben de dayanamadım. Geçen günkü kalem kılıçtan keskindir dikkatli ol lafıma çok güldü. Çok sık gülmüyor. Ama ben onu arada güldürmeyi başarıyorum. Bunu da yazacağım dedi kendine has tavırlarıyla. Ben de nasıl istersen dedim. Edebiyat öğretmeni olmak istiyormuş. Bi tane de kız kardeşi varmış kardeşimle yaşıt. Ama kendinden fazla bahsetmiyor. içine kapanık biraz. Durmadan yazıyor. Aslında çok da zeki gözüküyor deliden ziyade. Fakat ailesi pgibojik tedavi görmesi gerektiğini düşünüp buraya getirmiş. Bazen sancıları oluyormuş öyle diyorlar. Fakat her şeye rağmen ortak noktalarımız var gibi hissediyorum onunla. Arada bana sorular soruyor. Önder açıkbaş nasıl ünlü oldu gibisinden ben de nasıl diyorum susuyor cevaplamıyor. Sadece soruyor, yazıyor ve susuyor. Sorularıma cevap verdiği çok nadir. Ama karar verdim bu yazdıklarımı onunla da paylaşacağım. Belki kendinden bir şeyler bulur benim hikayemde, belki o da bana yazdıklarından bahseder ben de onunkilerde kendimi bulurum. Kim bilir belki de hikayeler biter biz birbirimizi buluruz...

10.04.2016

Şimdiyse bu anlattıklarımın üzerinden 2 yıl geçti. 2 yıldır babamı görmüyorum. Babam kardeşim ve annem için nafaka ödüyor. Yeliz 14 buçuk yaşında artık. Okulu değişti biz o evden taşınınca. Yeni arkadaşlara ve yeni çevreye alışması biraz zor oldu. Annem 2 yıldır teyzemlerin dükkanında çalışıyor. ilk başlarda yüzü donuktu ve çok sık konuşmuyordu. Ancak son 1 yıldır toparladı artık eskisinden daha mutlu. Bense okuldan arta kalan kısımlarda part time işlerde çalışıyorum. Üniversite son oldum artık kpss ye hazırlanıp atanmaya çalışacağım ailemin geleceği için.

Not: Bazen son sandıklarımız yeni başlangıçlar için birer kapıdır.

Annem bu cümleden sonra tepki vermedi. Arkasını döndü ve bulaşıkları dizmeye devam etti. Benim günlerdir söylemek için kıvrandığım cümleyi anlamadı heralde sandım cebimden iphone 5s imi çıkartıp önceki gece çektiğim videoyu gösterdim. Oralı olmadı. Ne oluyor mk derken annem şaşkınlığıma son vererek sakince Biliyorum dedi. O an tarif edilemez bir boşluktaydım. Çünkü hiçbir cevap yoktu sorularıma. Kendimi toparlamaya çalışıp Ha?! Biliyor musun? diyebildim. Annem daha fazla konuşmadı. Ben de daha fazla soramadım. Mutfaktan ayrılıp odama çıktım. Öğleden sonra annem yelizi okula bırakmak için çıktığında açlığımı giderdim. Babam o akşam da yemeğe gelmedi. Diğer akşamlar da yemeğe gelmedi. Bir hafta sonra bi posta geldi evimize boşanma mektubuymuş. Annemler bi kaç hafta sonra tek celsede boşandı. Babamı son kez mahkeme günündeki o duruşma salonunda gördüm. Duruşma bittiğinde yelize baktım. iki damla yaş süzülüyordu gözlerinden ellerimle sildim. Ağlama dedim. Ben varım.

