@64 inanç değil diye hoşgörüden, empatiden, insanlıktan yoksun kalma hakkınız mı var amk.

ister inanç olarak algıla ister boş küme insan olmak her daim iyidir ve bunun gerekleri vardır.

madem başkasından hoşgörü ve empati bekliyorsunuz kendnize karışılmamasını istiyorsunu o zaman aynısını siz de yapın am.

iyi bir ibrey olmanın inançla alakası yoktur. yaşadıklarını herkesinkine yakınlaştırma ile alakası vardır.

bak sevgili kardeşim inançtan bahsediyorsun hoşgörüden bahsediyorsun ama kendi çocuğuna kendi inandıklarını dikte etmekten de alamıyorsun kendini.

dinle.

eğer o kızın kafası çalışıyorsa seninle evlenmez. bence evlenmemeli. çünkü islamda atesite inançsıza karı karı verilmez ama ama inançlı bir adam allaha inanan yahudi hristiyan alabilir. çünkü islam evin geçimin erkeğe bırakmış çocukların eğitimi ve terbiyesini de anneye kesin kural değil bunlar değişebilir tabi ama genel itibari ile böyle.

şimdi sern atesitsin. kız dindar. hadi diyelim kız namaz kılmamana allaha inanmamana karışmadı. peki sen hoş görüden bahseden bir ateist olarak onun namazını kılmasın oruç tutmasına karışmadan durabilir misin. durabilirsen ikiniziin hoş görüsü karşılıklı olursa o saydığın binbir dua şekerle kurana göndermeler artık saçma kalır.

islam kuranın arapçasını okumak değil. islam salak salak dua dini değil. islam bi,rilerine tahakküm etme dini de değil. kuranın ayeti bu dıbına koym "leküm diniküm veliyeddin" senin dinin sana benm dinim bana. aç oku peygamber mekke fethinde nasıl uyarı alıyor. esirler konusunda dine girişte zorlama konusunda.

din demek dua kuran değil bir aksiyondur. gazali de ibni sina da farabi de dindardı ama adamlar dünya tarih ve bilimini yeniden yazdı. bu senin anlattıkları zütelek şekilci din anlayışı. çocuğun olursa önce onu iyi bir insan yap. sonra karar vereceği zaman kendi karar versin babası gibi ateist mi olur gazali gibi alim dinadar mı sen karışıyorsun?

Annenin babanın sana din konusunda yaptıklarını senin ona dinsizlik konusunda yapmaya hakkın yok. madem hoş görü ve empatiden bahsediyorsun önce sen düzelt kendi.

kısaca: bence hoşgörüyü sonuna kadar kaldıramayacaksanız karşılıklı hiç girmeyin. evlenirseniz çocuğunuzu iyi bir insan yapın dini ve idelojiyi kendi seçsin. inşalah senin gibi pis bir ateist olmaz:)

babam ölmemiş.
yaşıyormuş ama çok kötü durumda imiş. kemikler kırılmış göz kulak patlamış dili kesilmiş omuzlar çıkmış ve o soğukta yolun kenarına atılmış.

bunlar babamı bulunca acil hastaneye zütürmek istemişler ama yolda asker yolu kesmiş ve bu yaralı pkklı mı diye saatlerce bekletmiş. en sonunda erkekleri geri yollayıp teyzem ve üvey annemin bir araba ile zütürmesine karar vermişler.

babam tam 40 gün hastanede kaldı oradan çıktı iki sene evde yatalak kaldı. eve ekmek getiren tek kişi o amk. abimler izmirde çalışıyor onlar az buçuk bir şeyler yolluyor. babama çok koyuyor tabi bunca akraba var kendi yatalak elimizden tutan yok halimizi soran yok. bir tek teyzem geliyor soruyor halini hatrını soruyor evindeki bir lokmayı bizimle paylaşıyor.

ağlayanlar sızlayanlar ağıt yakanlar...
kimi babası için kimi kardeşi için kimi oğlu için gittiği yoldan dönmemiş olmanın ve ölümle karşılaşmış olmalarının ihtiamaline yanıyordu. kolay değil peynir ekmek gibi değersiz bir hayvan gibi insanlar ölüyordu.

