- 1 / 1 / 66 entry
- 0 başlık
- 24.92 incipuan
r390 önüncü nesil normal
-
0
ölüm yıldönümü
sene içinde kız arkadaşımı ve ailem dediğim 2 kişiyi kaybettim. yaklaşık 1 hafta sonra yıldönümü, eylülde ise bir diğerinin yıldönümü, geçen 3 sene boyunca hep bir şekilde birilerinin yardımıyla atlattım ama şu an hayatımın en yalnız zamanlarını yaşıyorum ciddi anlamda kimsem yok kodumun izmirinde. 6-7 senedir depresyonla boğuşuyorum bunla birlikte bu ölümler olunca hâliyle çözüm yolum intihar oldu ilkinden sonra, tabii direk tak yoluna gitmektense birşeyler yapmayı denedim bu haftaya kadar ama dönüp dolaşıp aynı yere geliyorum ne olursa olsun. 2014 kasımında pgibolog ve pgibiyatriye başladım bu süre içinde ilaçlarla kendimi avutmalarla zorlaya zorlaya geldim bu zamana kadar, ailemin senelerce durumumdan haberi olmadı pgibolog sayesinde öğrendiler ama iş işten geçtikten sonra bir yararı olmuyor maalesef, hatta tam tersine bu konuda destekçiler bana direk sözlü olarak ve hareketleriyle de dolaylı yoldan. ilaçlardan bir etki göremeyince iyi yönde ki tam tersine gittikçe daha da kötüleştirdi olayları salak salak ruh halleri, el titremesi gibi sinir bozucu şeyler en kötüsü de kilo almak oldu 59-60tan 78e fırladım kendim hakkımdaki düşüncelerim az çok nötrken direk nefrete kaydı
benim, insanların ve büyüklerin bu durumu yaşamış insanların aklına gelebilecek her türlü hobi, dikkat dağıtma amaçlı her şey,i denedim. yaklaşık 1 2 senedir elimde gitarım var kursa gitmeyi denedim fobim yüzünden sorunlar çıktı ve bıraktım, rocksmith falan uğraşmayı denedim bu yaz itibariyle onu da yapamadığımı görünce iyice soğudum. bütün bunlar bir işe yaramayan kısayol gibiydi, yani bir insan olmayınca ne olursa olsun sadece kısa süreli bir dikkat incinlığı yaratmaktan başka bir işe yaramadı.
temmuzda ne olduysa bütün bunları aştım gibi geldi olması gerektiği gibi her şeyi gibtir et hayatını yaşa modundaydım, ben de kendimi son kez deneyeyim dedim önüme gelen herkesle tanışmaya çalıştım artık şans mı desem gayet anlayışlı bi kız geri döndü ama arada mesafe olduğundan bir gibime yaramadı, bu da insan insan diye yırtınmamın da bir işe yaramadığını gösterdi. yani kesin çözüm dediğim şeyin bile aslında çözüm olmadığını gördüm ki bu yaptığım kendimi kandırmak onun da farkındayım. şimdi ne bir avuntum ne de başka birşeyim kaldı, tamamen boşukta ve tükenmiş durumdayım.
şimdi asıl sorum, internette bu tür yaşanmışlıkları okurken bir çoğunda ya başarılı olmayan bir teşebbüsten sonra ya da alkol komasından sonra insanlar farketmediği şeyleri farkettiklerini, yeniden doğmuş gibi olduklarını söylüyorlar bir bakıma ölümün kısa sürelisi gibi
sizce denemeye değer mi, ve tahminen ne kadar içmek gerekir ne içmek gerekir -
0
ölüm yıldönümü
sene içinde kız arkadaşımı ve ailem dediğim 2 kişiyi kaybettim. yaklaşık 1 hafta sonra yıldönümü, eylülde ise bir diğerinin yıldönümü, geçen 3 sene boyunca hep bir şekilde birilerinin yardımıyla atlattım ama şu an hayatımın en yalnız zamanlarını yaşıyorum ciddi anlamda kimsem yok kodumun izmirinde. 6-7 senedir depresyonla boğuşuyorum bunla birlikte bu ölümler olunca hâliyle çözüm yolum intihar oldu ilkinden sonra, tabii direk tak yoluna gitmektense birşeyler yapmayı denedim bu haftaya kadar ama dönüp dolaşıp aynı yere geliyorum ne olursa olsun. 2014 kasımında pgibolog ve pgibiyatriye başladım bu süre içinde ilaçlarla kendimi avutmalarla zorlaya zorlaya geldim bu zamana kadar, ailemin senelerce durumumdan haberi olmadı pgibolog sayesinde öğrendiler ama iş işten geçtikten sonra bir yararı olmuyor maalesef, hatta tam tersine bu konuda destekçiler bana direk sözlü olarak ve hareketleriyle de dolaylı yoldan. ilaçlardan bir etki göremeyince iyi yönde ki tam tersine gittikçe daha da kötüleştirdi olayları salak salak ruh halleri, el titremesi gibi sinir bozucu şeyler en kötüsü de kilo almak oldu 59-60tan 78e fırladım kendim hakkımdaki düşüncelerim az çok nötrken direk nefrete kaydı
benim, insanların ve büyüklerin bu durumu yaşamış insanların aklına gelebilecek her türlü hobi, dikkat dağıtma amaçlı her şey,i denedim. yaklaşık 1 2 senedir elimde gitarım var kursa gitmeyi denedim fobim yüzünden sorunlar çıktı ve bıraktım, rocksmith falan uğraşmayı denedim bu yaz itibariyle onu da yapamadığımı görünce iyice soğudum. bütün bunlar bir işe yaramayan kısayol gibiydi, yani bir insan olmayınca ne olursa olsun sadece kısa süreli bir dikkat incinlığı yaratmaktan başka bir işe yaramadı.
temmuzda ne olduysa bütün bunları aştım gibi geldi olması gerektiği gibi her şeyi gibtir et hayatını yaşa modundaydım, ben de kendimi son kez deneyeyim dedim önüme gelen herkesle tanışmaya çalıştım artık şans mı desem gayet anlayışlı bi kız geri döndü ama arada mesafe olduğundan bir gibime yaramadı, bu da insan insan diye yırtınmamın da bir işe yaramadığını gösterdi. yani kesin çözüm dediğim şeyin bile aslında çözüm olmadığını gördüm ki bu yaptığım kendimi kandırmak onun da farkındayım. şimdi ne bir avuntum ne de başka birşeyim kaldı, tamamen boşukta ve tükenmiş durumdayım.
şimdi asıl sorum, internette bu tür yaşanmışlıkları okurken bir çoğunda ya başarılı olmayan bir teşebbüsten sonra ya da alkol komasından sonra insanlar farketmediği şeyleri farkettiklerini, yeniden doğmuş gibi olduklarını söylüyorlar bir bakıma ölümün kısa sürelisi gibi
sizce denemeye değer mi, ve tahminen ne kadar içmek gerekir ne içmek gerekir -
0
lan amk picleri e2 diye bi kanal hic mi duymadiniz
vay aq e2yi bilmeyen insan mı olur lan hiç mi televizyon izlemiyonuz -
0
hiç gerçek bir dönüm noktası yaşayan var mı
hayatımdaki tek insan öldü, bu gidişle arkasından gideceğim gibi - daha çok