Annem gözlerime baktı. Nemli gözleri sanki her şeyin farkındaydı. En az onun kadar tecrübeliydim gözleri okuma konusunda. Neden demesine gerek yoktu zaten her şeyi anlatacaktım. Anne dedim. 2 gündür bu konu üzerinde sabah akşam düşünüyorum. Her şeyi her ihtimali değerlendirdim. Sana bunları açıklamak konusunda inan çok istekli değildim. Seni üzmek bu dünyada isteyebileceğim en son şeylerin arasında bile yer almaz. Seni üzmek beni harap eder. Seni üzenleri görmekse beni bitap eder. Artık senin de her şeyi öğrenmenin vakti geldi. Annem o sırada gözbebeklerini büyütmüş dikkatle ağzımdan çıkan sözleri takip ediyordu. Her kelimem onun şaşkınlık katsayısını arttırır vaziyetteydi. Bense artık tereddütlerimi bi kenara bıraktım. Anne seni kimsenin üzmesine izin vermem bunu biliyorsun dedim az sonra bu dediğimin tam tersini yapacak olsam da. Hayat zıtlıklarla dolu değil miydi zaten? Zıt kutuplar oluşturuyordu bu evreni, iyi her zaman kötüyü seçer. iyilerin kazandığı kadar kötüler de kazanır. Kötülerin kaybettiği kadar da iyiler kaybeder. Belki de iyiler daha fazla kaybeder. Annem de kaybedecekti fakat daha gerçek daha yalansız daha dürüst ve daha mutlu bir hayat kazanacaktı belki de. Anne dedim lafı daha fazla uzatmadan. Tüm betimlemelerden sıyrııldım, kararını ve cevabını ve tepkisini her şeyi anneme bıraktığım o anlamsız ve kahpe cümleyi dilimin altından çıkarmayı başardım. Babam seni aldatıyor.

Bu sefer yalan söyleyecek halim yoktu. Söyleyecek yalanım da yoktu. Gerçi söylesem de annem gözlerimden okurdu gerçekleri ve beni bir kez daha dumur etmeyi başarırdı. Tamamen plan dışında gelen bu duygusal anın üzerine, annemin beni teslim eden nemli göz pınarları her şeyi artık anlatmam gerektiğinin sinyallerini veriyordu. Annemle göz kontağını kesip bir süreliğine yerdeki ekmek kırıntılarına odaklandım. Annemse benden gelecek tepkiyi süzmeye çalışıyordu. Onu daha fazla ızdıraba zorlamak istemeden bu gerçeği açıklamalıydım. Bir doktorun başarısız bir ameliyat sonrası ex olmuş hasta yakınlarına üzgünüm demesi gibi bir şeydi bu. O yüzden alıştırarak söyleme gereksinimi hissettim. Dalgın bakışlarımı ciddiyete bürüyerek anneme yavaşça odakladım ve babamın dün akşam neden gelmediğini biliyorum dedim.

Sinirim yatışınca annemle yelizi odadan çıkardım. ferre izliyecek takatim kalmadığını anlayıp o günün verdiği yorgunluğa dayanamayıp kendimi yatağa attım. Ancak ertesi gün öğlene doğru kendime gelmiştim. Kendimi zorla yataktan kaldırdım. Yastık izi suratımda banyoya gittim. Elime yüzüme su çarptım. Yelizin odası kapalıydı. Aşağı indim. Mutfaktan takır tukur sesler geliyordu. Annem mutfağı toparlayıp bulaşıkları diziyordu. Beni görünce bana baktı yüzünde yeni ağlamışlığın verdiği mahmur ifade vardı. Gözleri kızarmış nemli. Beni görünce hemen kafasını çevirip yüzünü gizlemeye çalıştı. O anda ben de hüzünlendim. Tahmin ettiğim şey mi olmuştu? Bunu öğrenmenin en kısa yolu sormaktı ben de sordum cevabı tahmin edercesine. Ne oldu anne? Annemin gözleri tekrar doldu bana bakarken sözlere gerek kalmadan gözlerle anlaşıyorduk. Baban dün gece eve gelmedi diyordu gözleri ve ağzı da bunu teyit edercesine kısık sesle gözlerine tercüman oldu.