kimse kimseden hesap soramıyordu. zaten şikayet edilecek yer de hesap sorulacak yer de askerdi. kimi kime şikayet edeceksin. fuzulu misali şikayet etsen pkklı ihbar etmiyorsun diye şikayetten bile sayılmaz bir araba dayakla evine dönerdin.

o gün ikindi ezanına doğru bir grup gözüktü yolun aşağısında. gidenlere benziyordu bunlar ama giden dört kişi idi dönen ise iki. gittik dönenler gidenlerdi. yorgundular. ekgib olanları sordu herkes. merak etmeyin dediler.

üvey annem ve teyzem ekgibti. babamla birlikte onları da kaybedersek iyice yıkım olurdu. neyse ki kötü olan olmamış aksine iyi sayılcak haber bile aldık.

şimdi bu güzel insan kim bilir kimlerin hatalarından dolayı birbirine girmiş bin yıllık bir kardeşliğin en masum kurbanlarından oluyordu. hem de normal bir ölüm değil işkencelerden geçen bir ölüm ve cesedi bile insan muamelesi görmemiş yolun kenarına atılmış

gel de isyan etme gel de saygı duy devlete gel de biz sizin için buradayız diyen huur çocuklarına inan. o zamanlar sekiz yaşını geçkin idim ve elime silah alıp bir daha o askeleri görürsem kafasında kurşunları sıralamak istiyordum. kimse anlamaz zaten bizi... başa gelince anlaşılır.

toplanan köylülerden üç kişi teyzem ve üvey annem yola koyuldular babamın cesedini almak için. saatler geçti. onlar da geri dönmedi. köy tekrar bir korku zindanın içine girdi. muğlak korkular insanı sardı mı bundan kötüsü yoktu. 50 çeşit şey olmuş olabilirdi. tehlikeli saatlere çoktan girmiştik. kimse dönmedi o akşam ertesi sabah köy daha bir kalabalık toplanmıştı meydanda. ağlayanlar ağıt yakanlarla boıktan bir güne daha uyanmıştım.

babam hiç kimseye zararı olmayan bir adamdı. gerçekten kendi halinde tek derdi yaşamak ve çocuklarını bu yoklukta mutlu etmekti ama ne o zamanın devleti ne de çevredeki huur çocukları rahat bırakmadı.

ya askerden baskı görüyordu onların tarafında yer almak için ya da herhangi bir isteği yere gelmeyen ve sinirlenen bir binin sinsi planları çerçevesinde güvenlik güçlerine şikayeti yapılıyordu.

oysa onun tek isteği vardı çocuklarını aç ve açıkta bırakmadıktan sonra dededen kalma bahçelere inip ağaçlarla çiçeklerle hayvanlarla uğraşmaktı.

bir tilki vardı. zapzayıf. neredeyse açlıktan ölceketi. babam onu bağmızda koşamayacak halde bulmuştu. normal bir adam alır vurur amk. babam öyle değildi her hayvana şefkatle yaklaşırdı o tilkiyi bile kendi elleri ile kulubesinde besledi güçlenince bıraktı.

daha bu mübarek adam kilometrelerce yolu yürüyüp su depsundan oluklara suyun tutunabildiği yerlere su doldururdu kuşlar hayvanlar sussuz kalmasın diye.

üç zehir gibi günün sonunda kendini kaybetmiş bir adam geldi evimize. gidin babanızın cesedini alın bilmem ne köyün yolunun kenarından diye.

bir insan nasıl eriyebilir iki dakikada onun cevabı yaşandı o an evde. bir insan allah bile nasıl isyan noktasına gelir bir haberle resmi vardı. bir insan önüne gelen her şeyi nasıl yok etmek için gözü dönmüş bir hal alır onun cevabı vardı.

evden acı acı çığlıklar yükseliyordu. köylü toplanmıştı ama ölen bir adamın cesedini bile almaya korkar olmuştular.

askerler onu yakalamış ve hakkında pkklılara yardım ediyor diye şikayet varmış. tamam dıbına koym. biri pkkya yardım ediyor diye şikayet edildi ise sonu asit kuyusudur.