Ben bağırıp çağırırken annem yukarı çıktı. Beni sakinleştirmeye çalışıyor oğlum ne oldu diyerek. Dedim ne olacak görmüyor musun? Sapığın biri kardeşime ferre yollamış. Yeliz anne mervenin abisi anne diye hıçkırarak ağlıyor. Annem bunu duyunca durumu anlamış ifadesiyle beni sakinleştirmeye koyuldu. Diyor Mervenin abisi pgibolojik destek görüyormuş. Apartmandakilere falan sarmış. Çocuk eti cinle capy içerek gün geçiriyormuş. Delinin tekiymiş anlayacağınız. Benim sinirim hafifledi biraz bunları duyunca hemen engelledim yelizin facesinden o gavatı. Adını enquiry iglesias(hero) yapmış zaten deli olduğu ordan belli. Neyse dedim deliyle deli olma signornotforallow, annem de o olayın ertesi günü mervenin annesine bu konu hakkında konuşmaya misafirliğe gideceğini söyleyip beni yatıştırdı.

Not: enquiry sen anneme dua et yoksa gibmiştim belanı.

Ve gördüklerim karşısında şok geçirdim. Ben böyle işin gelmişini geçmişini geleceğini sülalesini yedi ceddini gibeyim!! Bu ne dıbına koyayım. Yeliz bu ne sen naptın!! Yeliz, abi valla ben bi şey yapmadım abi mervenin pgibopat abisi yollamış ben de silmeye çalışıyordum. Lütfen abi kimseye söyleme nolur bir şey yapma diye gözlerinden yaşlar aka aka yalvarıyordu. Beni bu kadar kızdıran cinnet geçirmeme neden olansa kardeşimin facebook duvarına kardeşimin sınıf arkadaşı olan merve diye birinin abisi olacak gavatın gay ferresi paylaşması olmuştu. Yanlış duymadınız amk gay ferresi.

Ben malımı biliyorum abi, yine yanılmadım. Yeliz yine pc nin başında. Aniden girdim ne yapıyorsun burda lan! diye bağırarak onu paniğe sürükledim. Eli ayağına o kadar dolandı ki bu sefer ekranda baktıklarını en fazla alta atabilmişti. Bu sefer geçenki kadar kolay kurtulamazsın benden Yeliz. Aç lan neyi alta attıysan! diyorum. Yeliz elimi kolumu tutuyor abi lütfen yapma lütfen diyerek yalvarıyordu. Yeliz çekil önümden bak kötü olacak dedim. Baktım hala direniyor tuttuğum gibi yatağa fırlattım. Bakalım bu kız benden neler saklıyor. Mouse u elime alıp simge durumunda büyüte clickledim.

Annem bu seferki hayvanlığımı giblemez göründü. Bunun daha fazla canımı acıtacağını biliyordu. Görmezden gelmek onun en büyük silahıydı. Babamla kavga ettiklerinde ertesi gün iki yabancı gibi dolaşırlardı ve babamı dize getirip haksız da olsa özür dilettirmeyi başarırdı. Ancak ben o kadar uzatmak istemedim. Annemi yeterince üzmüştüm belki daha da üzecek haberler verecektim. Kısa yoldan barışmak için önümden sertçe aldığı tabağımı tutarak: tamam kız kusura bakma ikidir sert yapıyorum sana ama benim kişisel problemlerim var seninle alakası yok bak özür dilerim biliyorsun böyle yapınca üzülüyorum. Diyerek gönlünü almaya çalıştım. Annem de büyüklük ben de kalsın yarram der gibi bakarak tamam tamam deyip geçiştirdi. Ama yüzünün asıklığı kaybolmuştu. Mission completed di ve yemeğe odaklanabilirdim. Bu gece gördüklerim kafamda flashback ler çaktırarak tekerrür ederken spagettimi yemeye koyuldum. Annemin sabah aldığı Henz ketçabı hayvanca dökmüş olmalıyım ki dalgın dalgın yemek yediğim için masaya üstüme başıma hep ketçap bulaştırdım. Öff temizlik yapmak çok taktan bir şey. Amk aslında sofraya ilk oturup ilk kalkan ben olurdum bugün nedense dalgınlığımdan sofrada tek ben kaldım kardeşimle annem kalktı kendi tabaklarını kaldırıp. Yeliz yukarı çıktı annemde televizyonun başına geçti ben olmama rağmen (!) Ben kaldım sofrada bi 20 dakka falan daha. Annem beni giblemiyor artık kadın da alıştı. sağım solum belli değil onun için bir şey sormuyor. Yemeği bitirdim yalapşap sofrayı kaldırıp sildim. Dedim bu yorucu günden sonra nasıl rahatlanır? Tabiki şakşuka yaparak. Önce üzerime bulaşan ketçapları temizlemek için banyoya çıkmam gerekti. Neyse çıkıyorum merdivenlerden yukarı bir de ne göreyim ebesini gibeyim bu ney amk benim odanın kapısı yine aralıklı. Bu kız beyin özürlü mü? Lan yeliz inşallah içerde değilsindir. Geçenki uyarımı ciddiye almamışsan yanılıyorsun bu sefer fena olacak. Zaten canım burnumda bi de senle uğraşmak istemiyorum. Umarım kapıyı açtığımda karşımda seni görmem. Yoksa bu sefer kurtuluşun yok. Bi sopayı hakettin.

Eve hızlı adımlamalar sonunda ulaştım. Bugün dünden daha yorucu bir gündü. Zile bastım. Açan yok tepik falan attım anca açtılar. Kardeşim kapıyı açtı hoşgeldin abi diyor. Amk nerem hoşgeldi Yeliz. Babam dışarda başka karıları düdüklesin sende evde mal mal spagetti kemir. Hepinizi uyandıracam bu evde Rönesans yaşatacağımm ulann. Neyse fazla gaza gelmedim bu kadar. Hoşbulduk dedim yalandan. O da yavaştan voltasını aldı. içeri gittim açım anne bana da yemek koy dedim. Annem bön bön bakıyor. Hani sen arkadaşlarınla yemek yiyecektin beklemeyin yemeğe beni demiştin? diye soruyor kadın haklı olarak. Hay amk yine yemeden sıçmayı başardım. Ben gerçekten yalan olayını beceremiyorum. Zaten becerenler de çok zeki insanlar. Ben söylediğim yalanları aklımda tutamıyorum ki mk. Çok temiz kalpliyim onun için yalana ihtiyaç duymam zaten. gibtir git signornotforallow bu kendine söylediğin gibik bir yalan zaten.
Dedim bi yemek verecen kırk takla attırıyorsun ha! Annem sabahki yaptığım eşeklikten sonra bu yaptığıma ne tepki verecekti merak konusu. Annemi seviyorum diyorum kadına yaptıklarıma bak. gibiğin tekiyim işte nolcak.

Yürüyüp geçtim önlerinden beni farketmemiş olacaklardı ki ilerde video olmuş mu diye kontrol amaçlı durduğumda bunları da uzaktan dikizledim. Sıfatlarını bozmamış oturuyorlardı hala karşılıklı sıfatlarını gibtiklerim. Video da olmuştu her şey net gözüküyordu. Hızlı falan değildi durdurunca yüzler bacaklar her şey tüm çıplaklığıyla ortadaydı. Beynimde duman manası yok çalına çalına evin yolunu tuttum. Yapacak hiç bir şey yoktu. Hiç bir şeyin manası yoktu. Bu gece artık benim için prison break ' in sonu gibiydi. Her şey bitmişti.

Not: Manası yoktuuurrr, Manası yoktuurr yok bu gafletin.

Cama çok yaklaşmadan uzaktan çektim bi kaç poz ama çok net degildi. Bu böyle olmayacaktı b planımı uygulamaya koymaya sıra gelmişti. Video açarak önlerinden geçecektim. Bu riski almaya değer miydi diye kendimi sorgularken buldum kendimi ve bunun için kendimi kınadım. Bu benim davamdı ve bu uğurda her şey mübahtı. Iphone 5s min kamerasını atik bi sensitivityle video moduna çevirdim ve yürümeye başladım.