biz gittik ertesi gün karaklola yalvar yakar ağla sızla yok dıbına koym. komutan sinirden bizi de öldürecek. çekildik bir köşeye ben üvey annem ve 3 kardeşim ağlayıp zırlıyoruz amık.

sonra asker geldi bizi ordan iteleye kakalaya yolladı amk. gece karakolun dibinde orda burda ağlaya ağlaya sabahladık. bizim köylü olan iki korucu geldi bizi alıp eve zütürdüler. böyle böyle ne zaman ölüm haberi gelecek diye üç gün geçti.

bir akşam babam eve gelmedi. normalde mardin midyate yolcu zütürür öğleden sonra 2-3 gibi de evde olurdu. zaten altıdan sonra dağda yolda yakalnırsan askerin yetkisi var sorgusuz vurur seni.

o akşam saat yediye kadar büyük bir korku ile acaba bir şey olmuş mudur tedirginliğiyle geçti. saat on oldu gelen giden yok. korucular biz onu aramaya çıkalm dediler. hepsi silahları alıp köyün çıkışına doğru gittiler. gece bir gibi geri dönmüşler.

biri üvey annemi kenara çekip bir şeyler anlattı. üvey annem çığlık çığlığa ağlıyordu. saçlarını yoluyor kendini yerlere vuruyordu. amk anladık ki baba yok artık. ölmüş öldürülmüş.

ne kadar kötü bir şey bilemezsiniz. düşünün ki her akşam gelişiyle varlığıyla bu taktan dünyayı güvenilir kılan sizin başını okşayıp saçlarınızdan öptüğünde içinizin yağları eriyen sabah akşam çalıştığından ter kokan ama o ter kokusu dünyanın en güzel kokusu olan babanız yok.

askerle pkk arasınadaki çatışmanın verdiği gerginlikle 3 sene daha geçti. evde durumlar iç açıcı değildi. kim kime gıcıksa askere bu pkkya yardım ediyor diye şikayet ediyor asker geliyor onun anasını gibib gidiyordu.

allahtan babamı kimse şikayet etmiyordu ama her kış geleneksel hale gelmiş köylünün ununu şekerini bulgurunu çamura bulama şenlikleri komutanlar tarafından zevkle izlenirken gariban asker ve köylünün içi yanıyordu.

hiç unutmam bir asker bizim un çuvalını çamura dökerken ağlamıştı. komutan o askeri paramparça edip anansını bellemişti. seneler böyle geçti. asker geliyor dövüyor vatan diye pkklılar geliyor anlatıyor bunlara karşı sizi koruyacaz diye. okula gidiyoruz anlmadığımız bir dille matematik türkçe öğreniyoruz.

bu taktan hayata şükretmek gerektiğini sonradan anladık.

komutan iyice yaklaşmıştı. bundan sonra tam konuşacakken paaat diye bir ses. komutan yerde. askerler koşturup savunmaya geçiyorlar. dağın eteklerinden bir kaçıyordu yukarılara doğru. askerler peşine verdi.

adam biraz daha kaçıp kayanın arkasına saklandı. asker koruna koruna yanına gitmeye çalışıyordu. asker sayısı çoğalınca kayaların arkasından yedi sekiz kişi daha çıkıp ateş etmeye başladı. biz korkudan un çuvalı gibi olmuşuz herkes bir yere kaçıyor. yaklaşık kır dakika sürdü. sonra pkklılar kaçtı.

komutanın dışında vurulan yararlanan yoktu. o da ayağından vurulmuştu. o komutan tam iki yıl boyunca ebemizi gibti. her gün dayak yiyip dua gibi küfür yiyip aminlerle bitiyorduk.

konuşan köylüleri haşat edinceye kadar dövdürttü. hepsi hareketsiz yerde yatıyordu. bütün köylü can korkusundan suspus olmuştu.

dayak yiyenlerden biri allah belanızı versin dedi. komutana bunu demek 80 kilo taşşak istiyordu ve adam bunu dedi. komutanın gözleri döndü. köy meydanın aşağısındaki hgarman yerine adamı kanlar içinde taşıdılar ve üstüne ot yığıp ateşe verdiler.