Benim buradaki işim bitmişti. Babamın ne taklar yediği gözlerimin önündeydi fakat bunun maddi bir kanıta dönüşmesi gerekiyordu. Bunun için yapmam gerekense basitti, tüm detektifliklerin çözümlenmesi ni sağlayan ikinci temel prensibi gerçekleştirmek yani fotoğraf çekmek olacaktı. Biliyorsunuz ki birincisi taktan bir büyüteçtir. Neyse iphone 5s min kamerasını hazırlayıp yolun karşısına geçtim. Restaurantın kapısına doğru yanaştım. Bu restaurant da diğerleri gibi cam modasına uyup boydan boya cam kaplamadan oluşuyordu. Bu benim işime gelirdi çünkü babamın pekekentlik manzarasını fotoğraflamak çok daha kolay olacaktı.

Not: (bkz: Maddi maddeden oluşan manevi karşıtı sıfat") bu şekilde kullanılır.

Annem nerdesin diye sormuş. Kim milyoner olmak istersinizdeki milyonluk son soruyu cevaplayan kız gibi kasılıp kaldım. Aynen onun gibi en alakasız seçenekleri bile değerlendirmeye başladım. O anda babamın fişini çekme fırsatı ellerimdeydi. Ne yapmalıydım. Anneme her şeyi açıklayıp o gece o an ailemizin miladını tekrar başka bir yöne çekme kararı parlaklarımın ucundaydı. Ancak babamın pekekentlikte kendini bu kadar geliştirmesi inkar ederek ikna etme şansını da arttırıyordu. Hem de bu iş sms ile olacak iş değildi annem benim taşak geçtiğimi düşünebilir ciddiye almayabilirdi. Babamı daha açık daha net savunmasız bırakıp onu truvadaki gibi kendi evinde fethedecektim. Bütün seçenekleri değerlendirdikten sonra rez aldım. Bu seçenekler değerlenebilirdi.
Şaka bi yana en doğru kararın anneme yine ve yeniden onun iyiliği için şimdilik bu konuda son kez yalan söylemek olacağı kararını aldım. Arkadaşlarla takılıyoruz, yemeğe bekleme.

Kevaşe tam babamın karşısına oturmuştu ki yüzünü gördüm. Kumral, buğday tenli 1.65 boylarında alt segment bir kevaşeymiş. Öyle çok güzel falan da değil ha ortaya karışık azar azar kıvamında. Sokuk bir tipi var. Annemin yanında oruspu gibi kalır ki öyleydi de. Baba dıbına koyayım ben senin bu kaşar için mi vazgeçtin annemden. O kadar fedakarlık yaptı cefanı çekti. Kötü zamanında sinesine çekti bi çok şeyi. Senin yaptığın tam bi kaltaklık, tam bir yavşaklık abidesi örneği. muallaknin pekekentin önde gidenisin. Daha bunları o anda söyledim. Zamanı gelsin yüzüne daha bilmediğin küfürleri edeceğim. Belki kavga ederiz. Elimi kana bulamak istemem. Senin gibik hayatın için kendi hayatımı karartamam. Ancak seni bitireceğim. Çok daha farklı yöntemlerle, hem de ellerimi hiç kullanmadan diye planlar yaparken telefon titredi mesaj geldi amk. Küfürler ederek mesaja bakmaya çalıştım. Sonra kimden olduğunu görünce morarmaya başladım. Mesaj kimden mi dersiniz? Ütopik birinden. O anda mesaj atması gereken en son kişiden. Annemden.

Bütün bu silsilenin içinde ne yapacağımı bilmez halde bekliyordum. Beşiktaşlı olmamın verdiği sabırla beklemeyi sürdürdüm. Her şey sessizleşmiş etrafta kimsecikler yok hissiyatı tüm bedenimi gondiklemeyi başarıyordu. Bense sadece öfke, kin ve nefret duygularıyla hareket ederek aile saadetimize nifak tohumları eken babacığımı uzaktan gizlice seyrediyordum. Aile saadetimiz dediysem son 9 yıldır öyle bi saadetten bahsetmek mümkün değildi zaten. Sadece kavga gürültü bazen barışma. Bazen de hiçbir şey olmuyordu evimizde. Ben kendimi tamamen kapanda hissediyordum. Hayallerim vardı ama bencilce davranamazdım. Annem benim her şeyimdi ve onu yüzüstü bırakamazdım. Derken bir bayan restauranta giriş yaptı. Arkası dönük abiye mini elbisesiyle yüzünü seçemedim. Muhtemelen güzel bi kevaşeydi. Çünkü babam annemi kolay kolay aldatmazdı. Ya da bu sadece bir varsayım. Babamı ne kadar tanıyordum ki?