adam yanıyordu. hepimiz klüçük dilimiz yutmuş artık bu huur çocuğu komutanın hak ettiği cezayı alması için allah yalvarıyoduk. adam yanıyordu kulakları giben bir çığlıkla kıvranıyordu kaçtıkça askerler ateşin içine atıyorlardı.

adam sonunda ateşin içinden çıktı ama her tarafı yanmıştı. oğulları vardı iki tane ikisi babalarının yanışını ağlayarak szılkayarak izliyorlardı. komutan tam bir zafer edasıyla köylüye doğru yürümeye başladı. yaklaştıkça acaba bu sefer kim ölecek diye kim dayağa maruz kalacak diye altımıza ediyoruz.

askerlerin başındaki yüzbaşı daha önce gelen adamdı. bütün köyü meydana toplayın dedi. köy korka korka meydana doluşmaya başladı.

kadınlar çocuklar yaşlılar gençler adamlar herkes ordaydı. ben üvey kardeşlerim ve üvey annem de ordaydık. köyde tek bir kişi bile ekgib değildi babamın dışında. sayım yaptırıldı. babamın nerde olduğu soruldu. kimse bilmiyordu.

yüzbaşı sinirlenip bir kaç köylüye şamarı patlattı ve babamın meselesini bir kenara bırakıp bütün köylüye aynen şunu dedi: hepinizin karısını gibeyim. amin deyin siz de.. bütün köylü hep bir ağızdan amin dedi. hepiniz şerefini kızını gibeyim. bütün köylü amin dedi.

30 yaşlarında dinç bir köylü yediremedi bu lafları herhalde yüzünü mü ekşitti ne komutan görmüş getirin buraya dedi. üç asker tekmeleye tekmeleye getirdi onu. komutan başladı bunu dövmeye. silahın dipçiğiyle kafasına sert bir darbe indirdi. oracıkta hareketsiz yığıldı adam. bunun üstüne bir kaç köylü hareketlenmeye bağırmaya başladı. komutan zıvanadan çıktı.

ölen 7 asker 4 pkklı vardı. üç dört saat geçti kimse gelmeyince köylüler hem pkklılara hem askerlere mezar kazıdı. ölen pkklılardan biri de bizim köylüydü. köy resmen ağıt yerine dönmüştü.

pkklıları gömdüler. askerler de ise biraz tereddüt ettiler. gömsen bir türlü gömmesen bir türlü.

köylü korkuyordu. ben de korkuyordum ama ölen askerlerin başında çömelmiş düşünüyordum. herkes bir şeyler söylüyordu ama herkesi susturacak olan askerler köye doğru gelmeye başladılar ve artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı...

pkklilar gelip hocayı almışlar dağa. benzetip bırakmışlar okula. ertesi sabah okula gittik hoca çamur içinde yatıyor.

sevinenler var korkanlar var üzülen var. ben pek bir şey hissetmemiştim çünkü bu hoca bizim gibi değildi. bir iyilik yapıp arkasından adamın anasını gibiyordu. neyse bu hoca kaçtı köyden sonra. başka iki hoca geld.

onlar iyi insanlardı köylüler de onları çok seviyordu. birlikte tarlaya gidiyor top oynuyor namaz kılıyorduk. tam köylü kafasına göre. samimi ve güvenilir hocalardı. köylüler de evlerinde en güzel ne pişiyorsa bunlara verdiler.

bu durum da çok sürmedi. askerlerin köyü denetime geldiği bir gün köyün hemen aşağısında pkklılarla çatışma çıktı. ölen askerler de vardı pkklı da. asker çekilmek zorunda kaldı. öğretmenler kafayı yemişti korkudan köylü bunları kollayıp sakladı. köy karıştı amk.

bir yandan pkk bir yandan asker çatışmalar biraz daha sürdü. akşama doğru silah sesi kesildi. bütün köylü ölen askerle pkklılara bakmak için koşturduk.

sınıf 160 kişi amk. yemin ediyorum sıralara alıtşarlı oturuyoruz. türkçe bilen tek bir kişi yok. iki ay ayı gibi ders aldık. sonra adanadan bir kız geldi o bize çeviriyordu. hoca türkçe konuşuyor biz kürtçe hoppa babam hopa.

hocanın dediklerini güç bela anlasak da okumayı yazmayı söktüm. kitap koyuyor hoca okuyorum. şaşırdı. okuduklarımı ben de anlamıyordum ama okuyordum. hoca geldi babama bu çocuğu ver başka okulda okusun burda heba olur dedi.

babamdan canını iste çocuklarına bir şey deme. babam olmaz deyip kapattı konuyu. bu hoca bırakmıyor ilgileniyor benle ama adam biraz acayip hem köylüye hem bize köle gibi davranıyor.

bu hoca köyden birilerini askere şikayet etmiş devlete asilik yapıyorlar diye. asker geldi o şikayet edilen adamları bütün köyü topladıkları meydanın ortasında gibti. hoca kendine güveniyor nasıl bir cesaret ise köylüye ahkam kesiyor hainlerin sonu budur falan diye ama çok sürmedi bu cesaretli hocanın saltanatı...

okula giden veletler daha bir gib öğrenmeden ben okuma yazmayı söktüm amk. kafam zehir gibiydi. herkesin 6 altı ayda aldığı kuran derslerini iki haftada bitirmiştim.

neyse yüzbaşı eve geldi babama saydı sövdü. gitti. sonra küçük kardeşim geldi. damda oturuyorum. yüzbaşı babama oğlunu okula gönder falan demiş. haftaya ben de başlıyorum okula. sevinçliyiz amk.

babam bana bir çanta aldı yetmişlik memur çantası amk. parası ona yetmiş. abimlerin eski defterlerini silip koydum çantaya hoppa okula.

babam dayak yiyordu. ben seyrediyordum. askerler olabildiğince az taviz vermeye çalışıyorlardı. babamın hem korucu olmayı red etmesi hem de köyü terk etmeye yanaşmaması askerlerin hoşuna gitmemişti.

babam yediği dayağın etkisiyle tam 40 gün yattı. hastaneye zütürmek istediler ne hastanesi dıbına koyum köyün dışına çıkarsanız vururuz dediler.

babam yatalak yatıyordu. okullar açılmıştı. amk herkeste renkli kalemler defterler çantalar onlar gibi olmak için böbreğimi satardım o derece. nasıl özeniyorum kendimi yiyecem üzüntüden.

babam korucu olmadığı için almadılar okula. gittim babamın o kadar dayak yediği şey için babamla konuştum ben de okula gitcem dedim. babam almazlar seni ben öğretirim sana okuma yazmayı dedi.

babam bilgili okumuş biri değildi ama 10 yaşını geçen abimlerin hepsine okuma yazma öğretti evde. köylüler dalga geçiyordu onunla ama abimler ablmalar faydasını baya gördüler bu eğitimin.

babam aldı bir defter hasta yatağında bana ders vermeye başladı.

köyümüzde güzel bir okul vardı ama öğretmenler gelmek istemiyordu.

çünkü asker ve pkk arasında hergün gözümüzün dibinde çatışmalar oluyordu. asker de pkk da resmen kafayı yemişti. kim kimi yakalarsa anında ebesinin dıbına koyuyordu.

neyse haber geldi. okul açılacakmış ama önce köylülerin korucu olmayı kabul etmesi gerekiyordu ve köyün yüzde doksanı korucu oldu. kimi korktuğu için oldu kimi isteyerek oldu kimi para için kimi köyünden çıkarılmamak için.

babamı da çağırdılar. korucu ol dediler. olmam dedi. çık köyden dediler çıkmam dedi. yüzbaşı babama öyle bir tokat attı ki dıbına koyum kalbimi press makinasına koymuş gibi oldum. babam diretince askerler üstüne çullandı.

kimi dipçikle kafasını kırdı kimi tekmeyle dişlerini kırdı kimi kafasını çamura soktu kimi belini kırmak için abandı. ömrümün en taktan en korkunç en çaresi anıydı o an.

köye üvey anne ile dönünce herkesin morali bozuldu hakkaten kötü kadındı.

biz herhalde düzelir dayak yemeyiz artık diye düşünürken bu dozu daha da artırdı.

katlanamayacak seviyeye gelmişti. ablamlar babama yalvarıp izmire gitmek için izini aldılar.

ve onlar gitti. bir iki ay sonra benden 2-3 yaş büyük abimler de gitti.

ben ve üvey kardeşlerim kaldık.