Not: Champion Begibtas!

Babam tanıdık olmayan sokaklardan geçti. Peşinden ayrılmadım. Kendimi de farkettirmedim. Ulan puşt herif nereye gidiyorsun diye fısıldanıyorum kendi kendime. Sokakların bitiminde ana caddeye çıktı. Cadde tanıdıktı. Az ilerde eskiden dersanemin olduğu bina vardı. Altında da bim vardı. Bim duruyordu ama dersanem kapanmıştı. Çok anılarım geçmişti o caddede. Yolun bi tarafı restaurantlarla doluydu zaten. O restaurantların mönüleri de baya tuzluydu. Öğrenciyken en fazla çay içebilmişimdir o restoranlarda. Cadde o akşam bin bir gece masalları gibi ışıl ışıl parlarken babam fiyakalı restaurantlardan birine giriş yaptı. Ben de yolun karşısında bimin yanındaki binanın girişine babamın oturmaya hazırlandığı masayı rahat görebilecek bi yere konuşlandım.

Yektaya durumlarımdan bahsetmek istedim. Fakat beni dinlemiyor gözüküyordu. Ben de vazgeçtim. Okul bitince avere olmuş eve dönüyordum. Yolda babamı dünkü kuyumcudan çıkarken gördüm. Gözlerim faltaşı gibi açıldı. Bu ne amk bu oruspuya kaç tane hediye alıyorsun? Hemen gizlenip peşine düştüm. Bu gün her şey bitecek diyordum. Ne olucaksa olacak.

Not: Kardeşimin bilgisayarımda ne işi olabilir ki?

Günümün o andan sonraki kısmı tamamen taktan beter geçti. Kardeşim hazırlanıp okula giderken annem suratıma bile bakmıyordu. Annemle kardeşim evden çıkınca ben de daha fazla evin o kasvetli havasına danayamayak kendimi dışarı attım. Mahalleden bi kaç yüz görür kafamı dağıtırım diye düşündüm. Sokaklarda avare avare saatlerce dolaştım. Olan biten her şeyi tekrar tekrar kafamda canlandırarak en doğru yolun ne olduğuna karar vermeye çalıştım. Ben böyle kendimce anneme iyilik etmeye çalışsam da aslında bir yuvanın yıkılışına şahitlik edecektim. Kardeşim daha 12 yaşındaydı ve ben işsiz güçsüzdüm. Annem de ev hanımı olduğundan ayakta duramazdı. Babamla ayrılırlarsa ev tamamen dağılacak kardeşimin pgibolojisi alt üst olacaktı. Ben kendimi kurtarırdım. Fakat annem ve kardeşime olacakları düşününce bazı tereddütler yaşıyordum. Saatler ve sokaklar bitince okula doğru yürümeye başlamıştım. Midem de saatlerdir dolaşmanın verdiği yorguntan bitkin düşmüş yemek diye yalvararak gurulduyordu. Okula biraz erken gittiğimden kantinde biraz atıştırmaya karar verdim. Kantinde de sınıfta yakın bulduğum arkadaşlarımdan Yekta tek başına oturuyordu. Pitost la zero kola alıp yanına doğru yöneldim. Belki biraz konuşmak bana iyi gelebilirdi.

Not: Yeliz senin için en doğru kararı vereceğim.

Annem biraz bozuldu hatta baya bi bozuldu ses etmeden ellerindeki torbaları yere fırlattı. Torbalarda salam sosis ve domatesler yerlere saçılmıştı. En sevdiğim ketçap heinz i de almayı unutmamıştı. Birden kötü oldum arkasından koşup özür dilemek istedim. Fakat yapamadım. Kardeşim de arkadan bana bakıyordu. Sanki kötü bir insanmışım gibi. Bana öyle hissettirdi. O an yer yarılsa da içine girsem diye düşünüyordum. Sahi yer yarılsa bile şuanki durumumdan daha dibe asla düşemezdim. Poşetlerden çıkan yiyecekleri dolaba yerleştireyim bari dedim. Kafamı toparlamalıyım ve bu işi bugün bitirmeliyim.

Not: Her şeye rağmen annem babamı seviyor olabilir.

Amk gerçekten bildiğin zarftı bu. Açtım baktım içinde kağıt da var. Biricik aşkım, yazıyor. Ama gerisi yok Sonunda bulmuştum amk. Tamamlanmayı bekleyen bu pekekentlik kanıtını bulmanın verdiği coşkuyla annemle kardeşimin geldiğini duymamışım. Annem sesleniyor içerden signornotforallow uyandın mı diye? Ben de panik oldum ama kanıtı da yerine aynı bıraktığım gibi koyup annemin hemen bulmasını sağlamak istemedim. Çünkü daha tamamlanmamıştı. Benim komplo kurduğum bile düşünülebilirdi bu konuda. Onun için olay yeri incelememi yarım bırakıp kanıtı bulduğumdan daha gizli bir şekilde ilk günkü gibi tertemiz olarak yerine bıraktım. Anneme gözükmeden mutfağa sıvıştım. Annem beni mutfakta gördüğüne şaşırmıştı. Noldu sen hiç mutfağa girmezdin demek o kadar acıktın ehuehu diyor. Kaşlarımı biraz çattım nereye gittiniz sabah sabah bu dolap neden kupkuru tastakır? Biraz evine yemek alsana açlıktan ölmemizi mi istiyorsun? diyerek kabalık ettim. Bu kabalığı konuyu başka yerlere çekip üzerimdeki paniği atmak için bilerek yapmıştım.

Not: Anne her şey senin iyiliğin için.

Annemlerin yatakodasına aylardır girmiyormuşum meğerse her şeyin yeri değişmiş amk. Bunu farkedince mahremiyetlerine aylardır gösterdiğim saygı için kendimi tebrik ettim. Dolapları yavaş hareketlerle açmaya başladım. Kendimi müfettiş Gagget gibi hissedip bir yandanda ağzımla Pulp Fiction ' dan misirlou yu çalıyorum dırırıırırırırı diye. Kilot çekmecelerini falan kontrol ettim. Annemin falan iç çamaşırlarını görünce biraz fazla ileri gidebileceğimi düşünüp oraları deşmek istemedim. Babam olacak oç baya iyi iş çıkarmış hiç kanıt yoktu dolaplarda. Zaten evde kanıt bırakacak kadar da salak olamazdı heralde. Ya da olabilir miydi? O anda babamın yattığı taraftaki başucu etejerinin birinci çekmecesinden muhtemel beyaz bir zarf gözüme ilişti.

indim aşşağı mutfağa. Açtım dolabı dolap taptakır kupkuru amk. Kurumuş limon bile yok yumurtalıkta o derece. Biz bu kadar fakir miyiz bu dolabın hali ne lan? Aşağılarda yarısı küflü bi kaşar peynir buldum. Beynimde burası survivor diye Acunun sesi yankılanıyor. Noluyor amk geldiler heralde bana diyip acunu gibtir ettim. Ekmek arayışlarına başladım. Neyseki ekmekten bol bi şey yoktu bizim evde. 2 dakkada tost-ayran yapıp midemi şenlendirdim. Karnım doyduktan sonra beynimin çalışmasına sıra gelmiş olacak ki: Amk dedim fırsat bu fırsat ne duruyorsun? Babamın ne taklar yediğini araştırmanın tam zamanı. Hazır evde kimse yokken bi karıştırayım şunun dolabını falan belki elle tutulur bi kanıt çıkar karşıma. Ellerimi mutfak detarjanıyla hızlıca yıkayıp yatak odasına doğru yöneldim.

Not: Baba karşımda yatarken kıçını kaşımayı bırakmalısın.