üvey kardeşlerim rahattı ama benim için tam bir işkence dönemi başladı.

köyün girişinde babam durdu. ben babama yalvardım ne olur bırakma baba onu kardeşlerim küçük kim bakacak onlara diye yalvarıyorum.

bizde sürüyle akraba var. yani saysan 5 bini geçer ama annem öldüğünde hepsi sırt çevirdi. kimse ne halimizi ne hatrımızı sordu. sonradan paranın dıbına koyunca hepsi için çok kıymetli akraba olduk.

neyse babam da biliyor bu olayın başına iş açacağını. ben yalvar yakar bırakma baba falan deyince iyice yumuşadı. sanki o beni odunla döven kadın değil de ayrımcılık etmeyen beni bir anne sevgisiyle saran kadını savunuyorum amk.

neyse babam vazgeçti. anlattı bir daha ne kızlarıma ne de çocuklarıma kötü davrandığını gömiyim falan diye bir tehdit etti. geri döndük köye.

üvey annemi arabaya bindirdiğinde babam beni çağırdı gel sen de benimle dedi.

aslında gitmek istemiyordum. çünkü o kadını her görüşümde odun ile sırtıma vuruşları geliyordu. insanın düşmanına atmayacağı osmanlı tokatları kulağı yerinden sökercesine çekmeleri tekme tokat allah ne verdiyse dövmeleri geliyordu aklıma. bazen acıdığından değil kendime acıdığımdan ağlıyordum amk.

neyse babam çağırınca gittim. ben dolmuşun ön koltuğundayım. üvey anne arka koltukta ağlıyor yalvarıyor ne olur beni zütürme beni çocuklarımdan ayrı koma diye.

babam kafaya koymuş boşayıp bırakacak babasının evine. üvey anne 2 saatlik yol boyunca ağlayıp yalvardı. ben bile haline acıdım kadının ama köye varmıştık ve bırakıp gelecektik güya.

çoğu zaman babam gidince ben evin altında yıkılmaya yüz tutmuş kuru gıdaların olduğu kilere saklanır babamın gelmesini beklerdim üvey annemden dayak yememek için.

o ayrımcılık ve kin timsali kadın ise çeşmeden su taşımıyorum odun kırmıyorum bi sürü iş yapmıyorum diye bu sefer babama şikayetler mızmızlanmalar ben bunları burda istemiyorum demelerine başladı.

babamın huzuru kaçmıştı. o da üvey annemi dövmekten huzursuzdu ama dayanamıyordu. ya biz ya üvey annem gidecekti.

babam tercihini üvey annemi evine yollamakla yaptı.

bir tek kişi hariç.

kin dolu entrikacı üvey annem.

o zamanlar benden büyük ablamlar vardı. onlara ne hakaretler edip ne iftiralar atıyordu.

e tabi köy yeri züt kadar yer millet duyuyor görüyordu.

gerçekten dağdaki hayvana bile kıyamayan babam evlatları söz konusu oldu mu çıldırıp üvey anneyi feci şekilde dövüyordu.

köyden üvey anneyi görenler duyanlar babama yetiştirince her gün evde kavga gürültü oluyordu ve ben çocuktum korkuyordum.

fakirdik amk.

yalnız hiç bir zaman niye o fakirlik zamanlarını yaşadım diye hayıflanmadım.

çok güzel anların yaşandığı zamanlarmış şimdiki halle karşılaştırınca.

sofraya gelen peyniri bölüşmek kişi başına zeytini sayıyla vermek zeytin bitmesin diye çoğu zaman payımızdaki zeytini sadece yalıyorduk.

herkes yan yanaydı. birliktik. kimse kendini düşünmüyor herkes bir şeyler yapmak için uğraşıyordu.